Του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου*
Η ιδιότυπη επαγγελματική ενασχόληση με τη «βελτίωση, τροποποίηση ή ανακαίνιση» ενός νεότερου έργου, κάποιου γνωστού συνήθως αρχιτέκτονα, είναι πλέον της μόδας. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για έργα που ξεχώρισαν από τον σωρό που κατά πλειοψηφία παρήγαγε η αντιπαροχή με μοναδικό σκοπό το κέρδος και καταγράφηκαν στη συνείδησή μας και τη βιβλιογραφία για την αρχιτεκτονική τους αξία καθεαυτή. Καθώς και για το γεγονός ότι οι δημιουργοί τους, που πήραν στα σοβαρά τη δουλειά τους, κατάφεραν να παράξουν αρχιτεκτονικό έργο μέσα στο γενικότερο δυσμενές κλίμα στερεοτύπων και δυστοκίας που χαρακτηρίζει τους φορείς που διαχειρίζονται και ελέγχουν την αρχιτεκτονική, ιδιωτική ή δημόσια.