Εναλλαγή χρήσης και ονομάτων για την πλατεία, που βρίσκεται στην και αποτελεί την καρδιά της Αθήνας
Παύλος Μεθενίτης
Η πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα ξεκίνησε την πολυτάραχη ζωή της το 1846 ως πλατεία Ανακτόρων, μιας και στο αρχικό πολεοδομικό σχέδιο της Αθήνας, των Κλεάνθη και Ζάουμπερτ, ο χώρος προοριζόταν για ανέγερση ανακτόρων. Μετά ονομάστηκε πλατεία Όθωνος, προς τιμήν του βασιλιά και το 1862 πήρε το σημερινό της όνομα, καθώς σ' αυτήν γιορτάστηκε η εθνική συμφιλίωση, η ομόνοια των δύο αντίπαλων πολιτικών παρατάξεων, των Πεδινών και τον Ορεινών.
Η Ομόνοια είναι ουσιαστικά η καρδιά της Αθήνας, από την οποία ξεκινούν ακτινωτά οι βασικές οδικές της αρτηρίες. Είναι σημείο συνάντησης, κόμβος και επίκεντρο, είναι ένα από τα σημεία της Αθήνας που ο επισκέπτης, από το εσωτερικό ή το εξωτερικό, οφείλει να δει, όπως η Ακρόπολη και η Βουλή.
Στην περιπετειώδη ζωή της, η πλατεία Ομονοίας ήταν πιο ανθρώπινη. Είχε παρτέρια με λουλούδια, φοίνικες και καφενεδάκια, είχε μόνιππα και νταντάδες με καροτσάκια, είχε δανδήδες και μάγκες και αστούς και χασομέρηδες, ενώ αργότερα είχε περίπτερα και συντριβάνια δροσερά, είχε και τί δεν είχε, μέχρι που τσιμεντώθηκε πλήρως, λες και οχυρώθηκε για να αντέξει αεροπορική επιδρομή, ή απλώς για να κάνει τη ζωή δυσκολότερη στους αλλοδαπούς που κάθονται εκεί και περιμένουν να περάσει η κρίση.
Έτσι κι αλλιώς οι Αθηναίοι δεν της ρίχνουν δεύτερη ματιά. Πλέον η Ομόνοια δεν είναι πλατεία, είναι ένα άσχημο μέρος απ' το οποίο περνάς αναγκαστικά, πηγαίνοντας γι' αλλού.
Η κολεκτίβα που μας έχει συνηθίσει σε πειραματικές περφόρμανς, επιστρέφει απόψε στη Στέγη με ένα πρότζεκτ που «παντρεύει» την όπερα και το live coding με έναν από τους πιο γνωστούς (και επίκαιρους) μύθους της αρχαιότητας «Χρησιμοποιήσαμε το μύθο για να φτιάξουμε το δικό μας παραμύθι. Αν το δεις και το καλοσκεφτείς, ένα παραμύθι στην ουσία έχουμε στήσει παρά την όπερα και το live coding». Το νέο πρότζεκτ των Medea Electronique είναι μια πρωτότυπη όπερα εμπνευσμένη από τον μύθο του Νάρκισσου και της Ηχούς που αφηγείται ο Οβίδιος στο τρίτο βιβλίο των μεταμορφώσεων του. Σύμφωνα με τον θρύλο, την Ηχώ καταράστηκε η Αφροδίτη να γίνει ήχος ενώ το αντικείμενο του πόθου της ο Νάρκισσος ερωτεύτηκε την αντανάκλασή του και μεταμορφώθηκε σε λουλούδι ή άγαλμα ανάλογα με πια εκδοχή διαβάζεις. Οι δυο ήρωες είναι αλληλένδετοι ο ένας με τον άλλον, δυο απελπισμένα πλάσματα που «περιφέρονται αιώνια» μέσα από τις ιστορίες και την ίδια την Τέχνη. Ο συγκεκριμένος μύθος αντικατοπτρίζει απόλυτα τη σημερινή εποχή. Σήμερα, βέβαια, ο κάθε Νάρκισσος δεν χρειάζεται ένα ποτάμι για να θαυμάσει την αντανάκλασή του στην ψηφιακή εποχή αφού τα social media μπορούν να κάνουν τη δουλειά γι' αυτόν, ενώ κάτι ανάλογο ισχύει και για την Ηχώ. Ο συγκεκριμένος μύθος αντικατοπτρίζει απόλυτα την σημερινή εποχή. Σήμερα, βέβαια ο κάθε Νάρκισος δεν χρειάζεται ένα ποτάμι για να θαυμάσει την αντανάκλαση του στην ψηφιακή εποχή, τα social media κάνουν την δουλειά γι' αυτόν και το ίδιο ισχύει για την Ηχώ. «Αν και η αρχική ιδέα ήταν αυτή» εξηγούν οι «Medea Electronique, «η φάση δηλαδή, με τα social media και τον ψεύτικο κόσμο που δημιουργεί ο καθένας, ότι π.χ. πρέπει να έχει πολλούς followers, δεν ακολουθήθηκε τελικά. Το αφήνουμε ανοικτό. Αν και ως προς το κομμάτι της πολιτικής το έχουμε συμπεριλάβει. Τον λαϊκιστή πολιτικό, δηλαδή, που έχει πολλούς fοllowers. Αυτόν υποδύεται η Ηχώ. Όπως, όμως, σε κάθε έργο έτσι και εδώ ο θεατής μπορεί να κάνει τη δική του ανάγνωση. Θεωρήσαμε ότι είναι κλισέ το να πούμε τι είναι τα social media και ο καθένας μπορεί να την ερμηνεύσει ανάλογα με τις δικές του εμπειρίες. Δεν θέλαμε να πούμε ότι ο Νάρκισσος είναι αυτός που βγάζει selfies όλη μέρα» λένε. Τους συναντάω στο στούντιο την στιγμή που τελειοποιείται το μακιγιάζ των ερμηνευτών. Φαίνονται τρομακτικοί με τα βαμμένα λευκά τους πρόσωπα. Κάνουν ένα διάλειμμα και καθόμαστε σε ένα στρογγυλό τραπέζι, γύρω στα 5-6 άτομα, για να μιλήσουμε για το νέο τους έργο. Παράλληλα ακούγονται άριες από μια διπλανή πρόβα. Η κολεκτίβα υπάρχει από το 2006 και συμμετέχουν σε αυτή πάνω από 15 άτομα, από μουσικούς μέχρι video artists, συνθέτες και designers. Είναι μια συλλογική προσπάθεια, κάτι που φαίνεται πολύ έντονα όταν τους γνωρίζεις από κοντά. Πειραματίζονται συχνά στις περφόμανς τους με σύγχρονα μέσα, ενώ τα πρότζεκτ τους έχουν πάντα να κάνουν με τις τεχνολογικές εξελίξεις. Η υπόθεση του μύθου έχει κρατηθεί αυτούσια. Δεν έχει έρθει στο τώρα με κάποιον τρόπο που να μην είναι αναγνωρισιμος. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO «Ότι κάνουμε σαν ομάδα, κάθε παραγωγή που κάνουμε, είναι τόσο διαφορετική από την προηγούμενη γιατί πάντα ασχολούμαστε με τελείως καινούργια πράγματα. Το προηγούμενο πρότζεκτ μας ήταν ένα installation, ένα άλλο ήταν μια εφαρμογή για το τηλέφωνο με περιήγηση στους δρόμους της πόλης. Κάθε φορά ερευνούμε κάτι καινούργιο γι' αυτό έχουμε αντέξει και τόσα χρόνια». 