Μοντέστ Μουσόργκσκι: Εκανε μουσική την ψυχή της Ρωσίας

Σαν σήμερα στις 28 Μαρτίου του 1881 πέθανε ο Μοντέστ Μουσόργκσκι,   Ρώσος συνθέτης, μέλος της περίφημης Ομάδας των Πέντε. Υπήρξε ένας από τους καινοτόμους της εθνικής μουσικής της Ρωσίας κατά τη Ρομαντική περίοδο, για την οποία αγωνίστηκε σκληρά, αψηφώντας -αρκετές φορές με εμφατικό τρόπο- τους καθιερωμένους κομφορμισμούς της εποχής του, σχετικά με την έντεχνη Δυτική μουσική.
Τα -σχετικά λιγοστά- έργα του είναι εμπνευσμένα από την ιστορία και τις παραδόσεις της πατρίδας του, γεμάτα δύναμη, εσωτερική νοσταλγία και τρυφερότητα και, αντικατοπτρίζουν την «ψυχή» του μέσου Ρώσου της εποχής. Τα γνωστότερα έργα του είναι η όπερα Μπορίς Γκοντουνόφ, το έργο για πιάνο Εικόνες από μια Έκθεση και το αριστουργηματικό συμφωνικό ποίημα Νύχτα Στο Φαλακρό Βουνό. Για πολλά χρόνια, τα έργα του Μουσόργκσκι ήσαν γνωστά από τις μεταγραφές τους από άλλους συνθέτες. Σήμερα καταβάλλεται προσπάθεια να αποδοθεί ο χαρακτήρας τους μέσα από τις πρώτες, «απείραχτες» παρτιτούρες, στην αυθεντική τους μορφή.

 http://www.imerodromos.gr/modest-mousorgski/

Μια έκθεση και η μεταμόρφωση των βοτανικών κήπων του Μπρονξ, όπως τους φαντάστηκε η Φρίντα Κάλο ΣΧΟΛΙΑ (0) 501 H Φρίντα Κάλο στους κήπους της H Φρίντα Κάλο στους κήπους της Από τηνΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ Στο Μουσείο του Μπρονξ, μια επικείμενη έκθεση που θα ξεκινήσει το Μάϊο εξετάζει τη βαθιά εκτίμηση που έτρεφε η Φρίντα Κάλο στη γοητεία και την ομορφιά του κόσμου της φύσης. Είναι η πρώτη έκθεση που ασχολείται με αυτό το θέμα. Η Φρίντα Κάλο ζωγράφιζε συστηματικά ζώα και φυτά στα έργα της, τα οποία πολλές φορές είχαν συμβολικό χαρακτήρα. Περισσότεροι από 12 πίνακες με αυτό το θέμα θα εκτεθούν, ενώ παράλληλα, στο Ωδείο Haup, θα αναδημιουργηθούν οι φημισμένοι κήποι της κατοικίας της, Casa Azul. Περνώντας μέσα από μπλε τοίχους οι επισκέπτες θα περπατήσουν σε λιθόστρωτα μονοπάτια- με μια σημαντική ποικιλία φυτών των μεξικάνικων κήπων. Σε μια πυραμίδα θα εκτίθενται παραδοσιακά πήλινα δοχεία με κάκτους της ερήμου που βρέθηκαν στον κήπο της. Μέσα στα 250 έργα της Φρίντα Κάλο, βρίσκουμε περισσότερα από 55 τα οποία ενσωματώνουν φυτά και ζώα. Στην ζωγραφική της συχνά απεικονίζει μια ποικιλία από μεξικανικά φρούτα, μεξικανική λαϊκή τέχνη, και προκολομβιανά αντικείμενα που συνέλεγε ο Ντιέγκο Ριβέρα. Η φύση σε όλη της την καριέρα παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά αφοσιώνεται πιο εντατικά στις νεκρές φύσεις όταν η υγεία της επιδεινώθηκε και άρχισε να περιορίζεται μόνο στο σπίτι και τον κήπο της. Frida Kahlo, “Flower of Life (Flame Flower)” (1943) Frida Kahlo, “Flower of Life (Flame Flower)” (1943) Οι κήποι στο μουσείο Φρίντα Κάλο σήμερα Οι κήποι στο μουσείο Φρίντα Κάλο σήμερα Self-Portrait with Thorn Necklace and Hummingbird, 1940. Self-Portrait with Thorn Necklace and Hummingbird, 1940. Self portrait with Monkeys Self portrait with Monkeys Roots Roots Self Portrait Dedicated to Dr Eloesser Self Portrait Dedicated to Dr Eloesser Self-portrait with monkey and parrot Self-portrait with monkey and parrot Still life with parrot and fruit Still life with parrot and fruit 501 ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ Bio Αρθρα 0 ΣΧΟΛΙΑ | ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ » ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ H φαντασμαγορική έκθεση για τη ζωή και το έργο του David Bowie ταξιδεύει στο Παρίσι H φαντασμαγορική έκθεση για τη ζωή και το έργο του David Bowie ταξιδεύει στο Παρίσι David Bowie is: Επόμενος σταθμός της εντυπωσιακής ρετροσπεκτίβας η Philharmonie de Paris 236 Οι ανοιχτές πληγές του Anish Kapoor Οι ανοιχτές πληγές του Anish Kapoor Εσωτερικοί χώροι του σώματος και της ψυχής από σαρκώδη ρητίνη 17 H Marlene Dumas και η εικόνα ως βάρος στην Tate Modern H Marlene Dumas και η εικόνα ως βάρος στην Tate Modern Πηγή: www.lifo.gr

