Ανασκαφή στην Κέα

Η Α' Εφορεία Αρχαιοτήτων είναι υπεύθυνη για την Ακρόπολη, την Αρχαία και τη Ρωμαϊκή Αγορά, τη Βιβλιοθήκη Αδριανού, την Πνύκα, το λόφο του Φιλοπάππου κι ένα μέρος της Πλάκας. 

 

 Ο ναός της Αθηνάς βρίσκεται σε ένα αδιατάρακτο από την αρχαιότητα τοπίο με μια μοναδικής ομορφιάς παραλία Τα χρόνια που ήμουν εγώ πρϊσταμένη (δεκαετία του '80) παρέλαβε και τη νήσο Κέα. Το πράγμα δεν είναι παράλογο εάν σκεφθεί κανείς ότι η Εφορεία Κυκλάδων έχει υπό την προστασία της περίπου 30 νησιά όπου οι μετακινήσεις με πλοία και καΐκια δεν είναι πάντα εύκολες. Η Κέα, το πιο κοντινό στην Αττική νησί, δεν έχει επικοινωνία παρά μόνο από το Λαύριο. Ο κύριος λόγος βέβαια ήταν ότι οι Εφορείες έπρεπε να υπάγονται απ' ευθείας στο υπουργείο και να μην ελέγχονται από τους νομάρχες, με αποτέλεσμα να απλώνονται σε δύο τουλάχιστον νομούς.
Τότε το νησί δεν είχε ακόμη πολλά οικοδομικά προβλήματα και με χαρά πηγαίναμε στο «νησάκι μας», όπου υπολογίζαμε να κάνουμε και κάνα μπάνιο. Οι μπελάδες άρχισαν με τις διαμαρτυρίες των κατοίκων, όταν κηρύξαμε ζώνες προστασίας... Ενας λαμπρός πολιτισμός των προϊστορικών χρόνων έγινε γνωστός στη χερσόνησο της Αγ. Ειρήνης χάρη στις ανασκαφές του John Caskey. Αποκαλύφθηκε ανάκτορο της εποχής του χαλκού με πολλά ευρήματα, μεταξύ των οποίων πήλινα γυναικεία αγάλματα γυμνόστηθα με μακριές φούστες, που κοσμούν σήμερα το Αρχαιολογικό Μουσείο της Χώρας.
Δύο δωρικοί ναοί
Τον 6ο αι. π.Χ. ακμάζει στο νησί ένας αξιόλογος πολιτισμός σε μια οργανωμένη τετράπολη. Τμήματα τειχών από ακροπόλεις, λείψανα κτηρίων, ναών και νεκροταφεία σώζονται και στις τέσσερις «πόλεις»: είναι η Ιουλίς όπου η σημερινή Χώρα, ένας ωραίος οικισμός, όπου και το Μουσείο, η Κορησσία κοντά στο Λιβάδι, όπου βρέθηκε ο Κούρος του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (αρ.ευρ. 3686) που χρονολογείται μεταξύ 530-520 π.Χ. (ένα από τα πιο «φίνα» έργα της εποχής του, όπως λέει η Gisela Richter), η Ποιήεσσα, οι σημερινές Πήσσες με την έξοχη αμμουδιά στη ΝΔ πλευρά του νησιού, ενώ στη ΝΑ, απέναντι από τη Σέριφο, είναι η Καρθαία, που ακόμη οι κάτοικοι τη θυμούνται ως Πόλες: εδώ ήδη από το 18ο αι. εντοπίσθηκαν αρχαία ερείπια και το 1811 ο Δανός αρχαιοδίφης Ρ.Ο. Broendsted αποκάλυψε δύο δωρικούς ναούς, έναν αρχαιότερο του Απόλλωνος Πυθίου με αξονική κιονοστοιχία στο σηκό.
Πιο ψηλά είναι ο λεγόμενος ναός της Αθηνάς (έχω λόγους να πιστεύω ότι είναι της Αρτέμιδος), για τον οποίο χρειάστηκε να κοπεί τμήμα του βράχου, έτσι που αναγκαστικά ο προσανατολισμός του ήταν Β-Ν. Τους δύο ναούς χωρίζει ένα βραχώδες έξαρμα, το Χορηγείο, όπου λέγεται ότι δίδαξε ο Κείος ποιητής Σιμωνίδης. Δύο απάνεμα λιμάνια και ισχυρά τείχη καθιστούσαν την Καρθαία μια δυνατή πόλη. Οπως αναφέρει ο Broendsted στο σύγραμμμά του που εκδόθηκε έπειτα από 15 χρόνια στο Παρίσι, φόρτωσε σ' ένα αγγλικό ιστιοφόρο, με Μαλτέζο καπετάνιο, όσα αρχαία αντικείμενα μπόρεσε... για να τα σώσει, χωρίς να αναφέρει τίποτα για την τύχη τους. Το πιθανότερο είναι ότι πουλήθηκαν. Να ξέραμε τουλάχιστον σε ποιους.... Υπάρχουν μαρτυρίες ότι διάφοροι Ευρωπαίοι και Ρώσοι επί Τουρκοκρατίας λυμαίνονταν την περιοχή, που μέχρι σήμερα είναι ερημική και δύσκολα προσπελάσιμη.
Η ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία άρχισε εργασίες στην περιοχή το 1963 όταν έφορος Κυκλάδων ήταν ο Ν. Ζαφειρόπουλος και επιμελητής ο Χρ. Ντούμας, ο οποίος εργάσθηκε συστηματικά στο χώρο και μετέφερε σημαντικά ευρήματα σε δημοτικό κατάστημα και κατόπιν στο Μουσείο της Χώρας. Ακολούθησαν μελέτες ξένων επιστημόνων για την αρχιτεκτονική των ναών, αλλά σταθμός στην ιστορία της έρευνας στάθηκε το Συμπόσιο του 1974 που οργάνωσε στην Κέα η Λίνα Μενδώνη, στην οποία το νησί χρωστάει πολλά (βλ. Πρακτικά ΕΙΕ 27.1998).