31.3.2018 Το Borderline Festival 2018 έρχεται στη Στέγη «Γιατί τόση εμμονή με την τεχνολογία;» ρωτάω. «Είναι πολύ ωραία τα παραδοσιακά πράγματα αλλά τα έχουν κάνει τόσοι πολλοί άνθρωποι που κάθε φορά αναζητάς το καινούργιο που μπορείς να προσφέρεις. Η τεχνολογία σου ανοίγει συνεχώς νέα μονοπάτια με τα οποία μπορείς να κάνεις τα πάντα». Όπως είναι επόμενο, ο «Νάρκισσος και η Ηχώ» που παρουσιάζουν στο πλαίσιο του Borderline Festival δεν είναι και μία τόσο συνηθισμένη όπερα. Στο δελτίο τύπου αναφέρουν ότι χρησιμοποιούν live coding. Πώς λειτουργεί αυτό επί σκηνής; «Επί σκηνής δεν θα έχει όργανα ή ορχήστρα» μου εξηγούν. «Ο υπολογιστής έχει αυτό το ρόλο. Το λιμπρέτο δεν θα είναι στα αγγλικά, ούτε στα ελληνικά. Είναι γραμμένο σε μια γλώσσα προγραμματισμού, Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι γραμμένο με αριθμούς γιατί υπάρχει αυτή η παρεξήγηση. Απλώς είναι γραμμένο με ένα πολύ ιδιαίτερο συντακτικό. Το νέο πρότζεκτ των Medea Electronique είναι μια πρωτότυπη όπερα εμπνευσμένη από τον μύθο του Νάρκισσου και της Ηχώ που αφηγείται ο Οβίδιος στο τρίτο βιβλίο των μεταμορφώσεών του. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Υπάρχουν, επίσης, δυο βίντεο που «παντρεύονται» στην παράσταση. Οι βιντεοπροβολές σε συνδυασμό με live βίντεο και γραφικά που έχουν διάδραση και με τον ήχο. » Ουσιαστικά το βίντεο λειτουργεί σαν σκηνικό. Δραματουργικά η όπερα έχει στηθεί κατά τον κλασικό τρόπο. Προσπαθήσαμε να ήμαστε όσο πιο κοντά γίνεται στο κείμενο, οπότε βρήκαμε διάφορα ισοδύναμα π.χ. ο χορός είναι το βίντεο, τα σκηνικά δημιουργούνται από τις προβολές, η ορχήστρα είναι ηλεκτρονική και υπάρχει μια πληθώρα φωνών που ακούγονται, οι οποίες δημιουργούνται και πάλι ηλεκτρονικά. »Η υπόθεση του μύθου έχει κρατηθεί αυτούσια. Δεν έχει μεταγραφεί στο σήμερα με τρόπο που να μην είναι αναγνωρίσιμος. Η μόνη παρεμβολή έχει να κάνει με κάποια ψυχολογικά πράγματα που ψάξαμε. O Νάρκισσος δεν νομίζει ότι αυτό που βλέπει είναι κάποιος άλλος. Αυτή είναι η μόνη ουσιαστική διαφορά». «Πώς θα το χαρακτηρίζατε δηλαδή με απλά λόγια;» τους ρωτάω πριν φύγω. «Χρησιμοποιήσαμε το μύθο για να φτιάξουμε το δικό μας παραμύθι. Αν το δεις και το καλοσκεφτείς, παρά την όπερα και το live coding, είναι αυτό, ένα παραμύθι». Info: Πηγή: www.lifo.gr
http://www.lifo.gr/articles/music_articles/189245/oi-medea-electronique-metaferoyn-ton-mytho-toy-narkissoy-kai-tis-ixoys-stin-epoxi-ton-social-media
Μετά την κωμική απόπειρα κατεδάφισης του αγάλματος Τρούμαν, οι αντιδράσεις των «φιλελεύθερων» νεο-εθνικοφρόνων. Άλλη μια μέρα, δηλαδή, που δεν ήξερες από πού να φυλαχτείς σ’ αυτήν τη χώρα Η τακτική «εργαλειοποίηση», πάντως, του αγάλματος του Αμερικανού Προέδρου δεν φαίνεται να έχει και πολλή σχέση με τα γεγονότα και τις εικασίες που συνδέονται με τον βίο και την πολιτεία του. Φωτό: Νίκος Παλαιολόγος / SOOC Tweet Send Mail ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ Τα αγάλματα είναι προορισμένα για να χέζουν την κεφαλή τους πουλιά και για να κατουράνε το βάθρο τους σκύλοι, αλλά αυτά είναι κακουχίες της πλάκας για το άγαλμα του Τρούμαν που προχθές επιχείρησαν να κατεδαφίσουν διαδηλωτές για πολλοστή φορά, ενώ μέσα στα χρόνια έχει δεχτεί βομβιστικές επιθέσεις, εικαστικές επεμβάσεις με μπογιές, καθώς και διάφορες αποτυχημένες απόπειρες ακρωτηριασμού των κάτω μελών του. Διαχρονικό σύμβολο του μεταπολεμικού αμερικανικού ιμπεριαλισμού στα κοινωνικοπολιτικά «δρώμενα» της πόλης (η ζωή μου μοιάζει να είναι μεγάλα διαλείμματα μεταξύ των κατά καιρούς εξορμήσεων εναντίον του ανδριάντα που επιμένει να βρίσκεται στη συμβολή των δύο βασιλοφρόνων οδών στο έξω Παγκράτι), συνδέει πλέον πάνω από τρεις γενιές στρατευμένων Ελλήνων κομμουνιστών που οφείλουν να περάσουν κάποια στιγμή και από κει με επιθετικές διαθέσεις, για να ολοκληρώσουν με επιτυχία τα μαθήματα αντι-ιμπεριαλιστικής αγωγής. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι δεν θα αντιμετώπιζε ανάλογες επιθέσεις το άγαλμα του Αβραάμ Λίνκολν, με το οποίο είχε προτείνει ο δήμαρχος της Αθήνας Δημήτρης Μπέης να αντικατασταθεί ο Τρούμαν, όταν σωριάστηκε μετά από έκρηξη ωρολογιακής βόμβας Αναρωτιόμουν, πάντως, αν κάποιοι από τους προχθεσινούς ενθουσιώδεις διαδηλωτές που επιχείρησαν με βίντσια και τροχούς να ρίξουν το άγαλμα υποκινήθηκαν, εκτός από τα παραδοσιακά αντιαμερικανικά αντανακλαστικά, και από την παρακολούθηση της σειράς ντοκιμαντέρ του Όλιβερ Στόουν, The untold History of the United States (υπάρχει, νομίζω, διαθέσιμο στο Netflix), στην οποία ο 33ος Πρόεδρος των ΗΠΑ εμφανίζεται ως ένας από τους μεγάλους «κακούς» της Ιστορίας του 20ού αιώνα. 