Μια έκθεση και η μεταμόρφωση των βοτανικών κήπων του Μπρονξ, όπως τους φαντάστηκε η Φρίντα Κάλο ΣΧΟΛΙΑ (0) 501 H Φρίντα Κάλο στους κήπους της H Φρίντα Κάλο στους κήπους της Από τηνΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ Στο Μουσείο του Μπρονξ, μια επικείμενη έκθεση που θα ξεκινήσει το Μάϊο εξετάζει τη βαθιά εκτίμηση που έτρεφε η Φρίντα Κάλο στη γοητεία και την ομορφιά του κόσμου της φύσης. Είναι η πρώτη έκθεση που ασχολείται με αυτό το θέμα. Η Φρίντα Κάλο ζωγράφιζε συστηματικά ζώα και φυτά στα έργα της, τα οποία πολλές φορές είχαν συμβολικό χαρακτήρα. Περισσότεροι από 12 πίνακες με αυτό το θέμα θα εκτεθούν, ενώ παράλληλα, στο Ωδείο Haup, θα αναδημιουργηθούν οι φημισμένοι κήποι της κατοικίας της, Casa Azul. Περνώντας μέσα από μπλε τοίχους οι επισκέπτες θα περπατήσουν σε λιθόστρωτα μονοπάτια- με μια σημαντική ποικιλία φυτών των μεξικάνικων κήπων. Σε μια πυραμίδα θα εκτίθενται παραδοσιακά πήλινα δοχεία με κάκτους της ερήμου που βρέθηκαν στον κήπο της. Μέσα στα 250 έργα της Φρίντα Κάλο, βρίσκουμε περισσότερα από 55 τα οποία ενσωματώνουν φυτά και ζώα. Στην ζωγραφική της συχνά απεικονίζει μια ποικιλία από μεξικανικά φρούτα, μεξικανική λαϊκή τέχνη, και προκολομβιανά αντικείμενα που συνέλεγε ο Ντιέγκο Ριβέρα. Η φύση σε όλη της την καριέρα παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά αφοσιώνεται πιο εντατικά στις νεκρές φύσεις όταν η υγεία της επιδεινώθηκε και άρχισε να περιορίζεται μόνο στο σπίτι και τον κήπο της. Frida Kahlo, “Flower of Life (Flame Flower)” (1943) Frida Kahlo, “Flower of Life (Flame Flower)” (1943) Οι κήποι στο μουσείο Φρίντα Κάλο σήμερα Οι κήποι στο μουσείο Φρίντα Κάλο σήμερα Self-Portrait with Thorn Necklace and Hummingbird, 1940. Self-Portrait with Thorn Necklace and Hummingbird, 1940. Self portrait with Monkeys Self portrait with Monkeys Roots Roots Self Portrait Dedicated to Dr Eloesser Self Portrait Dedicated to Dr Eloesser Self-portrait with monkey and parrot Self-portrait with monkey and parrot Still life with parrot and fruit Still life with parrot and fruit 501 ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ Bio Αρθρα 0 ΣΧΟΛΙΑ | ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ » ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ H φαντασμαγορική έκθεση για τη ζωή και το έργο του David Bowie ταξιδεύει στο Παρίσι H φαντασμαγορική έκθεση για τη ζωή και το έργο του David Bowie ταξιδεύει στο Παρίσι David Bowie is: Επόμενος σταθμός της εντυπωσιακής ρετροσπεκτίβας η Philharmonie de Paris 236 Οι ανοιχτές πληγές του Anish Kapoor Οι ανοιχτές πληγές του Anish Kapoor Εσωτερικοί χώροι του σώματος και της ψυχής από σαρκώδη ρητίνη 17 H Marlene Dumas και η εικόνα ως βάρος στην Tate Modern H Marlene Dumas και η εικόνα ως βάρος στην Tate Modern Πηγή: www.lifo.gr

Το γκράφιτι που αναστάτωσε

Με αφορμή το γκράφιτι που κάλυψε το Πολυτεχνείο και τις προσπάθειες αποκατάστασεις του κτηρίου, παραθέτουμε τις απόψεις μας (δικές μας και άλλων), γιατί το γεγονός αυτό έθεσε ζήτημα διαχείρησης πολιτιστικής κληρονομιάς.

