Έρχονται Σκωτσέζοι μουσικοί για το μυθικό πέταγμα…

Δημιουργείται το πάρκο «Δαίδαλου και Ίκαρου» στην Αγία Γαλήνη

Τα αγάλματα του Ίκαρου και Δαίδαλου στο ομώνυμο πάρκο της Αγίας Γαλήνης

Του Μανόλη Παντινάκη

Στις 25 Μαΐου φθάνουν στην Αγία Γαλήνη δεκαπέντε Σκωτσέζοι μουσικοί και στο πάρκο των ηρώων Ίκαρου και Δαίδαλου με δρώμενα μέσα από την κουλτούρα τους, θα επιχειρήσουν να αναβιώσουν το μυθικό πέταγμα. Θα ακολουθήσουν τα μέλη της θεατρικής ομάδας του Λυκείου Ελληνίδων Ρεθύμνου, στα μέσα Ιουνίου, δίδοντας παράσταση με περιεχόμενο το μύθο και τους ήρωες του.

Νέοι ήχοι σε ένα παλιό τζαμί της Αθήνας

Το τζαμί Τζισδαράκη στην Πλατεία Μοναστηρακίου, άνοιξε τον τελευταίο μήνα τις πόρτες του για να υποδεχτεί την έκθεση «Silent Space Stand Still», που διερευνά τη χρήση του ήχου, σε ένα χώρο που έχει μείνει για πολλά χρόνια σιωπηλός και ήταν αρχικά φτιαγμένος γι’ αυτό το μέσο. Η έκθεση περιελάμβανε διαδοχικές παρουσιάσεις, περφόρμανς και διαλέξεις τεσσάρων καλλιτεχνών, του Έλληνα Αθανάσιου Αργιανά, του Ισραηλινού Ντάνι Γκαλ, του Λιβανέζου Ταρέκ Ατούι και του Τούρκου Τσεβντέντ Ερέκ.

«Μετά από επαφή που είχαμε με το υπουργείο Πολιτισμού, καταλήξαμε στο υπέροχο αυτό τζαμί, το οποίο είναι στο κέντρο της πόλης και τις περισσότερες φορές, περνάει απαρατήρητο. Είναι ένας χώρος διαμορφωμένος αρχιτεκτονικά για την ακουστική, για τον τέλειο ήχο. Η έκθεσή μας έχει να κάνει με τον ήχο» τόνισε η επιμελήτρια της έκθεσης, Σοφία Τουρνικιώτη.

Reuters: «Οι Γερμανοί εντυπωσιάζονται από τους ναζί»

ΟΚΤΩ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΜΕΤΑ

Το γερμανικό ενδιαφέρον για το σκοτεινότερο κεφάλαιο της ιστορίας της χώρας μοιάζει μεγαλύτερο από ποτέ, καθώς πλησιάζουν σειρά από κρίσιμες επετείους που συνδέονται με την περίοδο του ναζισμού.

Πλειάδα εκθέσεων και εκδηλώσεων
Από την αρχή του έτους το Βερολίνο είναι γεμάτο εκθέσεις, θεατρικά, ταινίες και κάθε είδους εκδήλωση, υπό την σκέπη του προγράμματος «Κατεστραμμένη Ποικιλότητα». Στόχος του είναι να θυμίσει ότι η Γερμανία πριν την άνοδο των ναζί διέθετε μία εξαιρετικά πλούσια καλλιτεχνική και πνευματική ζωή.

Στο Ιστορικό Μουσείο πάνω από 40.000 άτομα έχουν ήδη δει την έκθεση με τα κάθε λογής αντικείμενα από εκείνη την περίοδο. Η έφορός του Σιμόν Ερπελ σημειώνει ότι «το έντονο ενδιαφέρον για τους Ναζί δεν είναι φυσικά καινούργιο, αλλά πλέον υπάρχει επίσημη στήριξη σε τέτοιες εκθέσεις ... Είναι πλέον μέρος της κοινής πολιτικής μας κουλτούρας να αντιμετωπίσουμε το ναζιστικό μας παρελθόν. Είναι πολιτικά ορθό να θυμηθούμε τα κάθε λογής θύματα, εβραίους, ρομά, ομοφυλόφιλους, ανάπηρους και άλλους» που χάθηκαν.

Ο παχουλός κούνελος

Υπάρχουν πράγματα που βλέπουμε, προσπερνάμε σαν αυτονόητες ανοησίες, αλλά αυτά εξελίσσονται και δρουν καθοριστικά για το μέλλον μας.

