«Όμορφη σαν Ελληνίδα» Έκθεση ενδυμασίας και κοσμήματος

Άποψη της έκθεσης «Όμορφη σαν Ελληνίδα» στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο (φωτ. ΑΠΕ-ΜΠΕ).

  από Archaeology Newsroom - Δευτέρα, 31 Μαρτίου 2014

Στην εποχή που οι γυναίκες ήταν «Όμορφες σαν Ελληνίδες» φορώντας βαρύτιμες στολές κεντημένες στο χέρι, λεπτοδουλεμένα κοσμήματα πιασμένα στο μαντίλι και εντυπωσιακές πόρπες μας ταξιδεύει έκθεση που διοργανώνεται στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, στη Θεσσαλονίκη.
Τρεις συλλέκτες, οι Άντυ Αντώτσιου, Αντώνης Σουλιώτης και Αθανάσιος Σπύρου, άνοιξαν τα… μπαούλα τους και εκθέτουν αυθεντικές στολές, κοσμήματα και αντικείμενα που προέρχονται από όλο τον ελλαδικό χώρο και την Καππαδοκία, από τον 19ο έως τις αρχές του 20ού αιώνα.
Η έκθεση περιλαμβάνει 30 στολές από μεσοαστικές οικογένειες, 150 πόρπες, περισσότερες από 20 λαιμαριές που εκτίθενται για πρώτη φορά, σκουλαρίκια, στέφανα, κιουστέκια (αλυσιδωτά κοσμήματα στήθους), πορσελάνες ακόμη και προικοσύμφωνα του 1800!

Από το Μόντρεαλ θα ξεκινήσει το ταξίδι της η έκθεση «Οι Έλληνες: Από τον Αγαμέμνονα στον Μεγ. Αλέξανδρο»

Πιστό αντίγραφο χρυσής νεκρικής μάσκας «Αγαμέμνονα» από τον Ταφικό Κύκλο Α΄ των Μυκηνών, 16ος αιώνας π.Χ. Αρχαιολογικό Μουσείο Μυκηνών (το πρωτότυπο εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Π 624α).

 

500 ευρήματα από την προϊστορική και την ιστορική εποχή

  από Archaeology Newsroom - Δευτέρα, 31 Μαρτίου 2014

Η αρχαιολογική έκθεση «Οι ‘Ελληνες: Από τον Αγαμέμνονα στον Μεγ. Αλέξανδρο», που θα περιέχει 500 ευρήματα από την προϊστορική και την ιστορική εποχή θα ξεκινήσει το ταξίδι της από το Αρχαιολογικό Μουσείο του Μόντρεαλ Pointe-à-Callière στις 12 Δεκεμβρίου 2014 και θα κατεβάσει αυλαία στις 25 Απριλίου 2015.
Συνολικά, θα ταξιδέψει σε τέσσερις πόλεις της Βόρειας Αμερικής (Pointe-à-Callière Μόντρεαλ, Canadian Museum of History Οττάβας, Field Museum Σικάγου και National Geographic Museum Ουάσιγκτον) και θα διαρκέσει έως τον Σεπτέμβριο του 2016.

Πινακοθήκη Λεβέντη, η πρώτη με πίνακες από την ευρωπαϊκή ιστορία της τέχνης

«Το αντίδωρο», έργο του Θεόδωρου Ράλλη. Λεβέντειος Πινακοθήκη, Λευκωσία.

 

Περισσότερα από 800 έργα

  από Archaeology Newsroom - Δευτέρα, 31 Μαρτίου 2014

Άνοιξε την περασμένη εβδομάδα στο κοινό η Λεβέντειος Πινακοθήκη, η μοναδική στην Κύπρο που φιλοξενεί περισσότερα από 800 έργα από την ευρωπαϊκή ιστορία της τέχνης.
Η Πινακοθήκη βρίσκεται στην καρδιά της Λευκωσίας, επί της οδού Αναστασίου Γ. Λεβέντη (πρώην Λεωνίδου) και με τη λειτουργία της πήρε «σάρκα και οστά» το όραμα του αείμνηστου Αναστάσιου Γ. Λεβέντη. Στόχος της Πινακοθήκης είναι να καταστεί ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα το οποίο θα βοηθά τους επισκέπτες να κατανοήσουν την τέχνη, προωθώντας παράλληλα την εκπαίδευση, τη διδασκαλία, την έρευνα, τα δημόσια προγράμματα και τις εκδόσεις σε όλους τους σχετικούς τομείς.
Θα στεγάζει μόνιμα τρεις συλλογές: τη «Συλλογή του Παρισιού» που επιμελήθηκε η Μυρτώ Χατζάκη, την «Ελληνική Συλλογή», που επιμελήθηκε η Εβίτα Αράπογλου και την «Κυπριακή Συλλογή» που επιμελήθηκε η Ελένη Νικήτα.

