Του Μάκη Μπαλαούρα

Αυτές τις μέρες παίζεται το φιλμ "Μνημείων Άντρες", κατά το οποίο με πρωτοβουλία ανθρώπων της τέχνης, ιστορικών, διευθυντών μουσείων, αρχιτεκτόνων, ο πρόεδρος Ρούσβελτ αποδέχτηκε τη σύσταση ομάδας που σκοπό της είχε να προφυλάξει αριστουργήματα του ανθρώπινου πνεύματος από το οργανωμένο ή το προσωπικό πλιάτσικο των ναζί, καθώς επίσης και από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων.
Η υπόθεση βασίζεται σε πραγματικό γεγονός, πράγμα που με εντυπωσίασε πολλαπλώς. Αφενός πώς ο Αμερικανός πρόεδρος, μέσα στην πιο κρίσιμη φάση του πολέμου, μερίμνησε για τη σωτηρία των αριστουργημάτων του ανθρώπινου πνεύματος. Αφετέρου, ενοχλήθηκα που εδώ στην Ελλάδα, δεν υπήρξε καμιά μέριμνα για την επιστροφή, σύμφωνα με έκθεση του υπουργείου Παιδείας του 1946, των 8.500 αρχαίων, βυζαντινών και νεότερων έργων τέχνης ανυπολόγιστης αξίας. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν οι αρπαγές από Εβραίους συλλέκτες, που κοσμούν μουσεία και ιδιωτικές συλλογές. Αξίζει να αναφερθεί πως τις παραμονές της γερμανικής εισβολής, υπάλληλοι των μουσείων της χώρας έκρυψαν πολλά αριστουργήματα.