Σύγχρονες μουσικές προσεγγίσεις αρχαίων δραμάτων
Οι
παραστάσεις του αρχαίου δράματος (τραγωδίας, κωμωδίας και σατυρικού
δράματος) στη σύγχρονη εποχή δεν αποτελούν ένα ενιαίο, αδιαίρετο
δρώμενο, όπως ήταν το αρχαίο σύνθετο τελετουργικό τριφυές δρώμενο:
λόγος-μέλος-όρχηση (λόγος-μουσική-χορός), το οποίο αποτελούσε μεταφορά
των τελετουργικών ηθών του διθυράμβου (σημ. 1), αλλά μια «σύμπραξη»
διαφορετικών αυτόνομων παραστατικών τεχνών, μέσα από την οποία
αναβιώνεται –ανασυντεθειμένο πλέον– το αρχαίο δράμα (σημ. 2).
Στο πλαίσιο αυτών των πολυπαραγοντικών και πολυάνθρωπων παραστάσεων
στις δυτικές κοινωνίες, με την κάθετη εξειδίκευση των τριών συνιστωσών,
του λόγου, της μουσικής και του χορού, από πλευράς των δημιουργών τους,
και συνάμα τη σύμπραξη της τεχνολογίας πλέον (σημ. 3), η έννοια του
χωροχρόνου σχεδόν πάντα είναι συνυφασμένη με μια «ασυμφωνία», η οποία
εμφανίζεται σε τρία επίπεδα και την οποία καλείται να συγκεράσει
επιτυχώς ή έστω να λάβει υπόψη του ο συνθέτης: