Ο χαμένος παράδεισος: Ενα χίπικο κάμπιγκ προσφύγων

Ηλεκτρονική Έκδοση enet.gr, 01:30 Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Για όσους δεν το γνωρίζετε υπάρχει ένα μέρος που ονομάζεται Taylor Camp, μία τροπική ουτοπία με θέα τον ωκεανό

Υπεύθυνος: Ελένη Καρατζά

Αντισυμβατικό σε όλα του το κάμπινγκ υμνούσε την απόλυτη ελευθερία τόσο στις αποφάσεις για τη λειτουργία που παίρνοντας σύμφωνα με τα «vibes», όσο και στην παρουσία των παραθεριστών που μπορούσαν να είναι απαλλαγμένοι από κάθε είδους ρούχο. Ήταν η απόλυτη φαντασίωση των χίπις.

Το κάμπινγκ Taylor έκανε εγκαίνια την άνοιξη του 1969, από δεκατρείς χίπις που ζητούσαν καταφύγιο από τις συνεχιζόμενες ταραχές στην πανεπιστημιούπολη στην Αμερική και την αστυνομική βία. Έχοντας εγκαταλείψει τα σπίτια τους, κατευθύνθηκαν προς το Kauai στη Χαβάη, μια περιοχή τότε πολύ απομακρυσμένη, με παρθένες εκτάσεις με μόνο ένα φανάρι σε όλο το νησί.

Ενα ζωντανό αρχείο της εποχής και του τόπου

Ενα ζωντανό αρχείο της εποχής και του τόπου

ΓΙΟΥΛΗ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ

 

Οι φωτογραφίες που παρουσιάζονται δεν αποσκοπούν στον εύκολο εντυπωσιασμό. Φωτογραφία του Πάνου Κοκκινιά.

Δεν πρόκειται μόνο για μια έκθεση φωτογραφίας και ας συγκεντρώνει τους πιο δραστήριους και ταλαντούχους σύγχρονους Ελληνες φωτογράφους.

Το «Depression era», που αυτές τις ημέρες παρουσιάζεται στις Βρυξέλλες υπό την ομπρέλα της μεγάλης εικαστικής έκθεσης «Καμία πατρίδα για τους νέους» (επιμέλεια: Κατερίνα Γρέγου), είναι ένα συλλογικό πείραμα. Ναι μεν καλλιτεχνικό στη βάση του, αλλά και μια ζωντανή και εν εξελίξει διαδικασία σκέψης, στοχασμού, διαλόγου για την κρίση, από μία μεγάλη ομάδα φωτογράφων, δημοσιογράφων, συγγραφέων, κινηματογραφιστών. Πώς διαβάζουν την κρίση των τελευταίων χρόνων, πού ανιχνεύουν τις ρίζες της, πώς αφουγκράζονται το παρόν, πώς καταγράφουν τους μετασχηματισμούς στην ελληνική κοινωνία;

Οι Πανκ της Ντίσνεϊλαντ

Crissy Van Meter Μαρ 14 2014 http://www.vice.com/gr/read/punk-tis-disneyland

 

Τα εμβλήματα στην πλάτη ορισμένων μελών του Neverlanders Social Club. Όταν κάποιος γίνεται δεκτός στην ομάδα, αυτός ή αυτή επιλέγει έναν ήρωα του Ντίσνεϊ που αντιπροσωπεύει την προσωπικότητα του/της και λαμβάνει το ανάλογο έμβλημα. Photos by Jamie Lee Curtis Taete.
Στέκομαι μπροστά από το Space Mountain (ρόλερ-κόστερ) και ανησυχώ ότι δεν θα καταφέρω να βρω το Neverlanders Social Club. Είναι μια συνηθισμένη Κυριακή στη Ντίσνεϊλαντ το Νοέμβριο -ηλιόλουστη και όμορφη με το καλιφορνέζικο στυλ και φίσκα από τουρίστες- και ανησυχώ ότι θα τους χάσω μέσα στη βαβούρα. Μου είπαν ότι θα φοράνε τον Ντίσνεϊ εξοπλισμό τους, αλλά εδώ βρίσκονται πολλοί άνθρωποι που φορούν εμπόρευμα με θέματα του πάρκου. Τότε τους βλέπω να έρχονται και συνειδητοποιώ ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην τους προσέξω.

