Ακτινογραφώντας το Τοπίο στα αναπτυξιακά και ενεργειακά προγράμματα

http://www.monumenta.org/article.php?IssueID=7&ArticleID=879&CategoryID=3&lang=gr

Κώστας Κασσιός, ομότιμος καθηγητής Ε.Μ.Π., αρχιτέκτονας τοπίου-δασολόγος

Είναι αρκετά δύσκολο το εγχείρημα να βρει και να δώσει διαστάσεις κανείς για το τοπίο. Το τοπίο, που αν το θέταμε σε μια κοινωνική διαβούλευση το τι είναι και τι σημαίνει θα συγκεντρώναμε τόσους διαφορετικούς ορισμούς και παραδοχές όσες θα ήταν και οι απαντήσεις που θα παίρναμε. Ο λόγος είναι απλός. Και είναι απλός, γιατί τοπίο σημαίνει και ερμηνεύεται από τον καθένα από μας σύμφωνα με την ηλικία του, τη μόρφωσή του, τις εμπειρίες του, τον ψυχισμό του, τη στιγμιαία διάθεσή του, την εποχικότητα, την ώρα της ημέρας ή νύχτας, τη θέση που βρίσκεται, την αισθητική του, τη φόρμα του, ενώ συχνά υποκρύπτεται στον ορισμό και κάποια ιδιοτέλεια. Ιδιοτέλεια που τελευταία μαστίζει τη χώρα μας στην εκτίμηση και αποδοχή των τοπίων με την έκφραση απαξίωσης «έλα καημένε.. ένας ξερότοπος ή ξεροβούνι είναι το τοπίο αυτό»! Μέσα λοιπόν από αυτόν τον κυκεώνα των προϋποθέσεων που διαπλέκουν τον ορισμό του τοπίου θα επιχειρήσουμε να βρούμε έναν κοινό τόπο «αντικειμενοστραφούς» -όπως θα το παραφράζαμε πληροφορικά- αποδοχής για μια διαστασιολόγηση–μέτρηση και εκτίμηση του Τοπίου επιχειρώντας έτσι την ακτινογράφησή του. Η προσπάθειά μας αυτή αποσκοπεί στο να δούμε τι «μέλλει γενέσθαι» στο ελληνικό άμοιρο τοπίο από τα αναμενόμενα και πολλά υποσχόμενα ενεργειακά και αναπτυξιακά προγράμματα της θρυλούμενης «Πράσινης ανάπτυξης».

Η μνήμη του παρελθόντος στο παρόν και το μέλλον

            Πολιτισμική κληρονομιά: δύο έννοιες που περικλείουν την ανθρώπινη δημιουργικότητα ανά τους αιώνες. Δημιουργία αξιών, τρόπου ζωής, επιτευγμάτων, υψηλών και αξιοθαύμαστων έργων. Πρόκειται, ίσως, για εκείνη την κληρονομιά που ο καθένας οφείλει να αποδεχτεί ως μέρος της ίδιας του της ύπαρξης. Θέλοντας να αντισταθώ σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι ο πολιτισμός είναι κάτι που σβήνει σιγά σιγά, παραθέτω τη συνέντευξη ενός φοιτητή της ηλικίας μας, που αποτελεί ζωντανό παράδειγμα διατήρησης και διαιώνισης της ελληνικής παράδοσης, και συγκεκριμένα, εκείνης της πτυχής του πολιτισμού, που αφορά στις αξίες και τα ιδιαίτερα στοιχεία της Κρήτης.

Το έθνος να λυπάστε

"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει, αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."

Χαλίλ Γκιμπράν (1883-1931) 

"O Κήπος του Προφήτη"  (1923)

Μαρίλυ Λάππα (Α.Μ. 300060)

Athens 2004/ London 2012

Μαρίλυ Λάππα (Α.Μ. 300060)

Το Πάσχα ταιριάζει στην ελληνική πεζογραφία

Τι θα βρείτε στους πάγκους των βιβλιοπωλείων

Τέτοιες μέρες προ Μνημονίου, προ κρίσης, τα δημοσιογραφικά γραφεία λύγιζαν από το βάρος των νέων εκδόσεων ενόψει των πασχαλινών διακοπών.