Τα πολλά πρόσωπα και οι σκιές του Μπρεσόν

  ΒΑΛΙΑ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

 http://www.kathimerini.gr/759953/article/politismos/eikastika/ta-polla-proswpa-kai-oi-skies-toy-mpreson

Η Μαρτίν Φρανκ, η Βελγίδα φωτογράφος και σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, φωτογραφημένη στο Παρίσι το 1967 από τον Ενρί Καρτιέ Μπρεσόν. Υπήρξε η δεύτερη σύζυγος του Μπρεσόν. Η τρέχουσα έκθεση στο Πομπιντού είναι η πρώτη ρετροσπεκτίβα στην Ευρώπη μετά τον θάνατό του το 2004 (Henri Cartier-Bresson/Magnum Photos, courtesy Fondation Henri Cartie-Bresson).

Τετάρτη μεσημέρι, περπατάμε στον ήλιο με τις Γαλλίδες φίλες μου, τη Λίζα, 29 ετών, που είναι ζαχαροπλάστισσα, και την Κολέτ, 27 ετών, που διδάσκει σε λύκειο. «Ισως δεν διαλέξαμε τη σωστή στιγμή για να έρθουμε στο Μπομπούρ», λέει η Κολέτ, ακούγοντας τον υπάλληλο του μουσείου να μιλάει για 45 λεπτά αναμονή τουλάχιστον. Δεν υπάρχει σωστή στιγμή για να επισκεφτεί κανείς το Πομπιντού και το ξέρουμε και οι τρεις. Το αγαπημένο μου μουσείο εδώ στην πόλη όπου πλέον κατοικώ φιλοξενεί εξαιρετικές εκθέσεις, των οποίων η θέαση είναι σχεδόν αδύνατη. Οταν λοιπόν το τιμώμενο πρόσωπο είναι ο Ενρί Καρτιέ Μπρεσόν, και τούτη είναι η πρώτη ρετροσπεκτίβα στην Ευρώπη μετά τον θάνατό του το 2004, ο έκτος όροφος του Πομπιντού μοιάζει με βαγόνι μετρό στις 8.30 το πρωί. «Δεν μας πειράζει, έτσι δεν είναι;» θα πει η Λίζα, που έχει ρεπό σήμερα και έχει κέφια. «Είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικό ότι τόσος κόσμος ενδιαφέρεται για τη φωτογραφία του Μπρεσόν», συμπληρώνω.

Αν σωθεί το Μέγαρο, θα αποδείξει την αστείρευτη δυναμική του

30/03/14 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ https://www.efsyn.gr/?p=185768

 
«Πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους ότι το δάνειο ούτως ή άλλως θα πληρωθεί από το κράτος – είτε το Μέγαρο κλείσει είτε όχι. Αν κλείσει, τα κτίρια θα ρημάξουν, όπως έγινε και με τα κτίρια της Ολυμπιάδας. Αν πουληθεί «στο σφυρί» και το πάρει κάποιος να το εκμεταλλευτεί, ίσως τότε να έχουμε το μεγαλύτερο στην Ευρώπη Κέντρο Ευτελούς Διασκέδασης. Μας αξίζει; Είναι σαν να γκρεμίζουμε έναν ναό για να βάλουμε στη θέση του ένα «σκυλάδικο»

Του Γιώργου Κουρουπού

Γράφω αυτές τις γραμμές, όχι ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου -πράγμα άλλωστε πρόσφατο και, κατά κάποιον τρόπο, περιστασιακό- αλλά ως συνθέτης που εδώ και πολλά χρόνια ζω και εργάζομαι σ’ αυτήν εδώ τη χώρα.

Θέλω κατ’ αρχάς να θυμηθώ κάποια πράγματα που ίσως αξίζει τον κόπο να θυμόμαστε όλοι.

Το Μέγαρο Μουσικής είναι ένα παλιό όνειρο της ελληνικής αστικής τάξης. Από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου και μετά, όλες οι κυβερνήσεις είχαν στην ατζέντα τους την ανέγερσή του. Ακόμη και ο Θεόδωρος Πάγκαλος, το 1926, με αφορμή μια επίσκεψη του Ρίχαρντ Στράους στους Δελφούς, του πρότεινε να γίνει διευθυντής του Μεγάρου Μουσικής, του οποίου η ανέγερση θα ξεκινούσε το συντομότερο δυνατόν…

«Καλή και ανάποδη. Ο πολιτισμός του πλεκτού»

30/03/14 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ https://www.efsyn.gr/?p=185765