17.4.2018 Ο Τόσκας παραδέχθηκε ότι τα ΜΑΤ άσκησαν υπερβολική βία στα χτεσινά επεισόδια στο άγαλμα του Τρούμαν Πρόκειται για μια «εναλλακτική» θεώρηση της μεταπολεμικής κυρίως περιόδου σε δέκα ωριαία επεισόδια, με τον Χάρι Τρούμαν στον ρόλο του ανθρώπου που αντικατέστησε πραξικοπηματικά σχεδόν τον «άγιο» Φραγκλίνο Ρούζβελτ, παραμερίζοντας με παρασκηνιακές διαδικασίες τον προοδευτικό αντιπρόεδρο Χένρι Α. Γουάλας. Σύμφωνα με την αντίληψη του Στόουν και του συνεργάτη του, πανεπιστημιακού καθηγητή Ιστορίας Πίτερ Κούζνικ σ' αυτό το επικό («καφενειακής» συνωμοσιολογίας κατά τόπους, αλλά πάντα συναρπαστικό και άξιο προσοχής, ειδικά αν σε ιντριγκάρει γενικώς η ιδέα του «τι θα γινόταν αν...») ντοκιμαντέρ που διαχειρίζεται με περίτεχνη μαεστρία στο μοντάζ τόνους αρχειακού υλικού, ο Τρούμαν ευθύνεται όχι μόνο για τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι αλλά και για την επιθετική και (αυτο)καταστροφική εξωτερική συμπεριφορά της υπερδύναμης, όπως διαμορφώθηκε με την κλιμάκωση του Ψυχρού Πολέμου. Αν κάποιος λάβει πληροφορίες για το έργο και το ψυχολογικό προφίλ του Τρούμαν αποκλειστικά από την πραγματεία του Στόουν, θα συμπεράνει ότι ήταν ρατσιστής, βαθιά συμπλεγματικός και διανοητικά ακατάλληλος (όπως, ας πούμε, ο τωρινός Πρόεδρος, καλή ώρα) για το υπέρτατο αξίωμα που κατέλαβε. Το «σύμβολο» θα παρέμενε πιθανότατα ίδιο και μόνο δεν θα είχαμε ίσως τις προχθεσινές αντιδράσεις «φιλελεύθερων», αντικομμουνιστικών κύκλων που έσπευσαν να πλειοδοτήσουν στην αναβίωση του εμφυλιακού κλίματος που μας δηλητηριάζει απ' όλες τις πλευρές. «Τον κακοποιούσαν τακτικά οι νταήδες του σχολείου, τον αποκαλούσαν "γυαλάκια" και "αδερφούλα" και όταν γύριζε σπίτι κλαίγοντας, η μαμά του τον παρηγορούσε λέγοντάς του να μην ανησυχεί, γιατί η ίδια κορίτσι περίμενε να γεννήσει στη θέση του» αφηγείται με σοβαρότητα ο Στόουν σε ένα από τα πιο αμήχανα κομμάτια ενός ντοκιμαντέρ που επιχειρεί, όχι πάντα επιτυχημένα, να καταδείξει ότι η Ιστορία δεν αποτελεί το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της δράσης εγελιανών δυνάμεων ή πανίσχυρων ελίτ αλλά είναι κάτι που συχνά προκύπτει από τις τραγικές συνέπειες της ανθρώπινης μικροπρέπειας. Η ατζέντα (και η μικροπρέπεια εν προκειμένω) όμως φαίνεται να θολώνει και την «ιστορική» ματιά του Αμερικανού σκηνοθέτη, αφού τουλάχιστον ένα από τα βαριά ελαττώματα με τα οποία φορτώνει τον Τρούμαν (αυτό της ρατσιστικής προδιάθεσης) δεν φαίνεται να στέκει, από τη στιγμή που επί της προεδρίας του έληξε επίσημα το καθεστώς φυλετικού διαχωρισμού στον αμερικανικό στρατό. Η τακτική «εργαλειοποίηση», πάντως, του αγάλματος του Αμερικανού Προέδρου δεν φαίνεται να έχει και πολλή σχέση με τα γεγονότα και τις εικασίες που συνδέονται με τον βίο και την πολιτεία του. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι δεν θα αντιμετώπιζε ανάλογες επιθέσεις το άγαλμα του Αβραάμ Λίνκολν, με το οποίο είχε προτείνει ο δήμαρχος της Αθήνας Δημήτρης Μπέης να αντικατασταθεί ο Τρούμαν, όταν σωριάστηκε μετά από έκρηξη ωρολογιακής βόμβας τον Μάρτιο του 1986. Το «σύμβολο» θα παρέμενε πιθανότατα ίδιο και μόνο δεν θα είχαμε ίσως τις προχθεσινές αντιδράσεις «φιλελεύθερων», αντικομμουνιστικών κύκλων που έσπευσαν να πλειοδοτήσουν στην αναβίωση του εμφυλιακού κλίματος που μας δηλητηριάζει απ' όλες τις πλευρές, αναρτώντας σε κάθε μέσο φωτογραφίες του Χάρι Τρούμαν υπό τον τίτλο «Η Ελλάς ευγνωμονούσα». Άλλη μια μέρα, δηλαδή, κατά την οποία δεν ήξερες από πού να φυλαχτείς σ' αυτήν τη χώρα. Πηγή: www.lifo.gr http://www.lifo.gr/print/shortcut/189218/o-emfylios-os-efarmogi-pasis-xriseos
ΠΟΤΕ: από 18/04 έως 23/05 ΠΟΥ: ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ Σκηνοθεσία: Στρατής Πανούριος Πρωταγωνιστούν: Νίκος Καρδώνης, Στάθης Κόικας, Έλενα Μαρσίδου, Στρατής Πανούριος Άλλοι Συντελεστές: Ενδυματολογική επιμέλεια: Μάιρα Βαζαίου Η συνεργασία του Μουσείου Μπενάκη με το Εθνικό Θέατρο συνεχίζεται με την πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα δράση «Από τη σιωπή της προθήκης στο θεατρικό λόγο». Πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική μουσειακή περιήγηση, στην οποία δραματοποιημένα από ηθοποιούς κείμενα φωτίζουν πτυχές της ιστορίας που τα ίδια τα αντικείμενα αφηγούνται. Στο «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή παρακολουθούμε τη διαδικασία της εφηβικής μύησης του Νεοπτόλεμου. Ο Οδυσσέας, ως δάσκαλος των νεοφύτων, καθοδηγεί στον πρώτο του άθλο τον νεαρό, ο οποίος θα ενηλικιωθεί, αφού πρώτα κυνηγήσει με δόλιους τρόπους το αγρίμι που ονομάζεται «Φιλοκτήτης». Η παράσταση σχολιάζει τη σκηνή που κοσμεί ένα αττικό ερυθρόμορφο αγγείο του 5ου αιώνα π.Χ. Εδώ εικονίζεται o έφηβος τη στιγμή που αναχωρεί για τον πόλεμο. Πρόκειται άραγε για τη ρεαλιστική απόδοση ενός καθημερινού στιγμιότυπου; Ή μήπως για υπαινικτική αναφορά στο θεσμό της εφηβείας, μυητικής διαδικασίας με καθοριστική σημασία πριν από την ενηλικίωση των Αθηναίων πολιτών; Το αντικείμενο του Μουσείου θα παρουσιάσει η Ειρήνη Παπαγεωργίου, Eπιμελήτρια Προϊστορικής, Αρχαίας Ελληνικής και Ρωμαϊκής Συλλογής. από 18/04 έως 23/05 ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ Κουμπάρη 1, Κολωνάκι, 210 3671000 18, 25 Απριλίου & 2, 9, 16, 23 Μαΐου 2018, Ώρα: 20:30, Εισιτήριο: 10- 15 ευρώ
Πως να εφαρμοστεί το διευρυμένο ωράριο δίχως εποχικό προσωπικό; Πως υπάρχει διαφορετικό ωράριο σε Εθνικό Αρχαιολογικό και σε Βυζαντινό Μουσείο; Αρχαιοφύλακες ρωτούν:
Είναι αδιανόητο να έχει φτάσει 17 Απριλίου κι ακόμα να μην έχει προσληφθεί ούτε ένας αρχαιοφύλακας, αναφέρουν τα μέλη της Πανελλήνια Ενωσης Υπαλλήλων Φύλαξης Αρχαιοτήτων.