 

 Γυμνόστηθο άγαλμα γυναίκας, που βρέθηκε σε ανάκτορο της εποχής του χαλκού Ο γλυπτός διάκοσμος του ναού της «Αθηνάς» με απασχόλησε ιδιαίτερα και αναμένεται η λεπτομερής δημοσίευσή του στην Antike Plastik. Στο Μουσείο της Ιουλίδας είναι εκετεθειμένα τα σπουδαιότερα κομμάτια, ενώ πολλά θραύσματα παραμένουν στην αποθήκη. Με τη βοήθεια του αρχιτέκτονα Sandro Tufano καταλήξαμε σε μια αναπαράσταση της Ν πλευράς του αετώματος και του ακρωτηρίου. Στο αέτωμα, όπως μαρτυρούν τα πολλά μέλη αλόγων και κάποιες γυναικείες έφιππες μορφές, το θέμα είναι αμαζονομαχία με κεντρική μορφή την Αθηνά. Θέμα του ακρωτηρίου ήταν η απαγωγή της Αντιόπης (της οποίας σώζεται ακέφαλος ο κορμός) από τον Θησέα (του οποίου υπάρχει μόνο το ήμισυ μιας υπέροχης κεφαλής). Μας το επιβεβαιώνουν οι εγχάρακτες επιγραφές στη σίμη «ΘΗΣΕΥΣ-ΑΝΤΙΟΠΕΙΑ». Στη Β πλευρά βρέθηκε το κάτω μέρος από μια γυναικεία τρέχουσα μορφή που ανήκε ασφαλώς σε ακρωτήριο. Τα γλυπτά είναι περίπου σύγχρονα με εκείνα των ναών της Αφαίας και της Ερέτριας. Πιθανότατα υπήρχε αυτά τα χρόνια ένα ντόπιο εργαστήριο, αφού είναι ήδη ένα γνωστό από την εποχή του Κούρου. Ενας καλλιτέχνης, εμπνευσμένος από τα θέματα της Ερέτριας και επηρεασμένος ίσως από τη μεγάλη αλλαγή στην αττική γλυπτική, εργάσθηκε εδώ γύρω στα 490-460 π.Χ. Κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες, ιδίως στις πτυχώσεις των ενδυμάτων, κρατούν τη χάρη των αρχαϊκών χρόνων, πράγμα που οφείλεται προφανώς στην παρουσία Παριανών τεχνητών που ταξίδευαν σε όλο το Αιγαίο.
Τα τελευταία χρόνια εκτελέσθηκαν έργα συντήρησης και διαμόρφωσης στα μνημεία και στο χώρο της Καρθαίας υπό τη διεύθυνση της καθηγήτριας Ε. Σημαντώνη-Μπουρνιά, με χρήματα του Γ' ΚΠΣ (συνεχίζονται με το ΕΣΠΑ).
Ο επισκέπτης της Κέας δεν πρέπει να παραλείψει ακόμη να επισκεφθεί μια μικρή κοιλάδα, όχι μακριά από τη Χώρα, για να θαυμάσει το τεράστιο σκαλισμένο σε βράχο λιοντάρι. Να πάρει ακόμα το δρόμο προς τις Πήσσες για να αντικρίσει τον Πύργο της Αγίας Μαρίνας, τον καλύτερα σωζόμενο από τους πολλούς πύργους του 4ου αι. π.Χ. στο νησί. Ηταν επικίνδυνα ετοιμόρροπος, στερεώθηκε προσωρινά και πρόκειται σύντομα να αποκατασταθεί με χρήματα του ΕΣΠΑ από τον πολ. μηχανικό Κ. Ζάμπα, έπειτα από μελέτη που του ανέθεσε η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας Περιβάλλοντος.

