Γιατί τρώμε μπακαλιάρο την 25η Μαρτίου

 

Κλώντζα Ολγα  

Σε ποιες άλλες περιπτώσεις καταλύεται η νηστεία της Σαρακοστής

 

 

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι η παλαιότερη και πιο αυστηρή χρονική περίοδος νηστείας για την ορθόδοξη εκκλησία. Από την καθιέρωσή της, περί τον 4^ο αιώνα μ.Χ., προβλέπεται κατά τα μοναχικά πρότυπα ξηροφαγία με τους πιστούς να τρώνε μόνο μια φορά την ημέρα κι αυτή μετά τις 3 το μεσημέρι.

«Μέσα στην περίοδο της Τεσσαρακοστής η νηστεία καταλύεται, διαφοροποιείται δηλαδή, τρεις φορές, δίνοντας μια ευκαιρία στους πιστούς για ενδυνάμωση μιας και η νηστεία αυτή είναι η πιο αυστηρή, αφού δεν επιτρέπεται ούτε το λάδι» εξηγεί στο «Βήμα» ο αναπληρωτής καθηγητής του τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ, κ. Παναγιώτης Σκαλτσής.

Από το Αιγαίο στη Νέα Υόρκη!

Τουλάτου Ισμα Μ.  

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=579143

 

Στις ΗΠΑ «ταξιδεύει» το άκρως ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ της Μαρίας Ηλιού «Από τις δύο πλευρές του Αιγαίου». Οι προβολές στον κινηματογράφο «Quad» του Μανχάταν έχουν ήδη αρχίσει και θα συνεχιστούν ως τις 3 Απριλίου με την υποστήριξη του New York City Greek Film Festival. Στον ίδιο κινηματογράφο - αλλά και σε 22 πανεπιστήμια των ΗΠΑ και του Καναδά - είχε προβληθεί πριν από έναν ακριβώς χρόνο το πρώτο μέρος με τίτλο «Σμύρνη, η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης, 1900-1922» σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Και στην περίπτωση του δεύτερου μέρους όμως (με πλήρη τίτλο «Από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, Διωγμός και Ανταλλαγή Πληθυσμών, Τουρκία - Ελλάδα, 1922-1924») οι πρώτες κριτικές είναι εγκωμιαστικές...

Εκθεση στη Νέα Υόρκη: Γυμνά κορίτσια, ντυμένες κυρίες

Αστραπέλλου Μαριλένα  

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=579123

Εικαστικά έργα του μοντερνισμού που αποκήρυξαν ως «εκφυλισμένη τέχνη» οι ναζί

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  23/03/2014 05:45

16 Ιουλίου 1937. Ο Χίτλερ περιηγείται αίθουσες του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στο Μόναχο, όπου βρίσκονταν τα έργα «εκφυλισμένης τέχνης» που είχαν κατασχεθεί από γερμανικά μουσεία και ιδιωτικές συλλογές

 

Προηγήθηκαν τα βιβλία, ακολούθησαν οι άνθρωποι. Στο ενδιάμεσο είχε την τιμητική της η τέχνη. Την ονόμασαν «εκφυλισμένη» (Entartete Kunst), και αφού την κατάσχεσαν, τη λοιδόρησαν, την έκρυψαν σε ατομικά θησαυροφυλάκια, την ξεπούλησαν, την κατέστρεψαν. Φρόντισαν όμως να την εκθέσουν για να συνειδητοποιήσει ο γερμανικός λαός τον κίνδυνο που καραδοκούσε. Στις 16 Ιουλίου του 1937 ο Χίτλερ μαζί με τον υπουργό Προπαγάνδας του Γ' Ράιχ Γιόζεφ Γκέμπελς περιδιάβαζε τις αίθουσες κτιρίου του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στο Μόναχο και επιθεωρούσαν με σκωπτική διάθεση αλλά και με βαθιά ικανοποίηση τους τοίχους με τους στοιβαγμένους πίνακες. Αριστουργήματα του dada, του κυβισμού, του σουρεαλισμού, του εξπρεσιονισμού αναρτημένα χαοτικά, κρεμασμένα από κορδόνια συνοδεία χλευαστικών σχολίων.