Συνέντευξη από έναν καλλιτέχνη του δρόμου, με υπογραφή Alone 98 

Παναγιώτη πόσα χρόνια είσαι street artist;

Ασχολούμαι με το graffiti από το 1998, επομένως 17 χρόνια. Αρχικά στην επαρχία και στη συνέχεια στην Αθήνα.

Τι σημαίνει για εσένα προσωπικά η τέχνη του δρόμου, αλλά και για κάθε καλλιτέχνη γενικότερα;

Ο κάθε writer έχει την δική του άποψη για το τι σημαίνει αυτό που κάνει, όπως και τους δικούς του λόγους για τους οποίους «βάφει» Αυτοί οι λόγοι μπορεί να αλλάζουν χρόνο με το χρόνο. Προσωπικά, κατέληξα στο ότι το graffiti είναι για μένα τις περισσότερες φορές η ψυχοθεραπεία μου. Με αυτό τον τρόπο μπορώ να εξωτερικεύω τους προβληματισμούς και τις σκέψεις μου, να επικοινωνώ με τον κόσμο. Αν θες να μάθεις εμένα, κοίτα τα σκίτσα μου, τους τοίχους μου. Αυτό είμαι εγώ και εκεί θα με μάθεις καλύτερα, γιατί εκεί δεν υπάρχουν ταμπού, εκεί δεν υπάρχουν «πρέπει». Αφήνομαι ελεύθερος να δημιουργήσω αυτό που σκέφτομαι. Γνωρίζω πως το συναίσθημα της ικανοποίησης θα είναι η ανταμοιβή μου. Είναι η ευτυχία που νιώθω μόλις δω το έργο μου ολοκληρωμένο.

Γιατί υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη για αυτό το είδος εικαστικής έκφρασης στις μεγαλουπόλεις;

Στις πόλεις κυριαρχεί το χάος. Οι ρυθμοί είναι πιεστικοί, οι άνθρωποι τρέχουν συνέχεια και δεν γνωρίζουν το γιατί. Η καθημερινότητα κυλάει μέσα στα προβλήματα και το άγχος. Οι άνθρωποι επιλέγουν διάφορους τρόπους για να εκτονωθούν. Υπάρχουμε λοιπόν, και εμείς που επιλέγουμε να αποφορτιστούμε πάνω σε έναν τοίχο. Είναι καθαρά θέμα επιλογής. Άλλος βγάζει την ενέργεια του στο γήπεδο άλλος στα club και υπάρχει και ένα σύνολο ανθρώπων που θέλει να ζωγραφίσει ή να μουτζουρώσει- κατ’ άλλους- τους τοίχους.

Πώς είδες την κίνηση στο Πολυτεχνείο;

Προσωπικά δεν θα έβαφα πάνω σε κάποιο μνημείο, σε κάποιο γλυπτό, σε κάποια εκκλησία ή σε κάποιο έργο τέχνης. Ο κάθε writer δημιουργεί για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Συνεπώς, και τα παιδιά που το έκαναν είχαν τους δικούς τους λόγους. Δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα τους κρίνει. Το Πολυτεχνείο, τόσα χρόνια, έχει κακομεταχειριστεί πολύ, εσωτερικά και εξωτερικά Κανείς, όμως, δεν βγήκε ποτέ να πει τίποτα. Ξαφνικά έγινε αυτό που έγινε και όλοι ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο κτήριο. Το γεγονός πήγε στον εισαγγελέα και πλέον φακελώνεται κάθε πιτσιρικάς που κρατάει σπρέι. Οδηγείται στο αυτόφωρο, βάζοντάς τον στο ίδιο κελί με εμπόρους ναρκωτικών, κλέφτες και λοιπούς άλλους.
Σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο ένα τέτοιο γεγονός και ούτε επικροτώ τέτοιες κινήσεις, αλλά πρέπει να σκεφτούμε ότι υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθεί η πολιτεία. Ασχολούμαστε με ένα graffiti που κάλυψε ένα, ήδη, βανδαλισμένο κτήριο. Το θέμα είναι ότι βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.
Ένα τετράγωνο πιο κάτω οι έμποροι ναρκωτικών κάνουν party. Άνθρωποι πέφτουν από τα μπαλκόνια των σπιτιών τους. Γυναίκες πουλάνε το κορμί τους για ένα κομμάτι ψωμί. Πώς είναι δυνατό να είναι το πρόβλημά μας είναι οι γκραφιτάδες;
Θα σου πω το εξής. Σε μια κοινωνία που σκοτώνονται παιδιά και όλοι είναι συμβιβασμένοι με το «Άκου- Βλέπε- Σώπα » και με το «Σώπα, γιατί και οι τοίχοι έχουν αυτιά», εγώ χαίρομαι που υπάρχουν κάποιο που δίνουν στους τοίχους στόμα.