Σε επιστολή τους προς τα media, τα μέλη της ΠΕΥΦΑ διαμαρτύρονται σε ιδιαίτερα έντονους τόνους για την μεγάλη καθυστέρηση στην πρόσληψη εποχικού προσωπικού, ώστε να μπορεί να εφαρμοστεί το διευρυμένο ωράριο.
Και καταγγέλουν ότι η ΕΦΑ Αργολίδας και η ΕΦΑ Ημαθίας εφαρμόζουν από την 1η Απριλίου διευρυμένο ωράριο με το υπάρχον προσωπικό.
«Αυτό σημαίνει δυο πράγματα. Ή ότι δεν έχουν την ανάγκη από έκτακτο προσωπικό, ή ότι λειτουργούν με μεγάλα κενά ασφαλείας», αναφέρουν. Να γιατί οι αρχαιοφύλακες καλούν την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού να πάρει άμεσα μέτρα. Κατά τα λεγόμενά τους, είναι αδιανόητο σε περιοχές όπου υπήρξαν βανδαλισμοί, αυτό να μη λαμβάνεται καθόλου υπόψη.
Δεν παραλείπουν να ενημερώσουν επίσης ότι κάθε Δευτέρα ισχύει διαφορετικό ωράριο στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (ΕΑΜ)και στο Βυαντινό και Χριστιανικό Μουσείο (ΒΧΜ).
Η ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ενωσης Υπαλλήλων Φύλαξης Αρχαιοτήτων
«Θέμα: Αλαλούμ στα ωράρια των Μουσείων και Αρχαιολογικών Χώρων
Η ΠΕΥΦΑ διαμαρτύρεται εντονότατα για την μεγάλη καθυστέρηση στην πρόσληψη εποχικού προσωπικού, ώστε να μπορεί να εφαρμοστεί το διευρυμένο ωράριο. Είναι αδιανόητο να έχει φτάσει 17 Απριλίου και ακόμα να μην έχει προσληφθεί ούτε ένας αρχαιοφύλακας.
Το πλέον απαράδεκτο αλλά και επικίνδυνο είναι ότι η ΕΦΑ Αργολίδας και η ΕΦΑ Ημαθίας, εφαρμόζουν από την 1η Απριλίου διευρυμένο ωράριο με το υπάρχον προσωπικό.
Αυτό σημαίνει δυο πράγματα. Ή ότι δεν έχουν την ανάγκη από έκτακτο προσωπικό, ή ότι λειτουργούν με μεγάλα κενά ασφαλείας.
Επειδή όπως γνωρίζουμε συμβαίνει το δεύτερο και αυτό παρατηρείται σχεδόν κάθε χρόνο, καλούμε την πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟΑ να πάρει άμεσα μέτρα. Είναι αδιανόητο σε περιοχές όπου υπήρξαν βανδαλισμοί, αυτό να μη λαμβάνεται καθόλου υπόψη.
Επίσης ενημερώνουμε ότι κάθε Δευτέρα ισχύει διαφορετικό ωράριο στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (ΕΑΜ)και στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο (ΒΧΜ)».
Μια λαογραφική και εικαστική ματιά στο θεσμό της προίκας.
Μια λαογραφική και εικαστική ματιά στο θεσμό της προίκας αποτελεί η έκθεση «Η Προίκα», που διοργανώνει ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας δήμου Αθηναίων από 21 Απριλίου έως 30 Ιουνίου στο Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη».
Η έκθεση επιμερίζεται σε δύο ενότητες. Η πρώτη προσεγγίζει το θέμα του θεσμού της προίκας μέσα από τη λαογραφική του διάσταση σε υλικό επίπεδο, αποτυπώνοντας στον χώρο τα είδη και τα σύμβολα του γάμου (στέφανα, παραδοσιακά νυφικά, προικιά, υφαντά, δώρα) από τη νησιωτική και ηπειρωτική χώρα σε συνδυασμό με αφηγήσεις γυναικών και ανδρών της ελληνικής υπαίθρου, που η πορεία του βίου τους ορίστηκε με ένα προικοσύμφωνο.
Το λαογραφικό υλικό της έκθεσης προέρχεται από τις Συλλογές του Μουσείου σε συνεργασία με τον Σύλλογο Αγοριανιτών «Ο Παρνασσός», οι γυναίκες του οποίου προσέφεραν τα υφαντά και τα προικιά τους.
Η δεύτερη ενότητα αποτελεί μία καλλιτεχνική προσέγγιση με εικαστικές εγκαταστάσεις-δημιουργίες, μεταγραμμένα προικοσύμφωνα, αφηγήσεις και αντικείμενα τέχνης έξι Θεσσαλών καλλιτεχνίδων και δύο Θεσσαλών φιλολόγων, με έμπνευση από υπαρκτά αντικείμενα συνυφασμένα με την προίκα και τον γάμο. Τα έργα, που εκτίθενται, ανήκουν στην εννοιολογική τέχνη, δανείζονται όμως στοιχεία της ελληνικής λαϊκής τέχνης και παντρεύουν τα έθιμα με την σύγχρονη τέχνη. Πηγή έμπνευσής τους θύμησες και βιώματα του παρελθόντος, εικόνες ωραιοποίησης της προίκας, την οποία αναπτύσσουν με τη χρήση σύγχρονων καλλιτεχνικών μέσων. Στόχος των εικαστικών δημιουργιών είναι να αποτελέσουν κοινωνικά σχόλια, δίνοντας παράλληλα νέα μορφή, νέα οντότητα και εντέλει συνέχεια στη λαϊκή τέχνη.