Της ΕΒΗΣ ΤΟΥΛΟΥΠΑ

* Η Εβη Τουλούπα, έφορος αρχαιοτήτων, υπήρξε για σειρά ετών έφορος Ακρόπολης
http://www.enet.gr

Υποψηφιότητες για UNESCO

Inscriptions in 2014: the deadline is approaching!

27 February 2013: Nominations for possible inscription in 2014 must be submitted before March 31, 2013. As this date falls on Sunday and April 1 is a public holiday at UNESCO Headquarters, Intangible Cultural Heritage Section will accept the files before 5 p.m. on Tuesday, April 2, 2013 at the latest. All nominations must be submitted using the forms for the 2014 cycle as made available online. All the required documentation needs to be received before the deadline. Please note that the Intangible Cultural Heritage Section will move from Bonvin building into new offices at Fontenoy in mid-March, and its Secretariat office will be in the Room 3.75.

In conformity with Paragraph 34 of the Operational Directives, in the case where a country submits several files, it must indicate the order of priority in which these files must be examined. Please note that, as in previous cycles, around 60 files will be treated. The States Parties are therefore invited to keep this in mind when submitting files for the 2014 cycle. The Committee will try to process at least one file by submitting State.

The files that could not be examined during the 2013 or previous cycles are pending in the Secretariat. States may choose to propose one or more of these files for examination in 2014, in which case they need to use the nominations forms in their 2014 edition, as shown above, and integrate its file(s) in the order of precedence.

 http://www.unesco.org/culture/ich/index.php?lg=en&pg=00562

Στην προστασία της Ουνέσκο το δρώμενο Γενίτσαροι και Μπούλες

Με υπηρεσιακά θέματα στο σύνολο της ημερήσιας διάταξης συνεδρίασε την Τρίτη το Δημοτικό Συμβούλιο Νάουσας. Το ενδιαφέρον περιορίστηκε στα προ ημερησίας θέματα, όπου η Αποκριά

και το δρώμενο «Γενίτσαροι και Μπούλες», η θολότητα του νερού και η ανοιχτή χωματερή κυριάρχησαν στη συζήτηση.
Για την Αποκριά που πέρασε ο δήμαρχος είπε ότι κύλησε καλά, η πληρότητα των καταλυμάτων στη Νάουσα άγγιξε το 100% και τα καταστήματα δούλεψαν καλά. «Από τώρα θα πρέπει να ξεκινήσουμε το σχεδιασμό για την επόμενη Αποκριά» τόνισε ο κ. Καραμπατζός.
Όσον αφορά στο τοπικό δρώμενο «Γενίτσαροι και Μπούλες», ο κ. Καραμπατζός είπε ότι είναι υποψήφιο για ένταξη μέσα στα πέντε δρώμενα που θα χαρακτηριστούν πολιτιστικά στοιχεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο. Ο δήμαρχος σημείωσε ότι στην επιτροπή του Υπουργείου Πολιτισμού, που θα αποφασίσει για το θέμα, είναι μέλος και η κ. Σκούτερη, η οποία κάνει τη μελέτη του δρώμενου της Νάουσας. "Είναι μια μεγάλη ευκαιρία για το δρώμενο να τεθεί υπό την προστασία της ΟΥΝΕΣΚΟ" είπε ο κ. Καραμπατζός.
http://www.imerisia-ver.gr 

« Noël en Alsace » vise une inscription à l’Unesco 

 Le marché de Noël à Strasbourg. Archives Dominique Gutekunst

Le Comité régional du tourisme (CRT) d’Alsace a annoncé le lancement de la candidature de

« Noël en Alsace » au patrimoine culturel immatériel de l’Unesco.