Θεωρείς ότι πρέπει να επανέρθει στην πρότερή του κατάσταση το κτήριο του Πολυτεχνείου;
Εάν ντύσεις το παιδί σου πρόστυχα και το βγάλεις στο δρόμο, πρόστυχα θα του φερθούν.
Το ίδιο θα συμβαίνει και με το Πολυτεχνείο, εάν το κράτος δεν προστατέψει και δεν συντηρήσει την περιουσία του. Θα είναι υπεύθυνο για τις συνέπειες. Προσωπικά, θα ήθελα να επανέρθει στην αρχική του κατάσταση το Πολυτεχνείο, όπως και κάθε έργο τέχνης. Όμως, θα ήθελα, πρωτίστως, να μεριμνήσει η πολιτεία, έτσι ώστε να αποκατασταθούν τα πράγματα μέσα και γύρω από το κτήριο. Ας είναι το κτήριο του Πολυτεχνείου το τελευταίο πράγμα που θα πρέπει να αποκατασταθεί στην Αθήνα, γιατί όπως λέει και ένας στίχος ενός φίλου «τα ντουβάρια είναι ντουβάρια, δεν αλλάζουνε, δεν γίνεται να βγάλουν χέρια, να αγκαλιάσουνε»
Εμείς είμαστε που δίνουμε υπόσταση στα κτήρια. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα πάντα. Αν αλλάξουμε εμείς, τότε υπάρχει ελπίδα.

Ποιος θεωρείς ότι είναι ο συμβολισμός του συγκεκριμένου graffiti;

Δεν μπορώ να γνωρίζω τι συμβολίζει. Αυτοί που το έκαναν είναι οι μόνοι που μπορούν να πουν τι συμβολίζει. Θα μπορούσα να σου πω και εγώ αυτά που ακούω από όλους. Ότι, δηλαδή, βλέπω την Guernica, ότι ανήκει στη βερολινέζικη σχολή ή ότι είναι μια ζέβρα σε οργασμό ή ένας παοκτζής σε gothic party. Το μόνο που ξέρω είναι ότι υπάρχει εκεί για να θυμίζει τη σαθρότητα του συστήματος και την αδιαφορία του. Τέλος, ένα graffiti έχει φωνή και αυτή η φωνή είναι που θα φτάσει στα αυτιά κάποιων και το Πολυτεχνείο θα έρθει στην κατάσταση που του αρμόζει.

 της Έλενας Σταματέλλου

 Και σχολιάζουμε...

Ένα γκράφιτι προκάλεσε «αναβρασμό».

Πόσα γκράφιτι βλέπουμε στο δρόμο κάθε μέρα και απλά τα προσπερνάμε; Πόσα γκράφιτι μένουν «απαρατήρητα»  στο κοινό «μάτι»;  Όλοι τα έχουμε παρατηρήσει αλλά κανείς μας δεν τα έχει δει.

Το τελευταίο διάστημα έχει προκληθεί ένας σάλος για το μαύρο «πέπλο» στο κτήριο του Πολυτεχνείο στη Στουρνάρη και φυσικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης βάλθηκαν  να βρουν τους «βάνδαλους» και τους «κακοποιούς».  Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ή να μην κουνήσει καταφατικά το κεφάλι , για την μεγάλη ιστορία που έχει το εν λόγω κτήριο. Μια ιστορία πρόσφατη που θα μπορούσε κανείς να πει πως οι «πληγές» που άφησε ο φασισμός και το αίμα των φοιτητών «βαραίνει» τους τοίχους. Πολλοί από εμάς, που είχαμε δικούς μας ανθρώπους που έζησαν αυτόν τον εφιάλτη, ανατριχιάζουμε όταν ανακαλούμε στην μνήμη μας αυτές τις στιγμές.