Στην έκθεση συμμετέχουν με έργα οι Δήμητρα Εξάρχου, η Κλειώ Παπαϊωάννου, η Ιφιγένεια Σδούκου, η Ζωή Σεϊτάνη, η Ιωάννα Τερλίδου, η Βιβή Τσιόγκα και οι φιλόλογοι Ιωάννα Γιαννακοπούλου και Στέλλα Νταβαρούκα.
Την επιμέλεια της εικαστικής έκθεσης έχει η Αντιγόνη Καψάλη, ιστορικός τέχνης και εικαστικός,
Και οι δύο ενότητες της έκθεσης αφορούν και εκφράζουν την γυναικεία ματιά της πολύφερνης νύφης με την ένταση του συναισθήματος, που την διακατέχει, τα μυθικά και συμβολικά στοιχεία, το όνειρο της προσδοκίας πριν από τον γάμο, που μπορεί και να μην έρθει…
Την έκθεση επιμελείται η Σταυρούλα Πισιμίση, λαογράφος του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη» δήμου Αθηναίων.
Το Μουσείο Μπενάκη στην Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου. Χάρτης των δράσεων
Η «βεντάλια» δράσεων του Μουσείου Μπενάκη για την Αθήνα -Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου 2018
Στις 23 Απριλίου 2018 η Αθήνα γίνεται «Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου» για έναν ολόκληρο χρόνο, μια διάκριση που έλαβε ο δήμος της Αθήνας και η πόλη της Αθήνας από την UNESCO.
Το Μουσείο Μπενάκη από την πρώτη στιγμή εκδήλωσε ενδιαφέρον να συμβάλει σε αυτή τη «μεγάλη γιορτή» εντάσσοντας στο πρόγραμμά του εκθέσεις και εκδηλώσεις εμπνευσμένες από τον κόσμο του βιβλίου. Στο πλαίσιο της διοργάνωσης «Αθήνα 2018 – Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου» εντάσσονται οι εξής δράσεις:
Η έκθεση είναι αφιερωμένη σε μία σημαντική πτυχή του έργου του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου, Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, τα εξώφυλλα βιβλίων, τις προμετωπίδες και τις εικονογραφήσεις κυρίως ποιητικών έργων που φιλοτέχνησε από το 1937 μέχρι το 1992. Μία ευκαιρία για τους επισκέπτες να έρθουν σε επαφή τόσο με τη ζωγραφική όσο και με τη λογοτεχνία.
Στο πλαίσιο της έναρξης της διοργάνωσης «Αθήνα 2018 – Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου» την Παρασκευή 28.04.2018 και το Σάββατο 29.04.2018 η είσοδος στην έκθεση θα είναι ελεύθερη.
Παράλληλη εκδήλωση
Συζήτηση αφιερωμένη στη σχέση του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα με τα βιβλία και τη συνεργασία του με εκδοτικούς οίκους. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην Πινακοθήκη Γκίκα σε συνεργασία με την «Αθήνα 2018 - Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου».
Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας. Προσχέδιο για τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, 1977 Σινική μελάνη σε χαρτί. Μουσείο Μπενάκη / Πινακοθήκη Γκίκα
ΕΚΘΕΣΗ με τίτλο «Ισλαμική Καλλιγραφία. Η Τέχνη της Ιρανικής Γραφής»
Οργάνωση σε συνεργασία με το Μορφωτικό Κέντρο της Πρεσβείας της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν
Η έκθεση είναι αφιερωμένη στην εξέλιξη τόσο της τέχνης της γραφής που στον κόσμο της Μέσης Ανατολής είναι η ανώτερη μορφή καλλιτεχνικής δημιουργίας, όσο και της σύγχρονης καλλιγραφικής δημιουργίας, παρουσιάζοντας έργα με ποιητικό και θρησκευτικό περιεχόμενο.
Παράλληλες εκδηλώσεις
«Επίδειξη καλλιγραφίας από τον Μουσταμπά Σαμπζέ»
Οι επιδείξεις θα πραγματοποιηθούν τις ακόλουθες ημέρες και ώρες:
Πέμπτη 26 και Παρασκευή 27 Απριλίου, 14.00-18.00
Σάββατο 28 Απριλίου, 12.00-16.00
Ο Μουσταμπά Σαμπζέ ολοκλήρωσε τις καλλιγραφικές του σπουδές και έλαβε τον διδακτορικό του τίτλο από τη Σχολή Καλλιγραφίας του Εσφαράγιεν. Στο πλαίσιο της έκθεσης «Ισλαμική Καλλιγραφία. Η Τέχνη της Ιρανικής Γραφής» θα πραγματοποιήσει, σε συνεργασία με τη μικρογράφο Φατεμέ Κεϊκαβουσί, επίδειξη καλλιγραφίας τις παραπάνω ημέρες και ώρες.
Β. Ξεναγήσεις στην έκθεση «Ισλαμική Καλλιγραφία. Η Τέχνη της Ιρανικής Γραφής»
Οι ξεναγήσεις θα πραγματοποιηθούν τις ακόλουθες ημέρες και ώρες:
Πέμπτη, 17/5, 24/5 & 21/6/2018 στις 16:00
Σάββατο, 12/5, 2/6, 16/6 & 30/6/2018 στις 11:00.
Η συμμετοχή στις ξεναγήσεις δεν επιβαρύνει το εισιτήριο εισόδου στο μουσείο €9, €7 (μειωμένο).
Για κράτηση θέσεων: Τ 210 3251314, Δευτέρα - Πέμπτη 10:00-15:00.
Τέλος, το Μουσείο Μπενάκη με αφορμή την διοργάνωση «Αθήνα 2018 - Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου» παρουσιάζει:
Συζήτηση με θέμα «Συλλογές-Συλλέκτες-Βιβλιοθήκες»
Μουσείο Μπενάκη Ελληνικού Πολιτισμού (Κουμπάρη 1)
Πέμπτη, 3 Μαΐου 2018, ώρα 19:30
Παράλληλη εκδήλωση στο πλαίσιο της έκθεσης «Ταξίδια στην Ελλάδα (15ος-19ος αιώνας). Μουσείο Μπενάκη - Συλλογή Ευστάθιου Φινόπουλου», η διάρκεια της οποίας ΠΑΡΑΤΑΘΗΚΕ έως την Κυριακή 6 Μαΐου 2018.
Η συζήτηση θα επικεντρωθεί σε θέματα που αφορούν τη συλλεκτική δραστηριότητα και ειδικότερα τους συλλέκτες βιβλίων ως ξεχωριστές προσωπικότητες συλλεκτών. Η συγκρότηση και η διάλυση συλλογών, η αγορά και η διακίνηση βιβλίων, η οικειοποίηση τους ως φυσικά αντικείμενα, τα βιβλιόσημα και η ιστορία της προέλευσης των αντιτύπων, τα διαφορετικά συλλεκτικά κριτήρια και οι προτιμήσεις των συλλεκτών βιβλίων, όπως π.χ. η περιηγητική λογοτεχνία και τα εικονογραφημένα βιβλία, είναι κάποια από τα θέματα στα οποία θα επικεντρωθεί η συζήτηση. Επίσης, θα γίνει αναφορά στην καταλογογράφηση και τη σύνταξη καταλόγων συλλογών και βιβλιοθηκών, στις διαφορές μεταξύ ιδιωτικών και δημόσιων συλλογών και στους συλλέκτες/ερευνητές που είτε με δική τους εκδοτική δραστηριότητα είτε με τη διάθεση των συλλογών τους προσφέρουν στην έρευνα και γενικότερα στο κοινωνικό σύνολο.