Comme le repas gastronomique à la française ou le fest-noz breton, « Noël en Alsace » pourrait bénéficier du label Unesco « patrimoine culturel immatériel de l’Humanité », a annoncé Marie-Reine Fischer, présidente du CRT. « La légitimité de l’Alsace sur le thème de la préparation de Noël s’inscrit dans un art de vivre et des traditions séculaires qui confèrent qualité et authenticité à l’avent en Alsace , explique-t-elle. Ceci à la différence de destinations qui depuis peu utilisent les marchés de Noël comme animation. C’est cette distinction que tous les partenaires du tourisme alsaciens s’attachent à préserver. »

What is Intangible Cultural Heritage?

The term ‘cultural heritage’ has changed content considerably in recent decades, partially owing to the instruments developed by UNESCO. Cultural heritage does not end at monuments and collections of objects. It also includes traditions or living expressions inherited from our ancestors and passed on to our descendants, such as oral traditions, performing arts, social practices, rituals, festive events, knowledge and practices concerning nature and the universe or the knowledge and skills to produce traditional crafts.

While fragile, intangible cultural heritage is an important factor in maintaining cultural diversity in the face of growing globalization. An understanding of the intangible cultural heritage of different communities helps with intercultural dialogue, and encourages mutual respect for other ways of life.

The importance of intangible cultural heritage is not the cultural manifestation itself but rather the wealth of knowledge and skills that is transmitted through it from one generation to the next. The social and economic value of this transmission of knowledge is relevant for minority groups and for mainstream social groups within a State, and is as important for developing States as for developed ones.

Infokit 2009 - “What is intangible cultural heritage?” English|French|Spanish

© UNESCO

Intangible cultural heritage is:

• Traditional, contemporary and living at the same time: intangible cultural heritage does not only represent inherited traditions from the past but also contemporary rural and urban practices in which diverse cultural groups take part;
• Inclusive: we may share expressions of intangible cultural heritage that are similar to those practised by others. Whether they are from the neighbouring village, from a city on the opposite side of the world, or have been adapted by peoples who have migrated and settled in a different region, they all are intangible cultural heritage: they have been passed from one generation to another, have evolved in response to their environments and they contribute to giving us a sense of identity and continuity, providing a link from our past, through the present, and into our future. Intangible cultural heritage does not give rise to questions of whether or not certain practices are specific to a culture. It contributes to social cohesion, encouraging a sense of identity and responsibility which helps individuals to feel part of one or different communities and to feel part of society at large;
• Representative: intangible cultural heritage is not merely valued as a cultural good, on a comparative basis, for its exclusivity or its exceptional value. It thrives on its basis in communities and depends on those whose knowledge of traditions, skills and customs are passed on to the rest of the community, from generation to generation, or to other communities;
• Community-based: intangible cultural heritage can only be heritage when it is recognized as such by the communities, groups or individuals that create, maintain and transmit it – without their recognition, nobody else can decide for them that a given expression or practice is their heritage. http://www.unesco.org/culture

Η Λέσβος στο Παγκόσμιο Δίκτυο Γεωπάρκων της UNESCO

 

Η «Λεσβιακή Παροικία» διοργανώνει  ειδική εκδήλωση με αφορμή

 την ένταξη της Λέσβου στο Παγκόσμιο Δίκτυο Γεωπάρκων της UNESCO την Κυριακή 31 Μαρτίου 2013 και ώρα 11:00 το πρωί, στο αμφιθέατρο «Τρίτση» του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθήνας στην οδό Ακαδημίας 50.

Η εκδήλωση περιλαμβάνει διάλεξη από τον Αναπλ. Καθ. Νίκο Ζούρο, Διευθυντή του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου με θέμα «Η Λέσβος στο Παγκόσμιο Δίκτυο Γεωπάρκων της UNESCO» και προβολή οπτικοακουστικού υλικού.
Η εκδήλωση πραγματοποιείται από την «Λεσβιακή Παροικία» με σκοπό να αναδείξει και να προβάλλει και έξω από τη Λέσβο το εξαιρετικά σημαντικό γεγονός της ένταξης ολόκληρης της Λέσβου στο Παγκόσμιο Δίκτυο Γεωπάρκων της UNESCO.