   

Μεταφράστρια του Ροθ και της Μόρισον, η Κατερίνα Σχινά, κριτικός βιβλίου και μουσικής, δηλαδή γνήσια διανοούμενη και μανιώδης αναγνώστρια, έχει και μια άλλη πλευρά: είναι φανατική πλέκτρια. Το συναρπαστικό βιβλίο της «Καλή και ανάποδη. Ο πολιτισμός του πλεκτού» συνδυάζει έτσι τα πάντα: προσωπικές ιστορίες, αναφορές στην τέχνη, την ιστορία, ακόμα και τα σύγχρονα κινήματα αμφισβήτησης. Και, ναι, το πλέξιμο δεν είναι γυναικεία υπόθεση. Επλεκε και ο Ζαχαριάδης

«Οι σημερινοί ακτιβιστές που χρησιμοποιούν τη χειροτεχνία ως αντιρρητικό μέσο πολιτικής, δεν πλέκουν για να αναγεννήσουν ένα κίνημα λουδιτών, να καταγγείλουν και να ξορκίσουν την τεχνολογία, αλλά για να διατρανώσουν μια εναλλακτική δυνατότητα απέναντι στη μαζική κουλτούρα, τη βιομηχανοποιημένη παραγωγή, τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Το πλέξιμο έχει γίνει στις μέρες μας το επίλεκτο μέσο της αντικαπιταλιστικής διαμαρτυρίας, ισχυρό αντίβαρο στην υπαρξιακή δυσφορία μέσα σ’ έναν διαρκώς ομογενοποιούμενο πλανήτη»

Πωλούνται τα τσόκαρα του Γκογκέν

Κριεκούκης Τάσος http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=581246

Είναι η πιο έγκυρη εμπορική έκθεση έργων τέχνης στον κόσμο. Κάθε γκαλερί στην οποία δόθηκε η άδεια να εκθέσει εκεί πρέπει να έχει άμεμπτο παρελθόν και κάθε αντικείμενο που θα εκτεθεί περνάει από ψιλό κόσκινο για την αυθεντικότητά του. Ειδική ανταπόκριση

 

ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ

Η αφρόκρεμα της διεθνούς κοινωνίας των φιλοτέχνων ήταν πιστή στο ραντεβού, όπως κάθε Μάρτιο εδώ και 27 χρόνια. Πάνω από 10.000 καλεσμένοι συγκεντρώθηκαν στο Μάαστριχτ για τα εγκαίνια της TEFAF, που είναι η σύντμηση του The European Fine Art Fair. Και πάλι οι Rolls Royce, οι Bentley και οι ακριβές Μερτσέντες χόρευαν τις καντρίλιες τους στην είσοδο της πολυτελέστερης έκθεσης έργων τέχνης στον κόσμο. Και πάλι χιλιάδες τουλίπες διακοσμούσαν φαντασμαγορικά τους διαδρόμους, όπου η σαμπάνια έρρεε και οι πιο εκλεπτυσμένοι μεζέδες μοιράζονταν από το πρωί ως το βράδυ στους κομψά ντυμένους προνομιούχους της ζωής που μπορούν να διαθέσουν ένα εξαψήφιο, επταψήφιο ή ακόμη και οκταψήφιο αριθμό ευρώ για να αποκτήσουν το αντικείμενο της επιθυμίας τους. Εδώ η οικονομική κρίση και η μιζέρια φαίνεται να είναι πολύ μακριά.

Πέτερ Λίμπουργκ: Η Deutsche Welle θα διατηρήσει το Ελληνικό Πρόγραμμα

Μοσκόβου Σπύρος http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=581214

Ο διευθυντής της «Γερμανικής Φωνής» έρχεται στην Ελλάδα, μιλάει για τις ελληνογερμανικές ραδιοτηλεοπτικές σχέσεις και τονίζει ότι η DW «υπήρξε ανέκαθεν γέφυρα ανάμεσα σε Αθήνα και Βερολίνο»

«Οι δημοσιογράφοι πρέπει να κοιτάμε τα πράγματα με νηφαλιότητα και όχι να σπεύδουμε να εξυπηρετούμε τα όποια πολιτικά συμφέροντα» λέει ο γενικός διευθυντής της Deutsche Welle Πέτερ Λίμπουργκ

 

 

