Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014
Ακούω συχνά και από ξένα χείλη αλλά
και από άκρως προοδευτικά πως αυτός ο τόπος όσο προσπαθεί να κρατηθεί
από το σωσίβιο του παρελθόντος είναι καταδικασμένος να βουλιάξει.
Πράγματι, η ανακάλυψη του παρελθόντος και για μας της κλασικής
αλλά και της βυζαντινής αρχαιολογίας είναι το περίεργο γέννημα από μία
πλευρά του αναγεννησιακού και διαφωτιστικού ορθολογισμού και από την
άλλη του ανορθολογιστικού ρομαντισμού και της εποχής των εθνογενέσεων.
Οι Γάλλοι έφεραν στην επιφάνεια το «Αρμα του Ρολάνδου», οι Αγγλοι τα Επη
τους, οι Γερμανοί τους Νιμπελούγκεν, οι Ιταλοί τους Ρωμαίους κι εμείς
την Ακρόπολη, τους Δελφούς και τη μεγάλη Λογοτεχνία των Αθηναίων κυρίως.
Το σύνδρομο του παρελθόντος ως ιδεολόγημα των ριζών είναι ευρωπαϊκό. Η όπερα μιμήθηκε το αρχαίο δράμα, η Αρχιτεκτονική τους κίονες και τις ζωφόρους, η λογοτεχνία έκανε το έπος μυθιστόρημα.
Το δυστύχημα με μας είναι πως σταθμεύσαμε στο παρελθόν εκμεταλλευόμενοι το μόχθο ξένων αρχαιολόγων, μουσικολόγων, γραμματικών, θεατρολόγων και κριτικών και ιστορικών της τέχνης.
Τώρα συχνά χλευάζουμε την αρχαιομανία μας.