Δυο μέτρα και σταθμά

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

Σε μεγάλο προβληματισμό με έβαλε το άρθρο της κ. Κοντράρου-Ρασσιά την περασμένη Πέμπτη. Αναφερόταν στις αντιρρήσεις αλλά και στις συναινέσεις (που φαίνεται να επικράτησαν) γύρω από το κατά πόσο οι αρχαιολογικές αρχές και το κράτος μπορούν να παραχωρούν αρχαία μνημεία για δημόσιες, διάφορες από το μνημείο, εκδηλώσεις και κυρίως για γεύματα ή δείπνα επαγγελματικών ή επενδυτικών συλλόγων κ.τ.λ.

Πρόκειται κυρίως για τη Στοά του Αττάλου και το Παναθηναϊκό Στάδιο. Μου κάνει πάντως εντύπωση πως δεν συμπεριλαμβάνονται στις αντιρρήσεις και ανοίκειες χρήσεις δύο άλλων, αρχαιότερων από τα δύο αυτά μνημεία, μνημείων. Το θέατρο της Επιδαύρου (και όλων των άλλων αρχαίων θεάτρων) και του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού... Θεωρείται πιο προσβλητικό για το μνημείο π.χ. ένα δείπνο κάποιων αξιοπρεπών κυρίων και κυριών με αυστηρή ενδυμασία που τρώνε στη Στοά του Αττάλου, που στο κάτω κάτω στην αρχαιότητα ήταν στοά που στέγαζε μαγαζιά, και στο Περιστύλιο, όπως διαβάζουμε στον Λουκιανό και άλλους, κάναν πιάτσα και οι εταίρες και οι αρσενοκοίτες των Αθηνών, με ό,τι πιο βάναυσο έχει δει η Επίδαυρος κυρίως τα τελευταία χρόνια εν ονόματι της Ελευθερίας της Εκφρασης. Αφήνω την «ιστορία» του Παναθηναϊκού Σταδίου. Τι εορτές του Μεταξά, τι ρωμαϊκές φιέστες της χούντας, τι διαγωνισμούς ελαφράς μουσικής και ροκ συναυλίες μετά τσιγαριλικίων!
Οσο για το Ηρώδειο, μόνο η κουτσή Μαρία δεν έχει παρελάσει.
Αλήθεια, γιατί τάχα είναι ιεροσυλία να φας με αναμμένα κεριά στη Στοά του Αττάλου και δεν είναι να πλιατσικολογείς σε βάρος του Αριστοφάνη, του Γκαίτε και να γλεντάς με χασικλήδικα τραγούδια στο Ηρώδειο;
Στο κάτω κάτω της γραφής τέχνη είναι και η Μαγειρική και υπόκειται κι αυτή στην Ελευθερία της Εκφρασης.
Προτιμάτε άραγε τα Μαγειρεία των δισκογραφικών εταιρειών;