Ψεύτικα κι αληθινά.Η Μελίσσα Στοΐλη γράφει την ιστορία και την εκτέλεση μιας κλασικής συνταγής

Στοΐλη Μελίσσα  

http://www.tovima.gr/vimagourmet/recipes/article/?aid=579844

Φωτογραφία: Παναγιώτης Μπελτζινίτης, εκτέλεση συνταγής: Στέλιος Μαστοράκος

 

 
Αν οι Γιαπωνέζοι κάνουν πολύωρες ασκήσεις ζεν για να βελτιώσουν το χάρισμα της υπομονής, εμείς έχουμε έναν νοστιμότερο τρόπο: το τύλιγμα των ντολμάδων σε μικρούς, σφιχτούς κυλίνδρους, κάτι που απαιτεί λεπτότητα κινήσεων, προσήλωση και αίσθηση συμμετρίας. Εδεσμα λαοφιλές, μέλος της γαστρονομικής μας κουλτούρας που θέλει ένα τάπερ με ντολμαδάκια να μας ακολουθεί σε εκδρομές και καθαροδευτεριάτικες εξορμήσεις.

Τα ντολμαδάκια, ανάλογα με τη γεωγραφική περιοχή, κάποιοι τα λένε σαρμαδάκια και άλλοι γιαπράκια και ενώ το όνομα σε όλες τις περιπτώσεις είναι τουρκικό, η ιδέα είναι γνωστή από την αρχαία ακόμη Ελλάδα. Μόνο που τα αρχαιοελληνικά εκείνα ντολμαδάκια, τα θρία, τυλίγονταν με τρυφερά συκόφυλλα. Στο πέρασμα των αιώνων η λαμπρή ιδέα υιοθετήθηκε από την κουζίνα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ οι Ελληνες αντιδανείστηκαν τα νέα τουρκικά ονόματα, τα οποία προέρχονται από το sarmak που σημαίνει τυλίγω, από το yaprak που είναι το φύλλο και από το dolmak που πάει να πει γεμίζω.

Ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιών και το επικό ποίημα Beowulf

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Για τους περισσότερους, ο Τόλκιν υπήρξε ο συγγραφέας της τριλογίας του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», που απέκτησε νέα ζωή μετά την κινηματογραφική επική του μεταφορά από τον Πίτερ Τζάκσον. Στο έργο του «Χόμπιτ» άλλωστε βασίστηκε και η νέα, ομότιτλη σειρά ταινιών, που χωρίς να είναι εξίσου σημαντικές, δίνουν στους φαν της Τριλογίας μια επιπλέον γεύση από το συναρπαστικό κόσμο που επινόησε ο Τόλκιν.

 
  Οσοι γνωρίζουν σε βάθος την περίπτωση Τόλκιν, ωστόσο, ξέρουν πολύ καλά πως ο συγγραφέας υπήρξε και ένας εξαιρετικός ακαδημαϊκός και μεταφραστής. Απόδειξη, η επικείμενη έκδοση, τον Μάη, της εκπληκτικής του μετάφρασης του «Beowulf» -για πρώτη φορά μετά την ολοκλήρωσή της το 1926- από τον αγγλικό οίκο HarperCollins.

Αισθησιασμός και πάθος

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Το έλεγαν κάποτε τανγκό, γιατί μας είχε έρθει από τη Γαλλία, όπου αρχικά «μετανάστευσε» στην Ευρώπη, και τονιζόταν στη λήγουσα. Πολύ αργότερα μάθαμε πως η σωστή ονομασία του ήταν τάνγκο κι ακόμα πιο αργά είδαμε στην Ελλάδα τα μεγάλα ξένα συγκροτήματα αλλά και τις ντόπιες βραδιές μιλόνγκας να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια.