ΑΧΑΙΑ: Στο Δίκτυο Ευρωπαϊκών Γεωπάρκων ο Χελμός - Βουραϊκός

Τα τελευταία χρόνια, μια νέα πρωτοβουλία για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και παράλληλα τη βιώσιμη ανάπτυξη αγροτικών περιοχών, έχει ξεκινήσει στην Ευρώπη.
Η πρωτοβουλία αυτή βασίστηκε στην αναγκαιότητα προστασίας του περιβάλλοντος, με τρόπο που να είναι επωφελής τόσο για το σύνολο των χαρακτηριστικών μιας περιοχής όσο και για τον άνθρωπο που κατοικεί και θα πρέπει να επιβιώσει εκεί.
Τα προβλήματα προστασίας, διαχείρισης αλλά κι εξεύρεσης - κυρίως τα τελευταία χρόνια - των απαραίτητων πόρων για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, είναι αυτά που έχουν οδηγήσει πολλούς διεθνείς οργανισμούς και τοπικούς φορείς να αναθεωρήσουν τα σχέδια και τις πρακτικές διαχείρισης του Φυσικού Περιβάλλοντος.

Μία από τις προσπάθειες που φαίνεται ότι αντιμετωπίζουν εκ του αποτελέσματος, τα παραπάνω προβλήματα και αναγκαιότητες είναι τα γεωπάρκα, το "προφίλ" των οποίων σκιαγραφεί στο ΑΠΕ ο Δρ. Χαράλαμπος Φασουλάς, συντονιστής Γεωπάρκου Ψηλορείτη και Ελληνικού Φόρουμ Γεωπάρκων.
Τα γεωπάρκα, τονίζει ο κ. Φασουλάς, είναι περιοχές που στοχεύουν στην προστασία και ανάδειξη του συνόλου των στοιχείων της γης ενός τόπου, με έμφαση στα πετρώματα και το ανάγλυφο και τη χρήση τους για τη βιώσιμη τοπική ανάπτυξη αγροτικών περιοχών. Βασικοί στόχοι τους είναι η βιώσιμη διαχείριση των περιοχών τους και η στήριξη της τοπικής οικονομίας και των προϊόντων μέσα από την ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών τουρισμού, όπως ο γεωτουρισμός.
Τα γεωπάρκα μπορεί να είναι προστατευόμενες ή υπό διαχείριση περιοχές, με ξεκάθαρα όρια, σημαντικό πλούτο γεωλογικών και γεωμορφολογικών χαρακτηριστικών, πλούσια χλωρίδα και πανίδα, όπως επίσης και πολιτισμικό κεφάλαιο. Τα γεωπάρκα, σύμφωνα με τον ίδιο, περιλαμβάνουν θέσεις ιδιαίτερου γεωλογικού ενδιαφέροντος, που ονομάζονται γεώτοποι, όπως επίσης περιβαλλοντικού, ιστορικού και πολιτισμικού ενδιαφέροντος, οι οποίες συνδέονται μέσα από δίκτυα περιπατητικών, περιηγητικών και άλλων διαδρομών.
Τα γεωπάρκα θα πρέπει να έχουν έναν ισχυρό φορέα διαχείρισης, κατάλληλο για την εξεύρεση των αναγκαίων ανθρώπινων και οικονομικών πόρων για τη λειτουργία τους και θα πρέπει να διαχειρίζονται τις περιοχές τους με βάση τις αρχές βιώσιμης, τοπικής ανάπτυξης και προστασίας του περιβάλλοντος.
"Το σημαντικό και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των γεωπάρκων είναι ότι στην ουσία δημιουργούνται από τους ίδιους τους κατοίκους και τις τοπικές αρχές και αντιπροσωπεύουν μια bottom - up προσέγγιση, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες προστατευόμενες περιοχές που συνήθως επιβάλλονται από τις κεντρικές αρχές στη βάση. Ένα άλλο πολύ σημαντικό, διακριτό χαρακτηριστικό τους είναι ότι όλα τα γεωπάρκα αξιολογούνται κάθε τέσσερα χρόνια με συγκριμένη μεθοδολογία και από ειδικούς αξιολογητές διεθνών οργανισμών και εφόσον δεν πληρούνται τα προκαθορισμένα στάνταρ ποιότητας προσφερόμενων υπηρεσιών και προϊόντων μπορεί να χάσουν την αναγνώριση αυτή" σημειώνει ο κ. Φασουλάς.

