Της Μικέλας Χαρτουλάρη
Οταν του ζητάς να βαθμολογήσει τις δυο πρωτεύουσες ανάμεσα στις οποίες πηγαινοέρχεται, έχεις την αίσθηση ότι βαθιά μέσα του ο Θωμάς Κοροβίνης χρησιμοποιεί ως μέτρο σύγκρισης τη Θεσσαλονίκη πριν από τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917, την Κωνσταντινούπολη πριν από το πογκρόμ του 1955, και τη Σμύρνη πριν από τη Mικρασιατική εκστρατεία… Η ανθρωπογεωγραφία και η ιστορία αυτών των πόλεων που έχουν εμπνεύσει τα λογοτεχνικά, εθνογραφικά, μουσικά, έργα του, έχουν γίνει το κλειδί με το οποίο αυτός ο μποέμ πολυτεχνίτης, με το ξύπνιο μάτι, τη μελωδική βαθιά φωνή και το αστείρευτο μεράκι, αποκρυπτογραφεί και κρίνει τον κόσμο γύρω του.
«Στην Αθήνα είναι το μέλι και το γάλα, αλλά και τα μεγάλα καθάρματα και το κνούτο», μου σχολίασε. «Ο Παπαδιαμάντης έλεγε πως είναι η πόλη “της δουλοπαροικίας και της πλουτοκρατίας”, και πιστεύω πως η διατύπωσή του ισχύει και σήμερα. Αν ανατραπεί αυτό το κλίμα, ο προβληματικός σήμερα, εμπλουτισμός της με τυραννισμένες ποικιλίες μεταναστών εξ Ανατολής, θα της προσδώσει μοναδικότητα. Και ίσως τότε να επαναληφθεί το θαύμα της Σμύρνης, όπου συγχρωτίζονταν αρμονικά τόσες διαφορετικότητες. Το πρόβλημα της Θεσσαλονίκης δεν είναι η εισροή Ρωσοπόντιων και Βαλκάνιων.