 
  Αύριο και μεθαύριο το τάνγκο θα έχει την τιμητική του στο Badminton, όπου θα παρουσιαστεί ξανά στην Αθήνα τρία χρόνια αργότερα μετά την πρώτη του εμφάνιση το «Forever Tango», η μακροβιότερη παραγωγή παράστασης του αργεντίνικου αυτού χορού στο Μπρόντγουεϊ.
«Τάνγκο είναι το συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν το χορεύεις. Μία ιστορία που λες σε 3 λεπτά. Είναι πάθος. Μελαγχολία. Ενταση. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από χορός. Είναι μουσική, δράμα, κουλτούρα, τρόπος ζωής», λέει ο Λούις Μπράβο που σκηνοθετεί.

Η ιστορία της Λίμνης Κάρλα

Ηλεκτρονική Έκδοση enet.gr, 12:07 Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Υπεύθυνος: Ελένη Καρατζά

Η λίμνη Κάρλα, ή λίμνη Βοιβηίδα (παλαιότερα) και κατά την αρχαιότητα Βοιβηίς, ή Βοιβιάς, ή Βοίβη, ή λίμνη της Πελασγιώτιδος, ήταν λίμνη η οποία αποξηράνθηκε το 1962, επειδή την εποχή εκείνη προκαλούσε πλημμύρες στις πέριξ γεωργικές καλλιέργειες, ενώ ορισμένες βαλτώδεις εκτάσεις γύρω της προκαλούσαν την έντονη παρουσία εντόμων. Βρισκόταν νοτιοανατολικά της Λάρισας, κοντά στις βόρειες πλαγιές του Πηλίου, στα όρια των Νομών Λαρίσης και Μαγνησίας.

 
  Η περιοχή της Κάρλας αποτελεί τεκτονικό βύθισμα που έγινε κατά την πρώτη περίοδο της τεταρτογενούς εποχής και στο οποίο εναποτέθηκαν τα πρώτα λιμναία ιζήματα. Ακολούθησε πλήρωση αυτού με προϊόντα διάβρωσης που μετέφεραν ο Πηνειός και άλλοι χείμαρροι από τη λεκάνη απορροής τους. Η λίμνη Κάρλα ήταν γνωστή κατά την αρχαιότητα (2.500 π.Χ.) με το όνομα Βοιβηίς. Στα μεσαιωνικά χρόνια η λίμνη άλλαξε όνομα και από Βοιβηίς έγινε Κάρλα, ενώ κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας την αναφέρουν ως Κάρλα Σου ή Κάρλα Γκιόλ. Επίσης από το ντόπιο πληθυσμό αναφέρεται και με το όνομα Βάλτος.

Οι «μετεωρολόγοι» της μουσικής και τα ακραία «καιρικά» φαινόμενα

Ηλεκτρονική Έκδοση enet.gr, 10:15 Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Μπορεί κανείς να ακούσει τον ήλιο, την ομίχλη, τα σύννεφα, ή να αποδώσει τη βροχή, την ξαστεριά, τις καταιγίδες, ακόμη και το πολικό σέλας με νότες; Γνωστοί συνθέτες και μουσικοί του κόσμου των τελευταίων αιώνων εμπνεύστηκαν από τα καιρικά φαινόμενα, τα οποία προσπαθούν να «προσομοιώσουν» στα άλλοτε «θορυβώδη» (βροντές και αστραπές) και άλλοτε «γλυκύτερα» (βροχή) και «χαρωπά» (ήλιος) έργα τους.