Παράγκες και Μνημεία στην Αλεξάνδρας

Κυριάκος Αργυρόπουλος Μαρ 19 2014 http://www.vice.com/gr/read/milane-ta-ktiria

 

 

Φωτογραφία: Από το προσωπικό αρχείο του Δ. Ευταξιόπουλου

Tα συνθήματα και τα μισοτελειωμένα graffiti στους κουρασμένους και φθαρμένους, από τα χρόνια, τοίχους των προσφυγικών πολυκατοικιών της Λεωφόρου Αλεξάνδρας συνθέτουν την πρώτη εικόνα παρακμής. Πολλοί προσπάθησαν μέσα στα χρόνια να τα αφανίσουν και είναι πολλοί αυτοί που, ακόμη και σήμερα, στέκονται στην πρώτη εικόνα και πιστεύουν ότι τα Προσφυγικά πρέπει να γκρεμιστούν.

Η Αμερικανίδα που λάτρεψε την Ανδρο

28/03/14 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Εκθεση ζωγραφικής της Μπέτι Ράιαν (1914-2003) στο Μουσείο ΓουλανδρήΟ Χένρι Μίλερ της αφιέρωσε τον «Κολοσσό του Μαρουσιού». Το καλλιτεχνικό Παρίσι του '30 ήταν το σπίτι της. Κι αυτή ερωτεύτηκε την Ελλάδα, που την πρωτο­επισκέφτηκε το 1933, επηρεάστηκε από το φως της και δώρισε έργα της στην Καΐρειο Βιβλιοθήκη.

Της Βασιλικής Τζεβελέκου

Η Μπέτι Ράιαν γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη πριν από 100 χρόνια (19/8/1914). Κόρη εύπορης οικογένειας, λάτρεψε τα ταξίδια, την τέχνη και την Ελλάδα από την πρώτη επίσκεψή της, το 1933. Ερωτεύτηκε το ελληνικό φως και την Ανδρο, όπου έζησε τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής της. Γαλουχήθηκε καλλιτεχνικά στο Παρίσι του ’30 και ήρθε σε επαφή με όλα τα μυθικά πρόσωπα της τέχνης: Κλέε, Καντίνσκι, Νταλί, Σαγκάλ, Τζακομέτι, Ντισάν… Ολοι προσωπικοί της φίλοι, όπως και ο συμπατριώτης της Χένρι Μίλερ, που της αφιέρωσε τον «Κολοσσό του Μαρουσιού». Σε γράμμα του τη δεκαετία του ’70 της έγραφε «… συνέχισε (δεν χρειάζεται να σ” το πω) τη ζωγραφική και τη δική σου εξωτική ζωή. Είσαι ανάμεσα στους ευλογημένους».

Στο σφυρί κοστούμια της Κάλλας και μάσκες του Σικελιανού

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Για να σωθεί το Θεατρικό Μουσείο

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

«Αύριο το πρωί θα καθίσουμε στο εδώλιο του δικαστηρίου, εγώ και ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, γιατί χρωστάμε στο ΙΚΑ. Στη θέση όμως αυτή θα έπρεπε να βρίσκεται ο υπουργός Πολιτισμού». Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος χθες, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου, παρ' όλο που θα ήθελε «η ημέρα να είναι μία γιορτή της παγκόσμιας προσφοράς του θεάτρου στον πολιτισμό», μας κάλεσε μπροστά από την είσοδο του καθημαγμένου και σφραγισμένου εδώ και μήνες (υπολειτουργεί 2 χρόνια) Θεατρικού Μουσείου, σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

 
Κώστας Γεωργουσόπουλος, Γ. Μιχαλακόπουλος, Αννα Φόνσου, Β. Θεοδωρόπουλος, Ν. Τσακίρογλου στη χθεσινή διαμαρτυρία  Σ' αυτή την ύστατη έκκληση που απηύθυνε προς το υπουργείο Πολιτισμού, προτού αναγκαστεί να βγάλει στο σφυρί κοστούμια της Κάλλας και της Μελίνας Μερκούρη και τις μάσκες του Σικελιανού, δεν μάσησε τα λόγια του ούτε για την απαράδεκτη στάση του Πάνου Παναγιωτόπουλου ούτε για την εξαπάτηση που επεφύλαξε στο Μουσείο ο Γιώργος Καμίνης.

Η Ιστορία της υπόγειας πόλης της Μαλακοπής (Derinkuyu) στην Καππαδοκία

Ηλεκτρονική Έκδοση enet.gr, 01:17 Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Υπεύθυνος: Ελένη Καρατζά

Το 1963 ένας κάτοικος του χωριού Μαλακοπή (Derinkuyu στα Τουρκικά, που σημαίνει Βαθύ Πηγάδι) στην περιοχή της Καππαδοκίας, γκρεμίζοντας ένα τοίχο στο σπίτι του που ήταν -όπως όλα της περιοχής- σκαμμένο στο βράχο, ανακάλυψε έκπληκτος, ότι πίσω από τον βράχο υπήρχε ένα μυστηριώδες δωμάτιο το οποίο δεν είχε ξαναδεί. Αυτό το δωμάτιο τον οδήγησε σ’ ένα άλλο και μετά σε άλλο και ούτω καθ’ εξής.