Ευρωπαϊκά Γεωπάρκα
Τα Ευρωπαϊκά Γεωπάρκα, επισημαίνει ακόμα ο κ. Φασουλάς, ιδρύθηκαν ως θεσμός με τη μορφή δικτύου το 2000 από τέσσερις αγροτικές περιοχές της Ευρώπης ανάμεσα στις οποίες και το Απολιθωμένο Δάσος Λέσβου. Το 2001 εντάχθηκε στο Δίκτυο Ευρωπαϊκών Γεωπάρκων και η περιοχή του Φυσικού Πάρκου του Ψηλορείτη, ενώ σχετικά πρόσφατα και άλλες δύο περιοχές, ο Χελμός Βουραϊκός από την Πελοπόννησο και ο Βίκος - Αώος από την Ήπειρο. Με την ένταξη των δύο αυτών περιοχών δημιουργήθηκε στην Ελλάδα το αντίστοιχο Φόρουμ των Ελληνικών Γεωπάρκων, με σκοπό τον συντονισμό και την προώθηση του έργου των Γεωπάρκων σε εθνικό επίπεδο. Στο Φόρουμ αυτό εκτός από τα γεωπάρκα συμμετέχει και η Εθνική Επιτροπή για την UNESCO, το ΙΓΜΕ, τα υπουργεία Τουρισμού και Περιβάλλοντος και άλλοι ακαδημαϊκοί φορείς.
Τόσο το Φόρουμ όσο και τα ίδια τα γεωπάρκα προσπαθούν να προβάλουν το έργο τους και τις περιοχές τους μέσα από ποικίλες εκδηλώσεις. Πρόσφατα συμμετείχαν για δεύτερη χρονιά στη Διεθνή Τουριστική έκθεση του Βερολίνου, όπου μαζί με άλλα γεωπάρκα έλαβαν το τρίτο βραβείο για μη Κυβερνητικούς Φορείς.
Στην έκθεση αυτή, με τη μορφή πόστερς και άλλων εκθεμάτων προβλήθηκαν οι δυνατότητες γεωτουρισμού και οικοτουρισμού στην Ελλάδα, τα ιδιαίτερα τοπικά προϊόντα των γεωπάρκων, καθώς και το έργο τους στην προστασία και διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος.
Παράλληλα, τα γεωπάρκα, στο πλαίσιο των Διεθνών Συνεδρίων που διοργανώνουν έχουν πραγματοποιήσει δύο θεματικές τουριστικές εκθέσεις για να προβάλλουν το έργο τους. Επίσης, στην Ελλάδα το Ελληνικό Φόρουμ Γεωπάρκων διοργάνωσε, τον περασμένο Ιανουάριο, σε συνεργασία με την Εθνική Επιτροπή της UNESCO εκδήλωση στην Αθήνα για την προβολή του έργου των γεωπάρκων στο θέμα της πρόληψης των φυσικών καταστροφών.
Η σχέση των γεωπάρκων με την UNESCO είναι πολύ στενή, αφού με βάση το πρότυπο των ευρωπαϊκών γεωπάρκων, η τελευταία δημιούργησε τα Παγκόσμια Γεωπάρκα υπό τη στήριξή της. Πρόσφατα έγινε, μάλιστα, στα γραφεία της UNESCO στο Παρίσι, η 31η Συνάντηση του Δικτύου των Ευρωπαϊκών Γεωπάρκων και, παράλληλα, πραγματοποιήθηκε ανοικτή εκδήλωση για τις εθνικές αντιπροσωπίες, τους πρεσβευτές και τα στελέχη του οργανισμού, όπου προσφέρθηκαν τοπικά προϊόντα των γεωπάρκων κι έγινε ενημέρωση για το έργο τους.
http://www.dete.gr/news    Παρ. 29 Μαρτίου 2013

Το Λιοντάρι της Αμφίπολης αγναντεύει την αρχική του θέση στον Τύμβο Καστά

Σημείο κατατεθέν για το νομό Σερρών, έμβλημα της Μακεδονίας, το Λιοντάρι της Αμφίπολης, είναι βέβαιο ότι αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία του 4ου αιώνα π.χ. που διασώθηκαν και μέχρι τώρα είναι το μοναδικό που αναστηλώθηκε και βρίσκεται σήμερα δίπλα στην παλιά γέφυρα του Στρυμόνα στην επαρχιακή οδό Αμφίπολης - Σερραϊκής Ακτής.