Όμως, την Ελλάδα έχουμε το κακό να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Ένα γκράφιτι προκάλεσε «αναβρασμό». Τα μέσα «πανικοβλήθηκαν» και ξεχύθηκαν να βρουν τους ένοχους. Και διερωτώμαι, μόνο αυτό το γκράφιτι – που θα μπορούσαμε να το πούμε και καλαίσθητο – πείραξε τα μέσα;  Τόσα γλυπτά, τα οποία βρίσκονται διάσπαρτα σε όλο το μήκος της Αττικής, βανδαλίζονται καθημερινά και κανείς δεν παραπονιέται.  Τόσοι ιστορικοί χώροι βρίσκονται έρμαια στα χέρια των «αγανακτισμένων» νέων και αντί να ενδιαφερθούμε γελάμε με τα δήθεν αστεία.

Όχι, δεν κατακρίνω την «τέχνη του δρόμου» , αντίθετα κατανοώ το κίνητρο. Η αντίδραση στο κατεστημένο είναι η βία και ο βανδαλισμός.  Βγάζουν τα άγρια συναισθηματά τους σε ότι είναι δημόσιο γιατί εκεί έγκειται όλο το βάρος της κληρονομίας που τους άφησαν οι προηγούμενες γενιές. Βγαίνει από μέσα τους χωρίς, ίσως, οι ίδιοι να αντιλαμβάνονται. Όχι, το γκράφιτι δεν είναι κακό. Υπάρχουν κάποια τα οποία είναι θαυμάσια και σίγουρα μπορούν να αποτελέσουν κομμάτι μιας μεταγενέστερης κληρονομίας. Όχι όμως εις βάρος της παλαιότερης. Το να διαγράψεις/καταστρέψεις το παρελθόν, δεν σου δίνει έναυσμα για το μέλλον αντίθετα σε κάνει να επαναλάβεις τα λάθη που έγιναν. Άλλωστε, είμαστε λαός με μνήμη «χρυσόψαρου» σωστά;

 Εύα Αμπλιανίτη

 Ο πολιτισμός άλλωστε είναι πιο πολύ ποτάμι και λιγότερο λίμνη.

Στις 14 Νοεμβρίου του 1973 ξεκίνησε η τριήμερη κατάληψη στο Πολυτεχνείο από τους φοιτήτες του με σκοπό την αντίσταση στην χούντα. Την 17η Νοεμβρίου έληξε με αιμοτοχυσία- κι υπήρξε μία από τις πιο αντιστασιακές κινήσεις στην σύγχρονη Ελλάδα.

Κάτι παραπάνω από 4 δεκαετίες μετά άλλη μία αντιστασιακή κίνηση λαμβάνει χώρα στο ίδιο μέρος : 'Ενας εκ των τοίχων του Πολυτεχνείου “ξύπνησε” ζωγραφισμένος με ένα γκράφιτι, έχοντας χάσει τα κλειδιά του και χωρίς να θυμάται πολλά από το προηγούμενο βράδυ.
Το περιεχόμενο δε του γκράφιτι τόσο άγνωστο όσο το πως βρέθηκε εκεί. Μπορεί να υποθέτουμε πως μοιάζει λίγο με την Γκερνίκα ή να λέμε πως δεν είναι ανάγκη να αναπαριστά κάτι συγκεκριμένο ή να το βρίσκουμε όμορφο ή άσχημο. Αλλά όλη αυτή η συζήτηση πάνω στο σχέδιο ίσως να μας αποπροσανατολίζει από την ουσία: Για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του McLuhan, “Το μέσο είναι το μήνυμα”. Όσο αυτό εφαρμόζει στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, άλλο τόσο βρίσκει έδαφος και στην τέχνη (άλλωστε και αυτή επικοινωνία είναι). Συνεπώς αντί του σχεδίου ενδεχομένως αυτό που πρέπει να κοιτάξουμε είναι ο καμβάς- θα δίναμε τόση σημασία στο ίδιο σχέδιο σε έναν άλλον τοίχο; Θα πάρω το ρίσκο να υποθέσω πως η απάντηση θα ήταν αρνητική. Αυτος ακριβώς ήταν κι ο σκοπός. Το Πολυτεχνείο ήταν μέρος του σχεδίου όπως ο φωτισμός είναι μέρος μιας ταινίας- χωρίς το φως δεν μπορεί να “δει” η κάμερα ώστε η χάρτινη ιστορία να γραφτεί στο φιλμ και να φτάσει τους θεατές. Βέβαια αν ένα σχέδιο χρειάζεται έναν διάσημο καμβά για να αναδειχθεί, μάλλον δεν είναι άξιο ανάδειξης. Μπορεί όμως η κίνηση να είναι.                                                                                         