 
  Οι αρχαιολόγοι άρχισαν να μελετούν την υπόγεια πόλη και έφτασαν στα 40 μ. βάθος. Τελικά ανακαλύφθηκαν 11 επίπεδα εκ των οποίων μόνο στα οκτώ πρώτα είναι δυνατή η επίσκεψη, κάτι που ξεκίνησε το 1969. Στα υπόλοιπα γίνονται ακόμα μελέτες και ανασκαφές, από τους αρχαιολόγους.

Λουόμενοι στα Αστέρια Γλυφάδας για 6.000 χρόνια

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Επειτα από 28 χρόνια έρευνας, η αρχαιολόγος Ντίνα Καζά αφηγείται τη διαχρονική ιστορία του παραλιακού μετώπου της Αττικής

Της Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ

Οι κάτοικοι της Γλυφάδας και του Ελληνικού πρέπει να ξέρουν πως στα ίδια χώματα που παίζουν τα παιδιά τους σήμερα, ζούσαν και περπατούσαν κάποιοι άλλοι κατά την 4η και 3η χιλιετία π.Χ., δηλαδή πριν από 6.000 χρόνια.

 
Γενική άποψη του ακρωτηρίου Αγίου Κοσμά Και ότι στα Αστέρια της Γλυφάδας έκαναν τα μπάνια τους, εγκατεστημένοι μάλιστα σε μόνιμες κατοικίες, άνθρωποι της πρωτοελλαδικής εποχής. Η περιήγηση στα λείψανα που άφησαν πίσω τους αυτοί οι μακρινοί μας πρόγονοι από το Παλαιό Φάληρο ώς τα Αστέρια της Γλυφάδας είναι πλέον δυνατή μετά το πλήθος των ευρημάτων που ήρθαν στο φως με την ευκαιρία διαφόρων έργων τα τελευταία χρόνια.

Κορνέλιους Γκούρλιτ: Σκοτεινός συλλέκτης ή παρεξηγημένο θύμα;

Το BBC προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα αφού επισκέφθηκε το σπίτι όπου φυλάσσονται τα έργα που πιστεύεται ότι εκλάπησαν από τους εβραίους ιδιοκτήτες τους επί Τρίτου Ράιχ

 

Ο 81χρονος Γκούρλιτ ισχυρίζεται ότι κληρονόμησε τα έργα τέχνης από τον πατέρα του, έναν έμπορο έργων τέχνης που φέρεται να συνεργαζόταν με το Τρίτο Ράιχ

 

Απατεώνας ή... τζέντλεμαν; Τι από τα δύο είναι τελικά ο Κορνέλιους Γκούρλιτ, ο 81χρονος γερμανός συλλέκτης στα σπίτια του οποίου βρέθηκαν το 2012 περισσότεροι από 1.500 πίνακες ζωγραφικής που πιστεύεται ότι εκλάπησαν από τους εβραίους ιδιοκτήτες τους επί Τρίτου Ράιχ;

Το BBC θέτει το ερώτημα αυτό και προσπαθεί να το απαντήσει, αφού πρώτα πραγματοποίησε μια επίσκεψη στο μέρος όπου φυλάσσονται ερμητικά τα 238 σημαντικά έργα τέχνης που βρέθηκαν στη δεύτερη κατοικία του ηλικιωμένου συλλέκτη, στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας.

Ενας διαφορετικός «Μυστικός Δείπνος»

Ζουμπουλάκης Γιάννης 

Στις αίθουσες και πάλι η ταινία του κουβανού σκηνοθέτη Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα που σατιρίζει τις καταπιεστικές κοινωνίες και τον δημαγωγικό τρόπο που χρησιμοποιούν τον χριστιανισμό

 

 

 

Συνδεδεμένος με ένα σινεμά που αγαπήθηκε ιδιαίτερα στην Ελλάδα στη δεκαετία του 1970, ο Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα παραμένει ο πιο διάσημος σκηνοθέτης που βγήκε ποτέ από την Κούβα. Ταινίες του όπως οι «Μνήμες υπανάπτυξης», «Ο Θάνατος ενός γραφειοκράτη», «Οι επιζήσαντες» και πολλά χρόνια αργότερα το «Φράουλες και σοκολάτα» είναι εμπνευσμένες από τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα του και εξερευνούν τη σχέση ατόμου - κράτους ενίοτε συμβολικά και πάντα σατιρικά. Τα ιδιαίτερα ριζοσπαστικά θέματα των ταινιών του διακρίνονταν από έναν σοφό διαλεκτικό σχεδιασμό, που εκδηλωνόταν στη φιλμική δομή και δημιουργούσε νοηματικές αλληλοκαλύψεις.