Αν σωθεί το Μέγαρο, θα αποδείξει την αστείρευτη δυναμική του

30/03/14 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ https://www.efsyn.gr/?p=185768

 
«Πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους ότι το δάνειο ούτως ή άλλως θα πληρωθεί από το κράτος – είτε το Μέγαρο κλείσει είτε όχι. Αν κλείσει, τα κτίρια θα ρημάξουν, όπως έγινε και με τα κτίρια της Ολυμπιάδας. Αν πουληθεί «στο σφυρί» και το πάρει κάποιος να το εκμεταλλευτεί, ίσως τότε να έχουμε το μεγαλύτερο στην Ευρώπη Κέντρο Ευτελούς Διασκέδασης. Μας αξίζει; Είναι σαν να γκρεμίζουμε έναν ναό για να βάλουμε στη θέση του ένα «σκυλάδικο»

Του Γιώργου Κουρουπού

Γράφω αυτές τις γραμμές, όχι ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου -πράγμα άλλωστε πρόσφατο και, κατά κάποιον τρόπο, περιστασιακό- αλλά ως συνθέτης που εδώ και πολλά χρόνια ζω και εργάζομαι σ’ αυτήν εδώ τη χώρα.

Θέλω κατ’ αρχάς να θυμηθώ κάποια πράγματα που ίσως αξίζει τον κόπο να θυμόμαστε όλοι.

Το Μέγαρο Μουσικής είναι ένα παλιό όνειρο της ελληνικής αστικής τάξης. Από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου και μετά, όλες οι κυβερνήσεις είχαν στην ατζέντα τους την ανέγερσή του. Ακόμη και ο Θεόδωρος Πάγκαλος, το 1926, με αφορμή μια επίσκεψη του Ρίχαρντ Στράους στους Δελφούς, του πρότεινε να γίνει διευθυντής του Μεγάρου Μουσικής, του οποίου η ανέγερση θα ξεκινούσε το συντομότερο δυνατόν…

«Καλή και ανάποδη. Ο πολιτισμός του πλεκτού»

30/03/14 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ https://www.efsyn.gr/?p=185765

   

Μεταφράστρια του Ροθ και της Μόρισον, η Κατερίνα Σχινά, κριτικός βιβλίου και μουσικής, δηλαδή γνήσια διανοούμενη και μανιώδης αναγνώστρια, έχει και μια άλλη πλευρά: είναι φανατική πλέκτρια. Το συναρπαστικό βιβλίο της «Καλή και ανάποδη. Ο πολιτισμός του πλεκτού» συνδυάζει έτσι τα πάντα: προσωπικές ιστορίες, αναφορές στην τέχνη, την ιστορία, ακόμα και τα σύγχρονα κινήματα αμφισβήτησης. Και, ναι, το πλέξιμο δεν είναι γυναικεία υπόθεση. Επλεκε και ο Ζαχαριάδης

«Οι σημερινοί ακτιβιστές που χρησιμοποιούν τη χειροτεχνία ως αντιρρητικό μέσο πολιτικής, δεν πλέκουν για να αναγεννήσουν ένα κίνημα λουδιτών, να καταγγείλουν και να ξορκίσουν την τεχνολογία, αλλά για να διατρανώσουν μια εναλλακτική δυνατότητα απέναντι στη μαζική κουλτούρα, τη βιομηχανοποιημένη παραγωγή, τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Το πλέξιμο έχει γίνει στις μέρες μας το επίλεκτο μέσο της αντικαπιταλιστικής διαμαρτυρίας, ισχυρό αντίβαρο στην υπαρξιακή δυσφορία μέσα σ’ έναν διαρκώς ομογενοποιούμενο πλανήτη»

Πωλούνται τα τσόκαρα του Γκογκέν

Κριεκούκης Τάσος http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=581246

Είναι η πιο έγκυρη εμπορική έκθεση έργων τέχνης στον κόσμο. Κάθε γκαλερί στην οποία δόθηκε η άδεια να εκθέσει εκεί πρέπει να έχει άμεμπτο παρελθόν και κάθε αντικείμενο που θα εκτεθεί περνάει από ψιλό κόσκινο για την αυθεντικότητά του. Ειδική ανταπόκριση

 

ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ

Η αφρόκρεμα της διεθνούς κοινωνίας των φιλοτέχνων ήταν πιστή στο ραντεβού, όπως κάθε Μάρτιο εδώ και 27 χρόνια. Πάνω από 10.000 καλεσμένοι συγκεντρώθηκαν στο Μάαστριχτ για τα εγκαίνια της TEFAF, που είναι η σύντμηση του The European Fine Art Fair. Και πάλι οι Rolls Royce, οι Bentley και οι ακριβές Μερτσέντες χόρευαν τις καντρίλιες τους στην είσοδο της πολυτελέστερης έκθεσης έργων τέχνης στον κόσμο. Και πάλι χιλιάδες τουλίπες διακοσμούσαν φαντασμαγορικά τους διαδρόμους, όπου η σαμπάνια έρρεε και οι πιο εκλεπτυσμένοι μεζέδες μοιράζονταν από το πρωί ως το βράδυ στους κομψά ντυμένους προνομιούχους της ζωής που μπορούν να διαθέσουν ένα εξαψήφιο, επταψήφιο ή ακόμη και οκταψήφιο αριθμό ευρώ για να αποκτήσουν το αντικείμενο της επιθυμίας τους. Εδώ η οικονομική κρίση και η μιζέρια φαίνεται να είναι πολύ μακριά.

Πέτερ Λίμπουργκ: Η Deutsche Welle θα διατηρήσει το Ελληνικό Πρόγραμμα

Μοσκόβου Σπύρος http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=581214

Ο διευθυντής της «Γερμανικής Φωνής» έρχεται στην Ελλάδα, μιλάει για τις ελληνογερμανικές ραδιοτηλεοπτικές σχέσεις και τονίζει ότι η DW «υπήρξε ανέκαθεν γέφυρα ανάμεσα σε Αθήνα και Βερολίνο»

«Οι δημοσιογράφοι πρέπει να κοιτάμε τα πράγματα με νηφαλιότητα και όχι να σπεύδουμε να εξυπηρετούμε τα όποια πολιτικά συμφέροντα» λέει ο γενικός διευθυντής της Deutsche Welle Πέτερ Λίμπουργκ

 

 

Ο πατέρας του υπήρξε διπλωμάτης και έτσι ο ίδιος μεγάλωσε στη Ρώμη, στο Παρίσι, στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες. Ο πατήρ Λίμπουργκ διετέλεσε πρέσβης της Δυτικής Γερμανίας στην Αθήνα την εποχή της δικτατορίας και ο Πέτερ Λίμπουργκ έβλεπε στην ΥΕΝΕΔ Καραγκιόζη. Εχει γεννηθεί το 1960 και από τον Οκτώβριο του 2013 είναι γενικός διευθυντής της Deutsche Welle. Ερχεται στην Αθήνα για μια σειρά εκδηλώσεων με αφορμή τα 50 χρόνια του Ελληνικού Προγράμματος, που για πρώτη φορά «βγήκε στον αέρα» στις 13 Απριλίου 1964 και έγινε πασίγνωστο στην Ελλάδα την εποχή της δικτατορίας, όταν αποτελούσε μία από τις ελάχιστες πηγές ελεύθερης ενημέρωσης του ελληνικού λαού. Ο Σπύρος Μοσκόβου, σήμερα διευθυντής του Ελληνικού Προγράμματος της Deutsche Welle, μίλησε με τον Πέτερ Λίμπουργκ.

Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και τα «μυστικά» του

 

Αστραπέλλου Μαριλένα  

EMAIL| 

«Το μεγάλο στόμα με το κόκκινο κραγιόν», ο καταρράκτης του νερού, οι «ιλιγγιώδεις» κυλιόμενες σκάλες, ο αυτόματος «περίπατος» της στέγης, η «Ανάσα» του υπογείου. Μια περιήγηση στα πέντε επίπεδα εκθέσεων του κτιρίου της λεωφόρου Συγγρού που ετοιμάζεται να ανοίξει τις πόρτες του αντιμετωπίζοντας όμως πολλά προβλήματα υποχρηματοδότησης και προσωπικού

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  30/03/2014 05:45

Η εντυπωσιακή πρόσοψη και η κεντρική είσοδος του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης επί της οδού Καλλιρρόης ( Πηγή: φωτο: γιώργος οικονομόπουλος)