Ήταν λίγο έως πολύ μία κίνηση οικοποίησης, κιίσως λίγο πιο επιθετικά από αυτό, μια κίνηση από πολλές απόψεις κτητική. Όχι μόνο η καλλιτεχνική ομάδα που ανέλαβε το έργο αλλά όλος ο χώρος- και με αυτό αναφέρομαι στην οδό Στούρναρη και την περιοχή των Εξαρχείων σαν σύνολο(άνθρωποι, κτίρια, δρόμοι)- σαν να διεκδυκούσε το Πολυτεχνείο να μοιάζει λιγότερο “ξένο”. Αφού το κτήριο βρίσκεται εκεί έξω για να εξυπηρετεί και να χρησιμοποιήται και “αναπνέει” με την πόλη, πρέπει να ανήκει και σε αυτήν. Γιατί αν το Πολυτεχνείο είναι ένας χώρος
“αποστασιοποιημένος” από το περιβάλλον του, “αποστασιοποιούνται” κι αυτά που πρεσβεύει. Κάτω από αυτό το πρίσμα, η κίνηση δεν είναι απλά μια απόπειρα αισθητικού(πετυχημένου ή ανεπιτυχούς) παντρέματος του κτηρίου με τον χώρο, αλλά κι η διάθεση υπενθύμισης, ανάδειξης ή εγκόλπωσης των ιδεών, που πρεσβεύει και που το μη “ανήκειν” του κτηρίου μπορεί να κράτησε σε απόσταση. Επομένως δεν είναι απίθανο αυτός να είναι ο τρόπος(συνειδητά ή όχι) διεκδύκησης τους ως μέρος του σύγχρονου πολιτισμού.
Ο πολιτισμός άλλωστε είναι πιο πολύ ποτάμι και λιγότερο λίμνη. Κινείται, φαρδαίνει, ρηχαίνει, αλλάζει μορφή και παρασύρει, όπως τρέχει, πράγματα που συναντά στον δρόμο- μερικά είναι σκουπίδια κι άλλα το πλουτίζουν. Έτσι το Πολυτεχνείο φέρει την ιστορία που έγραψαν γι' αυτό οι φοιτητές του το '73 και τώρα φέρει (μάλλον όχι για πολύ) και αυτήν που έγραψε πάνω σε αυτό μια όμαδα καλλιτεχνων. Αν βρωμίζει ή πλουτίζει το Πολυτεχνείο θα το έδειχνε ο χρόνος, αν είχε την ευκαιρία. Στην πρώτη περίπτωση θα έφευγε και στην δεύτερη θα παρέμενε. Κι αν αυτό συνέβαινε μπορεί να μην ήταν απλά ένα γκράφιτι πάνω στο Πολυτεχνείο αλλά κάτι παραπάνω, καθως κατά τον Γκοντάρ στην τέχνη 1+1=3.
Σε κάθε περίπτωση, ζούμε στη μετανεωτερικότητα. Φοράμε chanel με zara. Κανουμε την αυτοαναφορικότητα αυτοσαρκασμό. Έχουμε απομιμίσεις των πυραμίδων- casino στο Las Vegas. Μπορούμε σίγουρα, έστω για λίγο, να φορέσουμε μια αυτοαναφορική απομίμηση της Γκερνίκας στο Πολυτεχνείο και να του επιτρέψουμε ένα άσχημο hang over.

Έλενα Στεφανάτου

Η τεχνολογία στην υπηρεσία των γλυπτών

 

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Σε εξέλιξη είναι το πρόγραμμα του Δήμου Αθηναίων για την αποκατάσταση 100 υπαίθριων γλυπτών στο κέντρο και σε γειτονιές της πόλης. Ηδη, έχουν ξεκινήσει τα έργα σε 36 γλυπτά, η αρχή μιας ευρείας παρέμβασης για την αναβάθμιση του δημοσίου χώρου, χρηματοδοτούμενης από το ΕΣΠΑ-Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Αττική (συμβατικού προϋπολογισμού 732.649,50 ευρώ).
Η ισχύς αυτού του έργου εξηγεί την άμεση παρέμβαση του δήμου για τον καθαρισμό του αγάλματος του Παλαμά και λοιπών γλυπτών στο Πνευματικό Κέντρο, όπως και τις ορατές παρεμβάσεις στην περιοχή του Συντάγματος (σιντριβάνια και γλυπτά στην οδό Ερμού, μαρμάρινες γλάστρες στην πλατεία κ.λπ.). «Το έργο, που βρίσκεται σε εξέλιξη, προβλέπει τον καθαρισμό από συνθήματα και γκράφιτι, καθώς και την αντιμετώπιση φθορών και βλαβών με επιστημονικές μεθόδους και προσωπικό με υψηλή εξειδίκευση σε αντίστοιχα έργα συντήρησης και αποκατάστασης μνημείων και έργων τέχνης», δήλωσε στην «Κ» ο αντιδήμαρχος Αστικής Υποδομής, Γιώργος Αποστολόπουλος.