Οργάνωση σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου
1840: 3.696 σπάνιοι τίτλοι βιβλίων τοποθετημένοι πολύ προσεκτικά σε 47 ξύλινα κιβώτια, εγκαταλείπουν τη σοφίτα του έκτου ορόφου της οδού Castillon 12 στο Παρίσι με προορισμό την Πελοπόννησο. Πρόκειται για το έργο ζωής του Κωνσταντίνου Αγαθόφρονα Νικολόπουλου, ο οποίος, μετά την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, αποφασίζει να δωρίσει στην γενέτειρα του πατέρα του, την Ανδρίτσαινα, μια από τις πιο σπάνιες ιδιωτικές συλλογές της εποχής. Ο ίδιος τραυματίζεται κατά την συσκευασία των κιβωτίων και υποκύπτει από τέτανο μόνος στο Παρίσι. Τα βιβλία συνεχίζουν ορφανά το ταξίδι τους με το καράβι.
1931: Σχεδόν έναν αιώνα μετά, ένας άλλος δεινός συλλέκτης, ο Walter Benjamin, αποσυσκευάζοντας τη βιβλιοθήκη του, εξομολογείται: «Κάθε πάθος συνορεύει με το χάος, όμως το συλλεκτικό πάθος εγγίζει τα όρια του χάους των αναμνήσεων». Παρόμοιες σκέψεις ίσως να είχε κάνει και ο Αγαθόφρων εάν είχε φτάσει στην Ανδρίτσαινα και παραλάμβανε τη Βιβλιοθήκη του. Νικολόπουλος και Benjamin μοιράζονται το ίδιο πάθος.
Με όχημα τις ιστορίες του, η δημιουργική πλατφόρμα WERKRAUM φέρνει κοντά επαγγελματίες από την Αθήνα και την Ζυρίχη που δραστηριοποιούνται στους χώρους της αρχιτεκτονικής, του θεάτρου και του βιβλίου και επιχειρεί μαζί τους μια μοναδική βιωματική εγκατάσταση για τους κρυμμένους θησαυρούς της γνώσης και το αέναο ταξίδι τους στον χρόνο.
Διαμορφωμένη in situ για το αίθριο του Μουσείου Μπενάκη, η εγκατάσταση φιλοδοξεί να ξεδιπλώσει το πραγματικό και αφηγηματικό μέγεθος μιας Βιβλιοθήκης, ως Άτλαντα της Μνήμης που ταξιδεύει ανάμεσά μας. Τα βιβλία γίνονται μάρτυρες του ταξιδιού αυτού και συνδέουν την αστική καθημερινότητα στην Αθήνα με τον πραγματικό χώρο της συλλογής στην Ανδρίτσαινα, ενός αληθινού θησαυρού κρυμμένου στα βουνά της Πελοποννήσου.
Γιώργος Σεφέρης, The King of Asine and Other Poems, John Lehmann, Λονδίνο, 1948.Προμετωπίδα του Ν. Χ. Γκίκα με πορτραίτο του Γ. ΣεφέρηΜουσείο Μπενάκη / Πινακοθήκη Γκίκα, Βιβλιοθήκη
Συλλογή Κινεζικής Τέχνης: Το αντικείμενο του μήνα
Μάρτιος – Απρίλιος 2018
Μουσείο Μπενάκη Ελληνικού Πολιτισμού (Κουμπάρη 1)
Το Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζει εκθέματα κινεζικής τέχνης σε μία ειδικά σχεδιασμένη προθήκη, ένα για κάθε μήνα με αφορμή τον εορτασμό του 2017 ως έτους αφιερωμένου στις πολιτιστικές ανταλλαγές μεταξύ Ελλάδας και Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας – ο εορτασμός παρατάθηκε και στο 2018.
Την περίοδο της έναρξης της διοργάνωσης «Αθήνα 2018 – Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου», επιλέχθηκε να παρουσιαστούν αντικείμενα σχετιζόμενα με την τέχνη της καλλιγραφίας στην Κίνα.
Δύο επιτραπέζιοι πίνακες από ελεφαντόδοντο και ξύλο διακοσμούνται με μια συνεχόμενη σκηνή κήπου που ανακαλεί έργα κινεζικής ζωγραφικής. Θα έστεκαν στο γραφείο ενός καλλιγράφου ως πηγές έμπνευσης, μικρά παράθυρα στον κόσμο. Η μελάνη αποθηκευόταν σε στερεή μορφή οπότε η παρασκευή της απαιτούσε ενστάλαξη νερού από μικρό πορσελάνινο δοχείο και ανάμειξη πάνω σε τριβείο από λίθο. Στην κοιλότητά του τ
ριβείου συγκεντρωνόταν η έτοιμη μελάνη και εκεί εμβαπτιζόταν το πινέλο. Μετά την χρήση το πινέλο καθαριζόταν σε ειδικό σκεύος και αποθηκευόταν όρθιο σε πινελοδοχείο. Τέλος, το έργο υπογραφόταν με αποτύπωμα σφραγίδας που έφερε κάποιο όνομα του καλλιτέχνη σε γωνιώδη γραφή. Η σφραγίδα χρωματιζόταν με κόκκινη πάστα που φυλασσόταν σε ειδικό κουτί.
Στην κεντρική φωτογραφία: Λόγγος, Δάφνης και Χλόη, μτφρ. Ρόδη Ρούφου, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1970. Εξώφυλλο και τέσσερα σχέδια του Ν. Χ. Γκίκα Μουσείο Μπενάκη / Πινακοθήκη Γκίκα, Βιβλιοθήκη
Τον περασμένο Νοέμβριο, η εφημερίδα Dagens Nyheter είχε δημοσιεύσει τις μαρτυρίες 18 γυναικών, σύμφωνα με τις οποίες είχαν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση ή τις βίαιες επιθέσεις ενός άνδρα γαλλικής καταγωγής που είναι παντρεμένος με την ακαδημαϊκό, ποιήτρια και δραματουργό Καταρίνα Φρόστενσον, η οποία ανακοίνωσε χθες ότι αποχωρεί από τη Σουηδική Ακαδημία.
Καταρίνα Φρόστενσον
Η Ακαδημία έχει διακόψει από τον Νοέμβριο κάθε σχέση με τον σύζυγο της Καταρίνα Φρόστενσον, ο οποίος αρνείται τις κατηγορίες, και έχει διακόψει κάθε χρηματοδότηση προς τον χώρο εκθέσεων και παραστάσεων που εκείνος διευθύνει στην Στοκχόλμη, ενώ διεξάγει εσωτερική έρευνα, τα αποτελέσματα της οποίας δεν έχουν γίνει γνωστά.
Η υπόθεση έχει συγκλονίσει το «ιερό» της λογοτεχνίας της Σουηδίας, που φροντίζει να διατηρεί πλήρη μυστικότητα για τις αποφάσεις του.