Ο όγκος της βιβλιοπαραγωγής, όμως, έχει συρρικνωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μέσα στην τελευταία πενταετία «χάθηκαν» σχεδόν 4.000 τίτλοι! Το 2008, για πρώτη φορά στα χρονικά, οι νέες εκδόσεις είχαν ξεπεράσει τις 10.500, αλλά σύμφωνα με τον Σωκράτη Καμπουρόπουλο -που επεξεργαζόταν μέχρι πρότινος τα στοιχεία της Βιβλιονέτ στο απειλούμενο με εξαφάνιση ΕΚΕΒΙ- «το 2012 οι καινούργιοι τίτλοι περιορίστηκαν στις 6.500 περίπου».

Κι όμως, η ελληνική λογοτεχνική παραγωγή, και ειδικότερα το μυθιστόρημα, φαίνεται πως κρατιέται ακόμη. Ανεξάρτητα από την ποιότητά τους κι ανεξάρτητα από τους λόγους που οι εκδότες τα προτιμούν, τόσο το '11 όσο και το '12 τα ελληνικά μυθιστορήματα ξεπέρασαν τα 600, υποσκελίζοντας τα ξένα σε αριθμό, ενώ από τον Ιανουάριο του '13 έχουν καταγραφεί στη Βιβλιονέτ, τόσο σε έντυπη όσο και σε ψηφιακή μορφή, πάνω από 130. Στη συντριπτική τους πλειονότητα, ωστόσο, υπογράφονται από αγνώστους στο λογοτεχνικό σινάφι, κυκλοφορούν με την ετικέτα οίκων δίχως συστηματική παρουσία στην ελληνική πεζογραφία, κι ένας Θεός ξέρει σε τι βαθμό συμμετείχαν οι συγγραφείς τους στο κόστος έκδοσης...

«Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι καταδικασμένη»

Κυκλοφορεί το τελευταίο βιβλίο του Ερικ Χόμπσμπαουμ

ΟΒρετανός ιστορικός Ερικ Χόμπσμπαουμ (1917-2012) έγραφε το τελευταίο έργο του «Θρυμματισμένοι καιροί. Κουλτούρα και κοινωνία στον 20ό αιώνα» μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του.

Είναι ένα ζωντανό κείμενο -όπως άλλωστε όλα που φέρνουν την υπογραφή του- για το πώς η λογική της καπιταλιστικής ανάπτυξης και του αστικού πολιτισμού ήταν καταδικασμένη να καταστρέψει τα θεμέλιά της. Το ιστορικό έργο, σε μετάφραση Νίκου Κούρκουλου, κυκλοφορεί την ερχόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Θεμέλιο, που φέτος γιορτάζουν μισό αιώνα ζωής από την ίδρυσή τους.

«ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ» ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ

Ενενήντα ένα χρόνια μετά το θάνατό του η φωνή του Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, του σκωτσέζου εφευρέτη του τηλεφώνου, ακούγεται ξανά για πρώτη φορά μετά την εποχή του καθώς οι επιστήμονες κατάφεραν να αποκαταστήσουν μια πλάκα φωνόγραφου από το 1885 που φυλάσσεται στο Εθνικό Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας.

«Ακούστε τη φωνή μου, Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ» ακούγεται να λέει στον κερωμένο δίσκο του φωνόγραφου, ο οποίος περιλαμβάνει επίσης αποσπάσματα από έργα του Σαίξπηρ.

Η φωνή του Γκράχαμ Μπελ σε ηχογράφηση του 1885

Ο δίσκος ήταν εξαιρετικά εύθραυστος για να παιχτεί μέσω κανονικών διαδικασιών, οπότε ερευνητές της βιβλιοθήκης του Κογκρέσου και του Εθνικού Εργαστηρίου Λόρενς-Μπέρκλεϊ ανέπτυξαν ένα εναλλακτικό σύστημα, που χρησιμοποιεί φως και μία τρισδιάστατη κάμερα.

«Η αναγνώριση της φωνής του Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, του ανθρώπου που μας προσέφερε τις φωνές των άλλων, είναι μια σημαντική στιγμή για τη μελέτη της ιστορίας» σχολίασε ο Τζον Γκρέι, διευθυντής του μουσείου.

Αν και ο Μπελ είναι περισσότερο γνωστός ως ο άνθρωπος που εφηύρε το τηλέφωνο, ο μεγάλος εφευρέτης είχε όμως εργαστεί και για τη βελτίωση του φωνόγραφου, τον οποίο είχε εφεύρει το 1877 ο Αμερικανός Τόμας Έντισον. Ακόμα και το πικάπ που μπήκε τον 20ο αιώνα στα περισσότερα σπίτια είναι ουσιαστικά ένας φωνόγραφος που βασίζεται στη λογική του Μπελ.
ethnos.gr

Συμπόσιο για τον Καβάφη στο Λονδίνο

Συμπόσιο με τίτλο «Κ. Π. Καβάφης: Ο Μεγάλος Δρόμος για την Ιθάκη» διοργανώνει αύριο το Κινγκς Κόλετζ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, καθώς φέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή, που γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863 και πέθανε στις 29 Απριλίου 1933.