Προχθές γράφαμε για τα μαύρα πέπλα με τα οποία ήθελαν να σκεπάσουν οι φίλοι μας από το Κατάρ τα γυμνά αγάλματα της ελληνικής αρχαιότητας. Γελάσαμε, φρίξαμε, σπρώξαμε κι αυτό το γεγονός στη λήθη. Ομως τα πράγματα εξελίσσονται. Κι αν πάρεις το νήμα από την αρχή θα δεις πως η δύναμη του χρήματος επιβάλλει και τους όρους του. Δείτε λοιπόν.

Το περασμένο καλοκαίρι οργανώσαμε σε συνεργασία με το Μουσείο Μάρτιν Γκρόπιους του Βερολίνου μια έκθεση με τίτλο «Ολυμπία - Μύθος, λατρεία και Αγώνες». Οι Γερμανοί διοργανωτές ήθελαν μαζί με το αρχαίο πνεύμα του Ολυμπισμού να δείξουν πώς κατάντησε στις μέρες μας με την εμπορευματοποίηση των αγώνων, το ντόπινγκ, την εξαγορά της ψήφου των αθανάτων κ.λπ. Εμείς πέρα από τα 565 αρχαία, πολλά από τα οποία δεν είχαν βγει ποτέ από τη χώρα, δεν είχαμε τίποτε άλλο να προσφέρουμε. Ελλείψει άλλης χρηματοδότησης, ενεπλάκη το Κατάρ, που θα ήταν και ο δεύτερος προορισμός της έκθεσης. Ο σπόνσορας όμως επέβαλε και τους όρους του. Η κριτική ματιά των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων πήγε περίπατο, γιατί η μικρή αυτή αραβική χώρα (μισή Πελοπόννησος είναι) έχει μεγάλες φιλοδοξίες. Διεκδικεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 και θέλει να τα έχει καλά με τη ΔΟΕ. Εμείς, πάλι, κάναμε τάμα στον Απόλλωνα Ζωστήρα να έρθουν και να στρώσουν με πετροδόλαρα άμμο και χαλίκια στον Αστέρα Βουλιαγμένης. Τρεις-τέσσερις Ελληνες πρωθυπουργοί έχουν κοιμηθεί με αυτό το όνειρο, αλλά ξύπνησαν ιδρωμένοι από τον εφιάλτη του χρέους.

Ακτινογραφώντας το Τοπίο στα αναπτυξιακά και ενεργειακά προγράμματα

http://www.monumenta.org/article.php?IssueID=7&ArticleID=879&CategoryID=3&lang=gr

Κώστας Κασσιός, ομότιμος καθηγητής Ε.Μ.Π., αρχιτέκτονας τοπίου-δασολόγος

Είναι αρκετά δύσκολο το εγχείρημα να βρει και να δώσει διαστάσεις κανείς για το τοπίο. Το τοπίο, που αν το θέταμε σε μια κοινωνική διαβούλευση το τι είναι και τι σημαίνει θα συγκεντρώναμε τόσους διαφορετικούς ορισμούς και παραδοχές όσες θα ήταν και οι απαντήσεις που θα παίρναμε. Ο λόγος είναι απλός. Και είναι απλός, γιατί τοπίο σημαίνει και ερμηνεύεται από τον καθένα από μας σύμφωνα με την ηλικία του, τη μόρφωσή του, τις εμπειρίες του, τον ψυχισμό του, τη στιγμιαία διάθεσή του, την εποχικότητα, την ώρα της ημέρας ή νύχτας, τη θέση που βρίσκεται, την αισθητική του, τη φόρμα του, ενώ συχνά υποκρύπτεται στον ορισμό και κάποια ιδιοτέλεια. Ιδιοτέλεια που τελευταία μαστίζει τη χώρα μας στην εκτίμηση και αποδοχή των τοπίων με την έκφραση απαξίωσης «έλα καημένε.. ένας ξερότοπος ή ξεροβούνι είναι το τοπίο αυτό»! Μέσα λοιπόν από αυτόν τον κυκεώνα των προϋποθέσεων που διαπλέκουν τον ορισμό του τοπίου θα επιχειρήσουμε να βρούμε έναν κοινό τόπο «αντικειμενοστραφούς» -όπως θα το παραφράζαμε πληροφορικά- αποδοχής για μια διαστασιολόγηση–μέτρηση και εκτίμηση του Τοπίου επιχειρώντας έτσι την ακτινογράφησή του. Η προσπάθειά μας αυτή αποσκοπεί στο να δούμε τι «μέλλει γενέσθαι» στο ελληνικό άμοιρο τοπίο από τα αναμενόμενα και πολλά υποσχόμενα ενεργειακά και αναπτυξιακά προγράμματα της θρυλούμενης «Πράσινης ανάπτυξης».