Μετά την τελευταία ανακάλυψη του ταφικού περιβόλου του τύμβου «Καστά» στην αρχαία Αμφίπολη, όπως αποκαλύπτει η έρευνα της ΚΗ’ Εφορίας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, το ταφικό μνημείο του Λέοντος συνδέεται άρρηκτα με το ταφικό σήμα του τύμβου που στην πραγματικότητα είναι το θεμέλιό του και τοποθετείται στο μέσον και στο υψηλότερο σημείο του βάσει και της γεωμετρίας που δίνει ο ταφικός περίβολος.

Πρώτο σε επισκεψιμότητα το Μουσείο του Λούβρου για το 2012

Πρώτο σε επισκεψιμότητα παγκοσμίως ήταν το Μουσείο του Λούβρου το 2012, σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας που δημοσίευσε η βρετανική Art Newspaper.

Οι επισκέπτες που πέρασαν το κατώφλι του μουσείου στο Παρίσι έφτασαν συνολικά τους 9,7 εκατ. - ένα εκατ. δηλαδή περισσότεροι σε σχέση με το 2011. Το ενδιαφέρον των φιλότεχνων τράβηξε και η νέα πτέρυγα ισλαμικής τέχνης στο Λούβρο.

Διεθνής Εκθεση Παιδικού Βιβλίου της Μπολόνια Ενα «παιδί» που έγινε πενήντα

Η Διεθνής Εκθεση Παιδικού Βιβλίου της Μπολόνια έχει μια ειδική σχέση με την εικονογράφηση. Ηδη από το 1966 καθιέρωσε βραβείο εικονογράφησης, ενώ από την επόμενη χρονιά, το 1967, εγκαινίασε και ετήσια έκθεση εικονογράφων βιβλίου στο πλαίσιό της.

Δεν ήταν λοιπόν παράξενη η εικόνα στη φετινή 50ή έκθεση, που ολοκληρώθηκε χθες, να δημιουργούνται ουρές καλλιτεχνών έξω από μικρά γραφεία ατζέντηδων. Με μεγάλα ντοσιέ υπό μάλης περίμεναν υπομονετικά να παρουσιάσουν τη δουλειά τους και να προτείνουν συνεργασίες.

Η έμφαση που δίνεται στην εικονογράφηση στη συγκεκριμένη έκθεση, τη μεγαλύτερη διεθνώς για το παιδικό βιβλίο, φαινόταν και από άλλα στοιχεία: στον προθάλαμο της έκθεσης, στον μεγάλο χώρο δηλαδή της εισόδου πριν μπει κανείς στα επιμέρους περίπτερα, υπήρχε η έκθεση που, όπως είπαμε, γίνεται κάθε χρόνο από το 1967 και φέτος περιελάμβανε 77 εικονογράφους από 22 χώρες. Επίσης, σε δύο τοίχους εκατοντάδες κολλημένες αφίσες, ανακατεμένες, η μία πάνω στην άλλη σχεδόν, παρουσίαζαν δουλειές εικονογράφων οι οποίοι κάπου στο κάτω μέρος έβαζαν και τα προσωπικά τους στοιχεία επαφής.

Η Μπολόνια είναι όμως και έκθεση βραβείων. Περισσότερα από δέκα βραβεία δίνονται κάθε χρόνο. Στα κλασικά βραβεία (μυθοπλασίας, γνώσεων κ.λπ.) τελευταία προστέθηκαν ένα βραβείο καλύτερου εκδότη παιδικού βιβλίου και ένα για έκδοση ψηφιακού βιβλίου - το Bolognaragazzi Digital Award.

Πίσω από τα πολλά χρώματα των εικονογράφων που ανεβάζουν τη διάθεση κρύβονται βέβαια και μεγάλες μπίζνες. Η έκθεση της Μπολόνια είναι μια μεγάλη αγορά, κάτι σαν τη Φρανκφούρτη του παιδικού βιβλίου (φέτος υπήρχαν 1.200 εκθέτες από 70 χώρες) και οι κανονισμένες μέσω mail συναντήσεις εκδοτών και καλλιτεχνικών πρακτόρων δίνουν και παίρνουν. Παρόντες και οι έλληνες εκδότες που ασχολούνται με το παιδικό βιβλίο, άλλοι αυτοπροσώπως όπως οι Στέφανος Πατάκης και Γιάννης Παπαδόπουλος των ομώνυμων εκδόσεων, άλλοι δι' αντιπροσώπου. Φυσικά κάνουν κυρίως αγορές - καμιά φορά ωστόσο πωλούνται και ελληνικοί τίτλοι. Το ελληνικό περίπτερο, που οργάνωσε φέτος η Πανελλήνια Ενωση Εκδοτών Βιβλιοπωλών (ΠΟΕΒ) παρουσία της προέδρου της Αννυς Ραγιά - μέχρι πέρυσι την οργάνωση είχε το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου που, ως γνωστόν, είναι σε διαδικασία κλεισίματος -, φιλοξένησε αρκετούς ελληνικούς τίτλους που έδωσαν για τον σκοπό αυτόν οι έλληνες εκδότες. Και το επισκέφθηκαν αρκετοί ξένοι: υπήρξε μάλιστα ζωηρό ενδιαφέρον από κάποιους εκδότες, κυρίως Τούρκους και Κορεάτες. Το τουρκικό περίπτερο, ειρήσθω εν παρόδω, που δεν ήταν μακριά από το ελληνικό, ήταν διαρκώς σε κίνηση, με κόσμο να μπαινοβγαίνει και διάφορα κοκτέιλ να οργανώνονται κάθε τόσο.