Μετά την παραίτηση τριών από τα μέλη της, χθες ήρθε η σειρά της δια βίου γραμματέως . «Η βούληση της Ακαδημίας είναι να αποχωρήσω από τη θέση μου», ανακοίνωσε η Σάρα Ντάνιους μετά την ολοκλήρωση συνεδρίασης των σοφών.
Ο γενικός διευθυντής του Ιδρύματος Νόμπελ, ο Λαρς Χάικενστεν , εξέφρασε δημοσίως την ανησυχία του για μία «σοβαρή και δύσκολη κατάσταση», ενώ και η ίδια η Σάρα Ντάνιους παραδέχθηκε ότι η κρίση «έχει επηρεάσει μάλλον σοβαρά το Βραβείο Νόμπελ».
Σύμφωνα με τη Λίζα Ιρένιους, επικεφαλής των πολιτιστικών σελίδων της εφημερίδας Svenska Dagbladet, με τη σημερινή κατάσταση «είναι δύσκολο να διατηρήσει κανείς πολλές ελπίδες για την Ακαδημία».
Ορισμένα μέλη της Ακαδημίας θεωρούν ότι η γραμματέας είναι θύμα αδικίας, άλλοι θεωρούν ότι «υπάρχει πρόβλημα ηγεσίας» και ότι απαιτείται κάτι ριζικό για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις μίας νέας εκκίνησης.
Καθηγήτρια Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, η Σάρα Ντάνιους ήταν η πρώτη γυναίκα στην θέση αυτή.
Οι ακαδημαϊκοί είναι μέλη ισόβια μέλη της Σουηδικής Ακαδημίας και , επί της αρχής, δεν μπορούν να παραιτηθούν. Μπορούν να αφήσουν κενές τις θέσεις τους.
Από τα 18 ισόβια μέλη, επτά δεν είναι πλέον ενεργά, αφού άλλα δύο μέλη τέθηκαν «σε διαθεσιμότητα» εδώ και πολλά χρόνια.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Σουηδική Ακαδημία αντιμετωπίζει κύμα παραιτήσεων.
Τρεις ακαδημαϊκοί αποφάσισαν να αφήσουν κενές τις θέσεις τους το 1989, διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση του θεσμού να μην καταδικάσει την φάτουα κατά του Σαλμάν Ρούσντι για το βιβλίο του «Σατανικοί Στίχοι», την οποία τελικά καταδίκασε 27 χρόνια μετά.
Σύσσωμο το υπουργείο Πολιτισμού βρίσκεται στο 13ο Περιφερειακό Συνέδριο Νοτίου Αιγαίου που διοργανώνεται από χθες στη Ρόδο και ολοκληρώνεται σήμερα με την ομιλία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Χθες στην ενότητα «Πολιτισμικά Αγαθά και Αθλητικές Υποδομές» μίλησαν η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου, η γ.γ. Μαρία Βλαζάκη και οι υφυπουργοί Γιώργος Βασιλειάδης και Κωστής Στρατής, αρμόδιοι για θέματα Αθλητισμού και Πολιτισμού αντίστοιχα.
«Επιδιώκουμε την ανάπτυξη μιας πολιτιστικής οικονομίας, μιας οικονομίας που περιστρέφεται γύρω από τον πολιτισμό, παράγοντας πλούτο και φτιάχνοντας αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας» είπε ο Κωστής Στρατής, υπεύθυνος πλέον για τους οικονομικούς τομείς του ΥΠΠΟ, και διευκρίνισε: «Για την κυβέρνησή μας αυτό δεν σημαίνει εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποιήσεις. Αλλοι τα πιστεύουν αυτά. Ο δημόσιος χαρακτήρας των αρχαιολογικών χώρων, των μουσείων και των μνημείων για εμάς είναι αδιαπραγμάτευτος».
Αρμόδιος πλέον για το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων (ΤΑΠΑ), τον εισπρακτικό μηχανισμό που συγκεντρώνει περισσότερα από 100 εκατομμύρια ετησίως και χρειάζεται εκσυγχρονισμό και ανασυγκρότηση, ανέφερε: «Θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν δημόσιο φορέα αντάξιο των πόρων που διαχειρίζεται... Ηδη έχουμε κάνει τα πρώτα βήματα με τη νέα τιμολογιακή πολιτική και τον νέο τρόπο διαχείρισης των εισιτηρίων που εφαρμόζουμε. Τα έσοδα του ΤΑΠ από τα εισιτήρια αυξήθηκαν σημαντικά: από 51,6 εκατομμύρια που ήταν το 2015, εκτοξεύτηκαν το 2017 στα 97,7 εκατ. ευρώ».
Εκανε λόγο για την αύξηση της χρηματοδότησης από το ΤΑΠ προς το υπουργείο Πολιτισμού και σημείωσε ότι «το 2014 αποδόθηκαν για τις λειτουργικές του ανάγκες 7,1 εκατ. και για το 2018 το ποσό φτάνει σε 46 εκατ., εξίμισι φορές μεγαλύτερο σε σχέση με το 2014». Μιλώντας με αριθμούς ανέφερε: «Ο συνολικός τακτικός προϋπολογισμός του ΥΠΠΟ για το 2018 είναι μόλις 273,2 εκατ., από τα οποία τα 167 εκατ. αφορούν μισθοδοσία μόνιμου και έκτακτου προσωπικού, 57,5 εκατ. επιχορηγήσεις προς τους εποπτευόμενους φορείς του σύγχρονου πολιτισμού και μόλις 48,8 εκατ. σε λειτουργικά έξοδα του υπουργείου και της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Από τις παραπάνω χρηματοδοτικές ανάγκες τα 29 εκατ. έχουν προϋπολογιστεί να καλυφθούν από τη χρηματοδότηση που λαμβάνει το υπουργείο από το ΤΑΠ».
Από το βήμα του συνεδρίου μίλησε για πρώτη φορά για τις βελτιώσεις του ΤΑΠΑ, οι οποίες αφορούν την εγκατάσταση του συστήματος διαχείρισης επιχειρησιακών πόρων ERP και ηλεκτρονικού εισιτηρίου που θα ξεκινήσει τον Ιούνιο σε 11 προβεβλημένους χώρους, ανάμεσά τους η Ακρόπολη και η Κνωσός, και αργότερα θα επεκταθεί σε Δήλο, Ακρωτήρι και Μουσείο Θήρας, Λίνδο, Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, Αρχαιολογικό Μουσείο της Ρόδου, Ιαλυσό, Κάμειρο, Ασκληπιείο και Κάστρο της Κω.
Τέλος, μεταξύ άλλων ο κ. Στρατής αναφέρθηκε στις 200 νέες μόνιμες προσλήψεις -όπως έγραφε η «Εφ.Συν.» στις 13/4- που θα στελεχώσουν τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους.
H ισχυρή και ευρείας βάσης ανάπτυξη δίνει την ευκαιρία να αρχίσουν τώρα να δημιουργούνται δημοσιονομικά «μαξιλάρια» (fiscal buffers), να βελτιωθούν τα δημόσια οικονομικά και να σταθεροποιηθεί το δημόσιο χρέος, αναφέρει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) στην έκθεσή του για τις δημοσιονομικές προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας (fiscal monitor).