Ο πατέρας του υπήρξε διπλωμάτης και έτσι ο ίδιος μεγάλωσε στη Ρώμη, στο Παρίσι, στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες. Ο πατήρ Λίμπουργκ διετέλεσε πρέσβης της Δυτικής Γερμανίας στην Αθήνα την εποχή της δικτατορίας και ο Πέτερ Λίμπουργκ έβλεπε στην ΥΕΝΕΔ Καραγκιόζη. Εχει γεννηθεί το 1960 και από τον Οκτώβριο του 2013 είναι γενικός διευθυντής της Deutsche Welle. Ερχεται στην Αθήνα για μια σειρά εκδηλώσεων με αφορμή τα 50 χρόνια του Ελληνικού Προγράμματος, που για πρώτη φορά «βγήκε στον αέρα» στις 13 Απριλίου 1964 και έγινε πασίγνωστο στην Ελλάδα την εποχή της δικτατορίας, όταν αποτελούσε μία από τις ελάχιστες πηγές ελεύθερης ενημέρωσης του ελληνικού λαού. Ο Σπύρος Μοσκόβου, σήμερα διευθυντής του Ελληνικού Προγράμματος της Deutsche Welle, μίλησε με τον Πέτερ Λίμπουργκ.

Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και τα «μυστικά» του

 

Αστραπέλλου Μαριλένα  

EMAIL| 

«Το μεγάλο στόμα με το κόκκινο κραγιόν», ο καταρράκτης του νερού, οι «ιλιγγιώδεις» κυλιόμενες σκάλες, ο αυτόματος «περίπατος» της στέγης, η «Ανάσα» του υπογείου. Μια περιήγηση στα πέντε επίπεδα εκθέσεων του κτιρίου της λεωφόρου Συγγρού που ετοιμάζεται να ανοίξει τις πόρτες του αντιμετωπίζοντας όμως πολλά προβλήματα υποχρηματοδότησης και προσωπικού

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  30/03/2014 05:45

Η εντυπωσιακή πρόσοψη και η κεντρική είσοδος του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης επί της οδού Καλλιρρόης ( Πηγή: φωτο: γιώργος οικονομόπουλος)

Το βράδυ η πρόσοψη επί της οδού Συγγρού έχει αρχίσει να ανάβει τα φώτα της. Η κεντρική είσοδος επί της οδού Καλλιρρόης παραμένει ωστόσο περιφραγμένη. Τα μπλε γράμματα που σχηματίζουν το αρκτικόλεξο ΕΜΣΤ έχουν τοποθετηθεί πάνω στο γείσωμα, ο καταρράκτης του νερού που θα πέφτει από πέντε μέτρα ύψος δεν έχει τεθεί ακόμη σε λειτουργία. Στο εσωτερικό εργάτες λειαίνουν πατώματα ή περνούν το τελικό χέρι χρώματος σε τοίχους καθώς η πρόεδρος του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης κυρίαΑννα Καφέτση μας ξεναγεί μέσα στο όνειρό της το οποίο μοιάζει να έχει γίνει πραγματικότητα. «Θέλω να το ζήσω το κτίριο χωρίς κόσμο, να σκεφτώ τι έργα θα μπουν»λέει και είναι φανερή η περηφάνια της για το κτίριο που αγωνίστηκε να δει να υλοποιείται. Δικαιολογημένα. Το πίσω μέρος του εσωτερικού του κτιρίου που βλέπει στη Συγγρού είναι ο διατηρητέος τοίχος από το παλιό εργοστάσιο Φιξ - μαζί με εκείνον επί της οδού Φραντζή. Η βιομηχανική φυσιογνωμία του έχει ενισχυθεί (και κυριολεκτικά) από μια αρματούρα από μπετόν, ένα κάθετο πλέγμα πλευρικά του κλιμακοστασίου με τις κυλιόμενες που φτάνουν μέχρι τον τέταρτο όροφο. Είναι εντυπωσιακή η προοπτική του προς τα πάνω και ιλιγγιώδης η θέα από την κορυφή προς τα κάτω.

Η αξία των μύθων

Μεγάλωσα στα χρόνια της απομυθοποίησης. Ο καθένας από εμάς κουβαλούσε τη δική του προσωπική μυθολογία, την προστάτευε κιόλας, όμως οι παρέες στη δεκαετία του εβδομήντα έμοιαζαν με μικρομεσαίες επιχειρήσεις αποψίλωσης του τοπίου της ζωής μας από τους μύθους και τις βεβαιότητες των προλαλησάντων. Απομυθοποιούσαμε τους καουμπόηδες και τα ουέστερν, τα ηλιοβασιλέματα, τον έρωτα, το σεξ, τη λογοτεχνική γενιά του τριάντα, τις γραβάτες και τα κοστούμια, τη δεξιά και την καθαρεύουσα, τις παρελάσεις και τις εθνικές εορτές και εννοείται απομυθοποιούσαμε, όσοι μπορούσαμε και όσο μπορούσαμε, τη θρησκεία και την ιστορία, τους δύο πυλώνες της συντηρητικής εκπαίδευσης.