Η Τουρκία διεκδικεί άλλωστε ένα κομμάτι της πίτας στη νέα μεγάλη αγορά της φτηνής τυπογραφίας, της οποίας βασιλιάς είναι βέβαια η Κίνα. Τα βιβλία που προορίζονται να μεταφραστούν σε πολλές γλώσσες στέλνονται σελιδοποιημένα από τον εκδότη στην Κίνα και τυπώνονται σε δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα πανομοιότυπα για όλες τις χώρες, με μόνη διαφορά την αλλαγή της γλώσσας στον χώρο που προορίζεται για το κείμενο - με ό,τι σημαίνει αυτό για την παγκοσμιοποίηση και της αισθητικής.

Πέρα από τους αμερικανικούς οίκους με τους εμπορικούς ήρωες της Ντίσνεϊ ή τους ιταλικούς, τους γαλλικούς, τους βρετανικούς και τους γερμανικούς οίκους με το πιο καλλιτεχνικό προφίλ, φέτος ήταν έντονη και η παρουσία της Σουηδίας που, ως τιμώμενη της έκθεσης, είχε έρθει με 50 συγγραφείς και εικονογράφους. Γύρω στις 150 εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν συνολικά, ενώ και η πόλη της Μπολόνια μετείχε με διάφορους τρόπους - λ.χ. το πανεπιστήμιό της, το αρχαιότερο της Ευρώπης, τίμησε τον γάλλο συγγραφέα Ντανιέλ Πενάκ.

Μανώλης Πιμπλής   ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΑ ΝΕΑ

«Arrrgh!»: Μία... κραυγή ελληνικής δημιουργικότητας στο Παρίσι

Ένα βλέμμα πάνω σε οντότητες που δε μοιάζουν με κανέναν από τους συνηθισμένους, καθημερινούς εαυτούς μας. Ένα σύνολο από διαφορετικές υπάρξεις που προέκυψαν από ανησυχίες καλλιτεχνών, πειραματισμούς δημιουργών, κολλάζ γραφιστικής έμπνευσης, ασκήσεις χειροτεχνίας, μείξεις ήχων, εικόνων και ψηφιακών δεδομένων απλώθηκαν σε έναν νέο χώρο στη γαλλική πρωτεύουσα και επιχειρούν με ποπ ειλικρίνεια και τεχνολογική αρτιότητα να συνομιλήσουν με τον κόσμο για το ερώτημα της διαφορετικότητας μέσα από ένα σύγχρονο φαινόμενο της μόδας.

«Ζωντανή Βιβλιοθήκη» με αφηγητές συγκλονιστικών εμπειριών αντί βιβλίων

Στα ράφια της «Ζωντανής Βιβλιοθήκης» δεν υπάρχουν τυπωμένα βιβλία. Στην πρωτότυπη αυτή βιβλιοθήκη οι αναγνώστες δανείζονται... ανθρώπους, οι οποίοι αποτελούν τα βιβλία της και αφηγούνται τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες.

Η «Ζωντανή Βιβλιοθήκη» δημιουργήθηκε στην Ελλάδα το 2009 από μια ομάδα εθελοντών, οι οποίοι αναζητούσαν ένα μέσο εκπαίδευσης στα ανθρώπινα δικαιώματα. Αποτελεί δε μέλος του Διεθνούς Δικτύου Ζωντανών Βιβλιοθηκών, πρωτοβουλίας που ξεκίνησε από τη Δανία.