'Aρθρο του καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη στήν 'Aποψη, της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Μια χώρα όπως η Ελλάδα, ένας λαός όπως οι Ελληνες, ένας πολιτισμός όπως ο ελληνικός είναι φυσικό να διαλέγεται με το παρελθόν του είτε για να αισθανθεί περήφανος και να αντλήσει από αυτό, είτε για να το κρίνει ξεπερασμένο και να προσπαθήσει να απαλλαγεί από το βαρύ φορτίο που κουβαλάει στους ώμους του. Στον διάλογο με το παρελθόν αναπτύχθηκαν δύο στάσεις: αυτή της λατρείας του παρελθόντος και της συνεχούς έως αποκλειστικής αναφοράς σ’ αυτό (αρχαιολατρία, προγονοπληξία κ.τ.ό.) και η άλλη της πλήρους αποκοπής από αυτό ως τροχοπέδης για τη σύγχρονη εξέλιξη (νεωτερισμός, εκσυγχρονισμός κ.ά.). Η γνώμη μου είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται περί ακραίων θέσεων, εξωπραγματικών και ανιστορικών. Το να απαρνείσαι την προσφορά του αρχαίου ελληνικού στοχασμού που έδωσε στον ελληνικό πολιτισμό μια ξεχωριστή θέση σ’ ολόκληρο τον κόσμο και να τον αποκηρύσσεις στο όνομα μιας επιδιωκόμενης νέας αυτόνομης στάσης, είναι αρρωστημένο αν δεν είναι βλακώδες. Οπως και το να κρέμεσαι και να τελείς σε πλήρη και στείρα εξάρτηση από το «ένδοξο» παρελθόν, αντλώντας εύσημα από μόνο αυτό είναι εξίσου αρρωστημένο και αν μη τι άλλο δηλώνει αδυναμία επαφής με την πραγματικότητα.