Η ιστορία του «Χίλτον» είναι πολύ ελληνική: χτυπήθηκε στην εποχή του,
αναγνωρίστηκε αργότερα. Και σήμερα δεν μπορούμε να διανοηθούμε το κέντρο
της Αθήνας χωρίς τη στιβαρή του σιλουέτα, αυτήν που κατηγορήθηκε κάποτε
για αλαζονεία ή ανταγωνισμό απέναντι στην παντοδυναμία του Ιερού Βράχου
στον αττικό ορίζοντα.
Όμως το «Χίλτον» δεν ήταν προϊόν μιας αμφιλεγόμενης πολιτικο-οικονομικής συναλλαγής στα πρώτα άγουρα χρόνια της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ακόμα κι αν υπήρξαν σκιές, κανείς δεν το θυμάται: οι λεπτομέρειες του «πώς» και του «γιατί» (στις αρχές του 1957, η τότε κυβέρνηση αποδέχθηκε την πρόταση του εφοπλιστή Απόστολου Πεζά, καθώς και του Κόνραντ Χίλτον, για την ανέγερση ενός μεγάλου, πολυτελούς ξενοδοχείου στην Αθήνα και, λίγους μήνες αργότερα, η Κυβερνητική Οικονομική Επιτροπή αποφάσισε την παραχώρηση στον κ. Πεζά έκτασης 16.000 πήχεων αντί 750.000 δολαρίων) βρίσκονται κάπου ξεχασμένες μαζί με τη σκόνη της Ιστορίας.
Όμως το «Χίλτον» δεν ήταν προϊόν μιας αμφιλεγόμενης πολιτικο-οικονομικής συναλλαγής στα πρώτα άγουρα χρόνια της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ακόμα κι αν υπήρξαν σκιές, κανείς δεν το θυμάται: οι λεπτομέρειες του «πώς» και του «γιατί» (στις αρχές του 1957, η τότε κυβέρνηση αποδέχθηκε την πρόταση του εφοπλιστή Απόστολου Πεζά, καθώς και του Κόνραντ Χίλτον, για την ανέγερση ενός μεγάλου, πολυτελούς ξενοδοχείου στην Αθήνα και, λίγους μήνες αργότερα, η Κυβερνητική Οικονομική Επιτροπή αποφάσισε την παραχώρηση στον κ. Πεζά έκτασης 16.000 πήχεων αντί 750.000 δολαρίων) βρίσκονται κάπου ξεχασμένες μαζί με τη σκόνη της Ιστορίας.