Μικρά Μαθήματα Ελληνικής Ιστορίας : Δίστομο 10.06.1943

Δευτέρα, 10 Ιουνίου 2013

http://7culture.blogspot.gr/

….Φτάνοντας στο κεφαλόσκαλο το σκυλί μας ο παρδάλης ζυγώνει κλαίγοντας. Με πιάνει από το φουστάνι και με τραβάει.

 Φοβήθηκα μήπως με φάει γιατί ήμουν γεμάτη παγωμένα αίματα.

Τον έδιωχνα : «φύγε Παρδάλη!».

Αυτό πήγε πιο πέρα, κάθισε στα πίσω πόδια και με το ένα μπροστινό μου έκανε νεύμα και με το άλλο σκούπιζε τα δάκρυά του.

Τότε η αδερφή μου Γεωργία λέει : «Πού είναι το κορίτσι η Λουκία μας; Πού έχει πάει η μικρή; Τρέξε, ψάξε να τη βρεις…»

Το σκυλί μπροστά κι εγώ ακολουθώντας φθάσαμε ως την αυλόπορτα.

Εκεί πάλι γύρισε και με κάλεσε με το πόδι του.

 Φεύγει και πάει στέκεται στα κάτω πηγάδια (εκεί που είναι σήμερα το μνημείο μπροστά στη δημαρχία) και μου γνέφει να πάω.

 Όταν έφτασα στην αυλόπορτα βλέπω έξω στους δρόμους ξαπλωμένα σκοτωμένα κορμιά. Λίγο πιο κάτω απ’ το σπίτι μας (εκεί που είναι τώρα η αστυνομία) ήταν σκοτωμένος ο Θανάσης Πανουριάς και η Μαρία Νταή. Πιο κει ο Χρήστος Σκούτας.

Δεν γνώρισα άλλους γιατί το μυαλό μου ήταν στο σκυλί και στη μικρή αδερφή μου.

 Έφτασα στο σκυλί. Τι να δω!

Η μικρή μας η Λουκία η εφτάχρονη ανάσκελα χτυπημένη στο μάτι με μια τρύπα βαθιά κατακίτρινη σαν το λεμόνι.

Προσπαθώ να την πάρω στην αγκαλιά μου.

 Δεν μπορώ να τη σηκώσω.

Την πιάνω από τις πλάτες και τη σέρνω σβαρνώντας την με δυσκολία μέσα από πολλά αγκαθόχορτα.

 Το σκυλί την πιάνει με το στόμα του απ’ το φουστάνι και με βοηθάει.

Την σύραμε ως την αυλόπορτα του σπιτιού και αποκαμωμένη την άφησα εκεί.

Δεν την ξαναείδα…..

Ήταν ένα μέρος αφήγησης της  Παναγούλας Σκούτα (το γένος Μαλάμου), ηλικίας δεκατριών(13) χρονών στις 10.06.1943, ημέρα " σφαγής αμάχων"  στο Δίστομο, από τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής ( 53 παιδιά ηλικίας κάτω των 16 ετών σφαγιάσθησαν σε ένα σύνολο 228 αμάχων νεκρών δολοφονηθέντων).

Ο  ελληνικός ποιμενικός της οικογένειας Σκούτα , ο Παρδάλης  ένας  σκύλος θαρραλέος, αποφασιστικός, πιστός, με υψηλή αίσθηση καθήκοντος και ισχυρό ένστικτο προστασίας του κοινωνικού περιβάλλοντός του συμμετέχει  και αυτός για  να διασωθεί η εφτάχρονη πυροβολημένη από τους ναζί,   Λουκία .

Μα αλήθεια κάποιος εθνοσωτήρας σήμερα δεν θα μπορούσε ν ‘ ακολουθήσει  το παράδειγμα του  Παρδάλη ; μπορεί άραγε να το πράξει ή  χρειάζεται επιπλέον « ειδική εκπαίδευση» στα μεγάλα  πανεπιστήμια  του εξωτερικού,   που η μαμά και ο μπαμπάς του τον έστελναν στα φοιτητικά του χρόνια - απαλλαγμένο κατάλληλα από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις -  ώστε να προετοιμαστεί να διαχειριστεί την αξιοπρέπεια και την ιστορία αυτού του τόπου ;

Και όμως υπάρχει σήμερα παντού διάχυτη ..η απομόνωση της αίσθησης και η αυταξία της εγκλωβισμένη μέσα αυτή την αιώνια στιγμή …μοιάζει για το μικρό κορίτσι να είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορούσε να της δοθεί για να εκφραστεί στο σύνολο της υπόστασης της  κι όχι μονάχα στο μέρος της λογικής της έκτασης …συναντήθηκε με τη φρίκη  και πέρα απ’ αυτό με ολάκερο και αμέριστο πια το αίτημα της επιβίωσης

Μας φοβίζει η ιδέα της φρίκης για το τότε ....σήμερα ;

Πρόκειται για την ταύτιση μας με το μικρό βοιωτικό χωριό,  όπου ο χώρος και ο χρόνος δεν μπορούν να χάσουν την σημασία τους …ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον παρδάλη το σκύλο και τη δεκατριάχρονη Παναγιώτα που μεταφέρουν μέσα στα αίματα το κορμάκι της επτάχρονης Ελένης ; μπορούμε να το νιώσουμε ; έχουμε τη θέληση να  νιώθουμε με ανθρώπινα , πηγαία συναισθήματα  ή όχι ;

Το ζυμάρι της σκόπιμα καλλιεργούμενης λησμονιάς  δεν μας αφήνει …τα λόγια του μικρού κοριτσιού είναι το ξεδίπλωμα της σημαίας στην απέραντη πεδιάδα της ελάχιστης εκείνης στιγμής που χωρίζει τη μνήμη από τη λήθη ….

 

Υ.Γ 

Για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, ένας από τους επί κεφαλής που θεωρήθηκε υπεύθυνος για την σφαγή στο Δίστομο  ο  Hans Zampel υπολοχαγός των SS ( ss- Obersturmführer ) μετά το τέλος του πολέμου συνελήφθη στην Γαλλία και εκδόθηκε  στην Ελλάδα. Στην πορεία ζητήθηκε η μεταφορά του στη Δυτική Γερμανία για «άλλες υποθέσεις» όπου και παρέμεινε, μια που κανείς  αρμόδιος από την Ελλάδα δεν τον αναζήτησε ποτέ πια.

 Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες ζει ως σήμερα ελεύθερος σε βαθιά γεράματα, ενώ ο επικεφαλής αξιωματικός,  δηλ. ο   Fritz Laufenbach, λοχαγός των SS ( SS-Hauptsturmführer)  του 2ου λόχου του 1ου τάγματος του 7ου τεθωρακισμένου συντάγματος της αστυνομίας SS (Waffen-SS troops of the 4th SS Polizei Panzergrenadier Division)  απολαμβάνει αντίστοιχης ασυλίας και υστεροφημίας.

H Εθνική (μας) Αξιοπρέπεια λοιπόν παραμένει πάντα επίκαιρη δια του «τσαλακώματος & των υποκλίσεων » στα πεδία των  διεθνών  σχέσεων  και  παταγωδώς  δύσμορφη στις εθνικές επετείους , λίγο μετά τη λήξη τους και ταυτόχρονα με  την έναρξη  πολυτελών δεξιώσεων των παρισταμένων ηγετικών πολιτικών και μη φυσιογνωμιών  καθώς και  λοιπών εθνοσωτήρων  …

Διονύσης Αναστασόπουλος