Στο πρόγραμμα έχουν ενταχθεί γλυπτά μεγάλης καλλιτεχνικής και συμβολικής αξίας (Ξυλοθραύστης, Δισκοβόλος, Κολοκοτρώνης, Κάνινγκ, Παλαμάς, Ηπειρος στην Τοσίτσα, Σεφέρης στη Ζαλοκώστα, Βενιζέλος στο Πάρκο Ελευθερίας, Καποδίστριας, Εϋνάρδος και Σολωμός στον Εθνικό Κήπο, Κανάρης στην Κυψέλη κ.ά.), όπως και πολλά ακόμη, που είναι όμως και αυτά σημαντικά για τη νοηματοδότηση του αστικού χώρου. Στη λίστα των 100 γλυπτών περιλαμβάνονται, ακόμη, ενδεικτικά, οι προτομές της Μελίνας Μερκούρη και της Αλίκης Βουγιουκλάκη, η «Μητέρα» στο μαιευτήριο Ελενα, το σιντριβάνι της πλατείας Αμερικής, η «Εθνική Συμφιλίωση» στην Κλαυθμώνος, ο «Θησέας» στην Απ. Παύλου, το άγαλμα του Τρούμαν, ο Μυριβήλης στο Παγκράτι, η Μαρία Κάλλας στη Μιχαλακοπούλου, ο Σικελιανός στη Ρηγίλλης, ο Μακρυγιάννης στη Δ. Αρεοπαγίτου, ο Καβάφης στην πλ. Αιγύπτου, ο Περικλής στο Δημαρχείο και πολλά ακόμη.
Η επεξεργασία του προγράμματος προέρχεται από το Τμήμα Γλυπτών και Μνημείων της Διεύθυνσης Κοινοχρήστων Χώρων, στο οποίο προΐσταται η κ. Κατερίνα Τσατούχα, που συνυπογράφει την έκθεση μαζί με τον Αλέξανδρο Πουλούδη και τη Σοφία Ντιντιούμη.

Ο Δήμος Αθηναίων με δημόσιο μειοδοτικό διαγωνισμό ανέθεσε το έργο σε εργοληπτική εταιρεία που πληρούσε τους όρους του διαγωνισμού και προβλέπεται ότι ώς το τέλος του 2015 και τα 100 γλυπτά θα έχουν αποκατασταθεί. Ολα θα προστατεύονται με αντιγκράφιτι υλικό, ενώ προβλέπεται και χρόνος συντήρησης. «Καθώς τα συγκεκριμένα έργα -τα οποία χρονολογούνται από τον 19ο αι. έως σήμερα- έχουν καταπονηθεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια από συνεχείς βανδαλισμούς, αλλά και από την ατμοσφαιρική ρύπανση, αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή για τον δήμαρχο Αθηναίων και την Εταιρεία Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής του Δήμου Αθηναίων (ΕΑΤΑ) είναι να επανέλθουν στην κατάσταση που πρέπει να είναι», σχολιάζει ο κ. Αλέξης Γαληνός, διευθύνων σύμβουλος της ΕΑΤΑ.

Ο δήμος επεμβαίνει σε γλυπτά πάνω στα οποία έχει αρμοδιότητα ώστε να μπορεί να τα εντάσσει στα δικά του προγράμματα. Γι’ αυτό και ορισμένα σημαντικά γλυπτά του Ζαππείου, τα οποία διαχειρίζονται τα Ολυμπιακά Κληροδοτήματα, δεν είναι εύκολο να περιληφθούν. Ο δήμος έχει περί τα 270 υπαίθρια γλυπτά (σε όλες τις βαθμίδες της ποιότητας) και έναν μικρότερο αριθμό σε αποθήκες. «Μείζον ζήτημα είναι να αντιμετωπίσουμε το θέμα της προστασίας, μακροπρόθεσμα και αποτελεσματικά», λέει ο κ. Ανδρέας Βαρελάς, αντιδήμαρχος Διαχείρισης Απορριμμάτων. Από τον Μάιο θα ενταχθούν περίπου 400 άνδρες και γυναίκες της Δημοτικής Αστυνομίας στην υπηρεσία του δήμου και αυτό πρέπει να είναι μία ευκαιρία για την προστασία του δημόσιου χώρου. «Πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά το θέμα της φύλαξης και της προστασίας», λέει ο κ. Ανδρέας Βαρελάς. «Θα πρέπει να εξετάσουμε την επιλογή απομάκρυνσης ορισμένων ή προφύλαξής τους ακόμη και με κιγκλίδωμα. Θα μπορούσε επίσης να υπάρξει μία εργολαβία που για ένα μεγάλο διάστημα, π.χ. πέντε ετών, θα αναλάμβανε με συνεργεία και επί εβδομαδιαίας βάσεως τη συντήρηση των γλυπτών. Κάτι πρέπει να γίνει».