 
Οι μουσικοί «Μετεωρολόγοι» και ο «καιρός» της μουσικής απασχόλησαν την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Μετεωροσκοπείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Μετεωρολογίας (23 Μαρτίου), όπου η επίκουρη καθηγήτρια Κλιματολογίας, Κωνσταντία Τολίκα, δεν μίλησε για τα θερμότερα καλοκαίρια, τους καταστροφικότερους τυφώνες «Κατρίνα» και «Σάντι» και το φαινόμενο της ξηρασίας, αλλά για τον «καιρό» των Μπετόβεν, Βιβάλντι, Σοπέν, Στράους και άλλων, στα χέρια των οποίων, οι ακτίνες του ήλιου, οι στάλες της βροχής και ο θυμός της βροντής, μετατρέπονται σε νότες.

Σε γνωρίζω από τον ήχο της κλεφτουριάς

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

ΛΑΜΠΡΟΣ ΛΙΑΒΑΣ (καθηγητής Εθνομουσικολογίας, πρόεδρος του Μουσείου Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων Φ. Ανωγειανάκη)

Η λεβεντιά του Ελληνισμού και η βιωματική ταύτιση της ζωής για την ελευθερία, απ' όπου απορρέει η αξιοπρέπεια μπροστά στο θάνατο

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ

Μεθαύριο είναι 25η Μαρτίου και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θ' ανασύρουν και πάλι από τα σκονισμένα ράφια της δισκοθήκης τους τα... «λεβέντικα δημοτικά τραγούδια», υπόκρουση μιας τυπικής διαδικασίας στην οποία έχει μετατραπεί η «εθνική γιορτή».

 
Τροβαδούροι εποχής με τα μουσικά τους όργανα Με τις καθιερωμένες καταθέσεις στεφάνων, τα κοσμητικά επίθετα των ομιλιών, τα τσολιαδάκια και τις Αμαλίες στο σχολικό καλαματιανό και τη μηχανική αναπαραγωγή του Θούριου του Ρήγα από κάποια χορωδία: Ως πότε παλικάρια; Μιλάμε με τον Λάμπρο Λιάβα, καθηγητή Εθνομουσικολογίας στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρόεδρο του Μουσείου Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων Φ. Ανωγειανάκη - Κέντρου Εθνομουσικολογίας, ο οποιος μας εξηγεί τη σχέση της Εθνεγερσίας του 1821 με την παράδοση, την ειδικότερη συμβολή του κλέφτικου τραγουδιού στην έκφραση αλλά και στην καλλιέργεια του ανεξαρτησιακού πνεύματος της εθνεγερσίας, καθώς και το πώς αυτό συνέβαλε στην οιονεί ιδεολογική αυτοπαιδαγώγηση του λαού μας για την Επανάστασή του.

Οι Ελληνες μουσικοί της Αζοφικής

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

ΚΡΙΜΑΙΑ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΦΥΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

«Ανθρωποι εξακόσιοι τόσοι ξεκίνησαν φτάσαν διακόσια λεοντάρια, εξακόσιοι τόσοι νομάτοι από το Σαρτανά της Κριμαίας ξεκινήσαν κι όταν έφτασαν στο τωρινό Σαρτανά διακόσιοι περίπου είχαν μείνει στον δρόμο, οι αδύνατοι μείνανε, τα λεοντάρια επιζήσανε φτάσαν το Ντονιένσκ τα ασλάνια ιδρύσαν χωριό και αυξήθηκε εγένετο μέγα είναι το Σαρτανά χωριό στο ντουνιά το τρανότερο της Ρωμιοσύνης...»

 
Το βιβλίο του Αλέξανδρου Ασλά για την παραδοσιακή μουσική Ημαζική φυγή των Ελλήνων από το Χανάτο της Κριμαίας, πριν από δύο αιώνες, προς την Αζοφική, όπου ίδρυσαν, εκ θεμελίων, το δικό τους χωριό μέσα από το ποίημα του ποιητή και μεταφραστή, Λεόντιου Κυριάκοφ, μέλους της Ενωσης Συγγραφέων Ουκρανίας, από το ελληνικό χωριό Σαρτανά, που βρίσκεται λίγα μόλις χιλιόμετρα από τη Μαριούπολη της Ουκρανίας.