Η μνήμη του παρελθόντος στο παρόν και το μέλλον

            Πολιτισμική κληρονομιά: δύο έννοιες που περικλείουν την ανθρώπινη δημιουργικότητα ανά τους αιώνες. Δημιουργία αξιών, τρόπου ζωής, επιτευγμάτων, υψηλών και αξιοθαύμαστων έργων. Πρόκειται, ίσως, για εκείνη την κληρονομιά που ο καθένας οφείλει να αποδεχτεί ως μέρος της ίδιας του της ύπαρξης. Θέλοντας να αντισταθώ σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι ο πολιτισμός είναι κάτι που σβήνει σιγά σιγά, παραθέτω τη συνέντευξη ενός φοιτητή της ηλικίας μας, που αποτελεί ζωντανό παράδειγμα διατήρησης και διαιώνισης της ελληνικής παράδοσης, και συγκεκριμένα, εκείνης της πτυχής του πολιτισμού, που αφορά στις αξίες και τα ιδιαίτερα στοιχεία της Κρήτης.

Το έθνος να λυπάστε

"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει, αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."

Χαλίλ Γκιμπράν (1883-1931) 

"O Κήπος του Προφήτη"  (1923)

Μαρίλυ Λάππα (Α.Μ. 300060)

Athens 2004/ London 2012

Μαρίλυ Λάππα (Α.Μ. 300060)

Το Πάσχα ταιριάζει στην ελληνική πεζογραφία

Τι θα βρείτε στους πάγκους των βιβλιοπωλείων

Τέτοιες μέρες προ Μνημονίου, προ κρίσης, τα δημοσιογραφικά γραφεία λύγιζαν από το βάρος των νέων εκδόσεων ενόψει των πασχαλινών διακοπών.

Ο όγκος της βιβλιοπαραγωγής, όμως, έχει συρρικνωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μέσα στην τελευταία πενταετία «χάθηκαν» σχεδόν 4.000 τίτλοι! Το 2008, για πρώτη φορά στα χρονικά, οι νέες εκδόσεις είχαν ξεπεράσει τις 10.500, αλλά σύμφωνα με τον Σωκράτη Καμπουρόπουλο -που επεξεργαζόταν μέχρι πρότινος τα στοιχεία της Βιβλιονέτ στο απειλούμενο με εξαφάνιση ΕΚΕΒΙ- «το 2012 οι καινούργιοι τίτλοι περιορίστηκαν στις 6.500 περίπου».

Κι όμως, η ελληνική λογοτεχνική παραγωγή, και ειδικότερα το μυθιστόρημα, φαίνεται πως κρατιέται ακόμη. Ανεξάρτητα από την ποιότητά τους κι ανεξάρτητα από τους λόγους που οι εκδότες τα προτιμούν, τόσο το '11 όσο και το '12 τα ελληνικά μυθιστορήματα ξεπέρασαν τα 600, υποσκελίζοντας τα ξένα σε αριθμό, ενώ από τον Ιανουάριο του '13 έχουν καταγραφεί στη Βιβλιονέτ, τόσο σε έντυπη όσο και σε ψηφιακή μορφή, πάνω από 130. Στη συντριπτική τους πλειονότητα, ωστόσο, υπογράφονται από αγνώστους στο λογοτεχνικό σινάφι, κυκλοφορούν με την ετικέτα οίκων δίχως συστηματική παρουσία στην ελληνική πεζογραφία, κι ένας Θεός ξέρει σε τι βαθμό συμμετείχαν οι συγγραφείς τους στο κόστος έκδοσης...

«Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι καταδικασμένη»

Κυκλοφορεί το τελευταίο βιβλίο του Ερικ Χόμπσμπαουμ

ΟΒρετανός ιστορικός Ερικ Χόμπσμπαουμ (1917-2012) έγραφε το τελευταίο έργο του «Θρυμματισμένοι καιροί. Κουλτούρα και κοινωνία στον 20ό αιώνα» μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του.

Είναι ένα ζωντανό κείμενο -όπως άλλωστε όλα που φέρνουν την υπογραφή του- για το πώς η λογική της καπιταλιστικής ανάπτυξης και του αστικού πολιτισμού ήταν καταδικασμένη να καταστρέψει τα θεμέλιά της. Το ιστορικό έργο, σε μετάφραση Νίκου Κούρκουλου, κυκλοφορεί την ερχόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Θεμέλιο, που φέτος γιορτάζουν μισό αιώνα ζωής από την ίδρυσή τους.