http://www.kathimerini.gr/808958/gallery/politismos/polh/h-texnologia-sthn-yphresia-twn-glyptwn

Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής Αρχαιολογικό Μουσείο Ηγουμενίτσας

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

ΛΒ ́ ΕΦΟΡΕΙΑ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΛΑΣΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ



Σάββατο, 21 Ιουνίου 2014

 

Η ΛΒ ́ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, στο πλαίσιο της συμμετοχής της

στις εκδηλώσεις της Διεύθυνσης Μουσικής του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού για

την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής, σας προσκαλεί -το Σάββατο 21 Ιουνίου και ώρα 9.00 μ.μ.- στο

Αρχαιολογικό Μουσείο Ηγουμενίτσας για να απολαύσουμε όλοι μαζί, με συνοδεία τους ήχους

του μουσικού σχήματος εγχόρδων "The Quartet" και θέα τον έναστρο ουρανό της πόλης μας,

ένα μοναδικό ταξίδι "Από την Κλασική μουσική στο Τανγκό".

«Η γυναίκα της Ζάκυθος»

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

ΛΒ΄ ΕΦΟΡΕΙΑ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΛΑΣΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

Αρχαιολογικός Χώρος Γιτάνων 

Παρασκευή, 18 Ιουλίου 2014

Στο πλαίσιο των προγραμματισμένων παραστάσεων του Ελληνικού Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2014, την Παρασκευή 18 Ιουλίου θα παρουσιαστεί στον αρχαιολογικό χώρο Γιτάνων Θεσπρωτίας (περιοχή αρχαίας Αγοράς) η θεατρική παράσταση «Η γυναίκα της Ζάκυθος», βασισμένη στο έργο του Διονυσίου Σολωμού και σε σκηνοθεσία-θεατρική προσαρμογή Δημήτρη Αβδελιώδη.

«Η γυναίκα της Ζάκυθος» θα περιοδεύσει κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ σε είκοσι εννιά αρχαιολογικούς χώρους σε όλη την Ελλάδα, δίνοντας στο κοινό μία μοναδική ευκαιρία να επανακτήσει τη σχέση του με σημαντικά μνημεία του πολιτισμού μας, μέσα από την εμπειρία της συγκίνησης που προσφέρει η παρακολούθηση ενός θεατρικού έργου.

Ένας θησαυρός από χρυσό

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

ΛΒ΄ ΕΦΟΡΕΙΑ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΛΑΣΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

     

  

Υλοποιήθηκε, με μεγάλη επιτυχία, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηγουμενίτσας, την Κυριακή 01.06.2014, το εκπαιδευτικό πρόγραμμα για οικογένειες «Ένας θησαυρός από χρυσό», στο πλαίσιο του σχεδιασμού παράλληλων εκπαιδευτικών δράσεων κατά τη διάρκεια φιλοξενίας της περιοδικής έκθεσης «Αρχαιοκαπηλία Τέλος».

Βασικός στόχος του προγράμματος αποτελεί, μέσω μίας διαθεματικής προσέγγισης του εποπτικού υλικού και των εκθεμάτων που πλαισιώνουν την έκθεση, η ανάδειξη των διαστάσεων της μάστιγας της αρχαιοκαπηλίας και η ευαισθητοποίηση του κοινού σε θέματα προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Hellas: genius loci

Το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία παρουσιάζει την αγγλική έκδοση Hellas: genius loci.

Η έκδοση αποτελεί τον κατάλογο της έκθεσης «Ελλάδα: το πνεύμα του τόπου», που διοργανώνει η Διεύθυνση Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων σε συνεργασία με το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών – Ίδρυμα Βούρου-Ευταξία, στο πλαίσιο της Ελληνικής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατά το α΄ εξάμηνο του 2014. Η σπονδυλωτή αυτή έκθεση παρουσιάζεται στο Περιστύλιο του Μεγάρου της Βουλής και στο Ζάππειο Μέγαρο.