Της Πέπης Ρηγοπούλου
«Εδώ και 10 εβδομάδες συμμετέχω στην απεργία του Συλλόγου Διοικητικών Υπαλλήλων, με μοναδικό αίτημα να μην εφαρμοστεί η απόφαση που διώχνει από το Πανεπιστήμιο Αθηνών 498 συναδέλφους.
»Δεν μπήκα στην απεργία επειδή ένιωσα να κινδυνεύει η θέση μου – αισθανόμουν στην αρχή κάπως ασφαλής, βλακωδώς όπως κρίνω εκ των υστέρων. Δεν μπήκα στην απεργία επειδή είμαι αντίθετη με την αξιολόγηση του προσωπικού όλων των ειδικοτήτων και βαθμίδων του Δημοσίου. Ούτε μπήκα στην απεργία σπρωγμένη από κάποια κομματική ή συνδικαλιστική προσήλωση.
»Μπήκα στην απεργία επειδή έχω πειστεί ότι το Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν θα μπορεί να λειτουργήσει με τους μισούς διοικητικούς υπαλλήλους του. Οχι ότι δεν θα μπορεί να λειτουργήσει άριστα, πολύ καλά ή επαρκώς. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν θα λειτουργεί.
»Το διοικητικό προσωπικό στα Πανεπιστήμια καλύπτει πολλές και διαφορετικές ανάγκες των φοιτητών και των μελών ΔΕΠ, την ευθύνη των οποίων τελικά θα αναγκαστούν να επωμιστούν οι διδάσκοντες, κι αυτό μόνο καλό δεν μπορεί να είναι για την ποιότητα του διδακτικού και ερευνητικού τους έργου. Δυσκολεύομαι όμως –και δεν θέλω καν– να φανταστώ ακαδημαϊκούς δασκάλους να ασχολούνται με την εκκαθάριση δαπανών και την τήρηση πρωτοκόλλου εισερχομένων-εξερχομένων εγγράφων!