«Η ενίσχυση των δημοσιονομικών μαξιλαριών στην ανάκαμψη θα δημιουργήσει τα περιθώρια δημοσιονομικής στήριξης σε μία μελλοντική καθοδική φάση της οικονομίας και δεν θα αφήσει τις δημοσιονομικές αδυναμίες να γίνουν πηγή προβλημάτων, εάν επιδεινωθούν οι χρηματοπιστωτικές συνθήκες» σημειώνει η έκθεση.
Σε ιστορικό ρεκόρ 164 τρισεκατομμυρίων δολαρίων το παγκόσμιο χρέος
Το Ταμείο τονίζει ότι το παγκόσμιο χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) κινείται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα, φθάνοντας στο επίπεδο – ρεκόρ των 164 τρισ. δολαρίων το 2016, το οποίο αντιστοιχεί στο 225% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το παγκόσμιο χρέος είναι σήμερα 12% του ΑΕΠ μεγαλύτερο από το προηγούμενο υψηλό επίπεδο του 2009, με την Κίνα να είναι η δύναμη που το καθοδηγεί.
Το δημόσιο χρέος παίζει έναν σημαντικό ρόλο στην εκτίναξη του παγκόσμιου χρέους, αντανακλώντας την οικονομική κατάρρευση κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και την αντίδραση της πολιτικής καθώς και τις συνέπειες από την πτώση το 2014 των τιμών των πρώτων υλών και την ταχεία αύξηση των δαπανών των αναδυόμενων αγορών και των αναπτυσσόμενων χωρών χαμηλού εισοδήματος.
Το δημόσιο χρέος (χρέος της γενικής κυβέρνησης) παγκοσμίως ανήλθε στο 82,4% του ΑΕΠ το 2017, ενώ στις αναπτυγμένες οικονομίες διαμορφώθηκε κατά μέσο όρο στο 105,4% του ΑΕΠ, ένα πρωτοφανές επίπεδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το υψηλό αυτό ποσοστό προκύπτει κυρίως από το χρέος της Ιαπωνίας (236,4% του ΑΕΠ) και των ΗΠΑ (107,8% του ΑΕΠ) και λιγότερο από το χρέος της Ευρωζώνης (86,6% του ΑΕΠ).
Το ΔΝΤ προβλέπει ότι το δημόσιο χρέος της Ευρωζώνης θα βαίνει μειούμενο και το 2023 θα υποχωρήσει στο 71,7%, ενώ μικρότερη μείωση (στο 229,6%) προβλέπει και για το χρέος της Ιαπωνίας. Αντίθετα, για τις ΗΠΑ προβλέπει ότι το χρέος θα συνεχίσει να αυξάνεται για να φθάσει στο 116,9% του ΑΕΠ το 2023.
Στις αναδυόμενες αγορές και τις χώρες μεσαίου εισοδήματος, το δημόσιο χρέος κινείται κατά μέσον όρο κοντά στο 50% του ΑΕΠ, που είναι το υψηλότερο από την κρίση χρέους της δεκαετίας του 1980.
Για τις χώρες χαμηλού εισοδήματος, το μέσο χρέος αυξάνεται γρήγορα ως ποσοστό του ΑΕΠ, υπερβαίνοντας το 40% το 2017. Η δυναμική του χρέους προκύπτει από τα μεγάλα πρωτογενή ελλείμματα, που έφθασαν σε επίπεδα – ρεκόρ στις αναδυόμενες αγορές και τις αναπτυσσόμενες οικονομίες.
Τα υψηλά επίπεδα δημόσιου χρέους και τα υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα αποτελούν πηγή ανησυχίας, σημειώνει η έκθεση. Οι χώρες με αυξημένο δημόσιο χρέος είναι ευάλωτες σε μία ξαφνική σύσφιξη των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών συνθηκών, η οποία θα μπορούσε να διακόψει την πρόσβασή τους στις αγορές και να θέσει σε κίνδυνο την οικονομική τους δραστηριότητα.
Επιπλέον, αναφέρει το ΔΝΤ, «είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τα υψηλά χρέη και ελλείμματα εμποδίζουν τη δυνατότητα των κυβερνήσεων να αντιδράσουν με μία ισχυρή δημοσιονομική στήριξη της οικονομίας στην περίπτωση καθοδικής φάσης της. Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι μία αδύναμη δημοσιονομική θέση αυξάνει το βάθος και τη διάρκεια της ύφεσης – όπως μετά από μία χρηματοπιστωτική κρίση – επειδή οι κυβερνήσεις δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν επαρκώς τη δημοσιονομική πολιτική για να στηρίξουν την ανάπτυξη».
Η δημιουργία δημοσιονομικού περιθωρίου για δυνατότητα μελλοντικών χειρισμών είναι ιδιαίτερα σχετική τώρα που το χρέος του ιδιωτικού τομέα βρίσκεται σε ύψη ρεκόρ και αυξάνεται, αναφέρει η έκθεση. Το πολύ υψηλό ιδιωτικό χρέος ορισμένων χωρών τις εκθέτει σε κίνδυνο μίας απότομης και υψηλού κόστους διαδικασίας απομόχλευσης, προσθέτει.
Το μέγεθος και ο ρυθμός της δημοσιονομικής προσαρμογής πρέπει να προσαρμοσθεί στις συνθήκες του οικονομικού κύκλου που βρίσκεται η κάθε χώρα και στο διαθέσιμο δημοσιονομικό χώρο της, ώστε να αποφευχθεί ένα αδικαιολόγητο βάρος στην ανάπτυξη. Δημοσιονομική προσαρμογή πρέπει να υπάρξει σε οικονομίες που λειτουργούν στο επίπεδο του δυνητικού ΑΕΠ τους ή κοντά σε αυτό και οι οποίες έχουν υψηλό λόγο χρέους προς το ΑΕΠ.
Ειδικότερα για τις ΗΠΑ – όπου το συνολικό έλλειμμα θα υπερβαίνει το 1 τρισ. δολάρια ή το 5% του ΑΕΠ τα επόμενα τρία χρόνια – η δημοσιονομική πολιτική πρέπει να διαμορφωθεί εκ νέου για να διασφαλισθεί ότι ο λόγος του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ θα μειωθεί μεσοπρόθεσμα. Όπου ο δημοσιονομικός χώρος είναι περιορισμένος, δεν υπάρχει ουσιαστικά άλλη επιλογή από το να γίνουν προσπάθειες προσαρμογής για να μειωθούν οι δημοσιονομικοί κίνδυνοι.
Λίγες αναπτυγμένες οικονομίες, που έχουν μεγάλο σημαντικό δημοσιονομικό χώρο και λειτουργούν στο επίπεδο της παραγωγικής δυναμικότητάς τους ή κοντά σε αυτό, έχουν περιθώριο να χρησιμοποιήσουν τη δημοσιονομική πολιτική για να διευκολύνουν την εφαρμογή αναπτυξιακών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