Η εκδήλωση εντάσσεται στη σειρά Greece in Britain 2013 που διοργανώνει το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, υπό την αιγίδα της πρεσβείας της Ελλάδος στο Λονδίνο και στο πλαίσιο του έτους Καβάφη που διοργανώνει η Γενική Γραμματεία Πολιτισμού του υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Μεταξύ των θεμάτων που θα εξεταστούν είναι: Η σχέση του Καβάφη με την Αγγλία. Τα έργα του ποιητή και η επιρροή του Κ. Καβάφη στη σύγχρονη εποχή. Επίσης, ιδιαίτερη αναφορά αναμένεται να γίνει στο κλασικό και ίσως πιο γνωστό ποίημά του, «Ιθάκη».

Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού: Αναβάλλεται η εκδήλωση της Παρασκευής για τα 25χρονα της Εταιρείας Φίλων Ν. Καζαντζάκη

Λόγω του θανάτου του Λ. Εφραίμογλου προέδρου και ιδρυτή του ιδρύματος

Αναβάλλεται η προγραμματισμένη για την Παρασκευή 26 Απριλίου εκδήλωση του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού για τα 25χρονα της Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη λόγω του θανάτου του προέδρου και ιδρυτή του ΙΜΕ, Λάζαρου Εφραίμογλου.

Στις 14 Δεκεμβρίου του 1988, 30 εραστές του έργου του Νίκου Καζαντζάκη ιδρύουν στη Γενεύη τη Διεθνή Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη (ΔΕΦΝΚ). Είχαν προηγηθεί ζυμώσεις επί χρόνια. Την ιδέα είχε εμπνεύσει στον νομικό Γιώργο Στασινάκη η Ελένη Καζαντζάκη (1903-2004), δεύτερη σύζυγος του Νίκου Καζαντζάκη (1883-1957), κατά τη διάρκεια γνωριμίας τους στη Γενεύη το 1968. Είχαν περάσει μόλις έντεκα χρόνια από τον θάνατο του Καζαντζάκη και η ελληνική πολιτεία, οι μελετητές αλλά και ο Τύπος τον είχαν κιόλας ξεχάσει, παραπονιόταν η Ελένη εκφράζοντας τη θλίψη της. Χάρη στη δική της υποστήριξη, και τη συνδρομή του ηρακλειώτη ενδυματολόγου και σκηνογράφου Γιώργου Ανεμογιάννη (1919-2005), ο οποίος ίδρυσε το 1983 το Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη στην Κρήτη, η ιδέα για τη δραστηριοποίηση προκειμένου να αναθερμανθεί το ενδιαφέρον για το έργου του Νίκου Καζαντζάκη έγινε πραγματικότητα με τη μορφή της ΔΕΦΝΚ.

Το Ιράν έχει 3.000 πολέμους στην ιστορία του

Συνέντευξη με τον Ιρανό σκηνοθέτη Μασούντ Μπακσί

Οι Ιρανοί επιμένουν. Παρά τις απαγορεύσεις, συνεχίζουν να δημιουργούν έναν κινηματογράφο που πάλλεται από ζωντάνια. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο 40χρονος Μασούντ Μπακσί.

«Ηθελα να μιλήσω για την πατριαρχία και την οικογένεια στο Ιράν» λέει ο 40χρονος κινηματογραφιστήςΗ ζωή του έχει πολλά κοινά με αυτήν του ήρωα της πρώτης ταινίας μυθοπλασίας του, ενός πολιτικού φιλμ που τιτλοφορείται «Μια αξιοπρεπής οικογένεια» (στα σινεμά τη Μ. Πέμπτη).

Ενας Ιρανός ακαδημαϊκός που ζει στη Δύση, μακριά από την ταραγμένη χώρα του, επιστρέφει στο Ιράν ύστερα από 22 χρόνια απουσίας. Βρίσκεται όμως εγκλωβισμένος στη δίνη οικογενειακών στροβίλων όταν, με το θάνατο του πατέρα του, μαθαίνει τα μυστικά της «αξιοπρεπούς οικογένειάς» του. Αθελά του θ' ανακαλύψει ξανά μια χώρα που λειτουργεί με κώδικες άγνωστους πια σ' αυτόν...