http://7culture.blogspot.gr/
….Φτάνοντας
στο κεφαλόσκαλο το σκυλί μας ο παρδάλης ζυγώνει κλαίγοντας. Με πιάνει από το
φουστάνι και με τραβάει.
Φοβήθηκα μήπως με φάει γιατί ήμουν γεμάτη
παγωμένα αίματα.
Τον
έδιωχνα : «φύγε Παρδάλη!».
Αυτό
πήγε πιο πέρα, κάθισε στα πίσω πόδια και με το ένα μπροστινό μου έκανε νεύμα
και με το άλλο σκούπιζε τα δάκρυά του.
Τότε
η αδερφή μου Γεωργία λέει : «Πού είναι το κορίτσι η Λουκία μας; Πού έχει πάει η
μικρή; Τρέξε, ψάξε να τη βρεις…»
Το
σκυλί μπροστά κι εγώ ακολουθώντας φθάσαμε ως την αυλόπορτα.
Εκεί
πάλι γύρισε και με κάλεσε με το πόδι του.
Φεύγει και πάει στέκεται στα κάτω πηγάδια
(εκεί που είναι σήμερα το μνημείο μπροστά στη δημαρχία) και μου γνέφει να πάω.
Όταν έφτασα στην αυλόπορτα βλέπω έξω στους
δρόμους ξαπλωμένα σκοτωμένα κορμιά. Λίγο πιο κάτω απ’ το σπίτι μας (εκεί που
είναι τώρα η αστυνομία) ήταν σκοτωμένος ο Θανάσης Πανουριάς και η Μαρία Νταή.
Πιο κει ο Χρήστος Σκούτας.
Δεν
γνώρισα άλλους γιατί το μυαλό μου ήταν στο σκυλί και στη μικρή αδερφή μου.