Το βράδυ η πρόσοψη επί της οδού Συγγρού έχει αρχίσει να ανάβει τα φώτα της. Η κεντρική είσοδος επί της οδού Καλλιρρόης παραμένει ωστόσο περιφραγμένη. Τα μπλε γράμματα που σχηματίζουν το αρκτικόλεξο ΕΜΣΤ έχουν τοποθετηθεί πάνω στο γείσωμα, ο καταρράκτης του νερού που θα πέφτει από πέντε μέτρα ύψος δεν έχει τεθεί ακόμη σε λειτουργία. Στο εσωτερικό εργάτες λειαίνουν πατώματα ή περνούν το τελικό χέρι χρώματος σε τοίχους καθώς η πρόεδρος του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης κυρίαΑννα Καφέτση μας ξεναγεί μέσα στο όνειρό της το οποίο μοιάζει να έχει γίνει πραγματικότητα. «Θέλω να το ζήσω το κτίριο χωρίς κόσμο, να σκεφτώ τι έργα θα μπουν»λέει και είναι φανερή η περηφάνια της για το κτίριο που αγωνίστηκε να δει να υλοποιείται. Δικαιολογημένα. Το πίσω μέρος του εσωτερικού του κτιρίου που βλέπει στη Συγγρού είναι ο διατηρητέος τοίχος από το παλιό εργοστάσιο Φιξ - μαζί με εκείνον επί της οδού Φραντζή. Η βιομηχανική φυσιογνωμία του έχει ενισχυθεί (και κυριολεκτικά) από μια αρματούρα από μπετόν, ένα κάθετο πλέγμα πλευρικά του κλιμακοστασίου με τις κυλιόμενες που φτάνουν μέχρι τον τέταρτο όροφο. Είναι εντυπωσιακή η προοπτική του προς τα πάνω και ιλιγγιώδης η θέα από την κορυφή προς τα κάτω.

Η αξία των μύθων

Μεγάλωσα στα χρόνια της απομυθοποίησης. Ο καθένας από εμάς κουβαλούσε τη δική του προσωπική μυθολογία, την προστάτευε κιόλας, όμως οι παρέες στη δεκαετία του εβδομήντα έμοιαζαν με μικρομεσαίες επιχειρήσεις αποψίλωσης του τοπίου της ζωής μας από τους μύθους και τις βεβαιότητες των προλαλησάντων. Απομυθοποιούσαμε τους καουμπόηδες και τα ουέστερν, τα ηλιοβασιλέματα, τον έρωτα, το σεξ, τη λογοτεχνική γενιά του τριάντα, τις γραβάτες και τα κοστούμια, τη δεξιά και την καθαρεύουσα, τις παρελάσεις και τις εθνικές εορτές και εννοείται απομυθοποιούσαμε, όσοι μπορούσαμε και όσο μπορούσαμε, τη θρησκεία και την ιστορία, τους δύο πυλώνες της συντηρητικής εκπαίδευσης.

Ποιοι γνωστοί συγγραφείς επηρεάστηκαν από την εμπειρία τους στη φυλακή

http://entertainment.in.gr/html/ent/315/ent.164315.asp

Aπό Ντοστογιέφσκι μέχρι Θόρω

 

«Μούσα» σπουδαίων συγγραφέων η φυλακή, με ευεργετική δράση στη σύλληψη ιδιοφυών ιδεών και στη διεύρυνση των πεδίων έμπνευσης. Μιγκέλ ντε Θερβάντες, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, και Χένρι Ντέιβιντ Θόρω ήταν οι συγγραφείς που ωρίμασαν ιδεολογικά μέσα από την εμπειρία του εγκλεισμού, με την πολυφωνική γραφή να αναδύεται και τους σκεπτικιστικούς ορίζοντες να διευρύνονται.

Θρύλος θέλει τον Μιγκέλ ντε Θερβάντες να έχει εμπνευστεί το αριστούργημα «Δον Κιχώτης» στις φυλακές γράφοντας κάποιο κομμάτι του βιβλίου του εκεί. Απογυμνωμένος από ελευθερίες και με την οπτική του εστιασμένη στις ειρωνείες των περιστάσεων, ο Θερβάντες υπερέβη το «φράγμα» των λογοτεχνικών συμβάσεων.

Σαντορίνη - Η κρύπτη της αιωνιότητας

Κείμενο/ Φωτογραφίες: Νίκος Ζερβονικολάκης

Ακρωτήρι Σαντορίνης, αριστερά μπαίνοντας στον αρχαιολογικό χώρο, το πρώτο κτιριακό συγκρότημα πριν ακόμη μπούμε στην οδό Τελχίνων, είναι η Ξεστή 3.
Ένα οικοδόμημα σημαντικό από κάθε άποψη. Πρώτα, γιατί, όπως πιστεύουν οι αρχαιολόγοι-ανασκαφείς του, αυτός ο χώρος είναι ιεροτελεστικός, όπως προδίδει τόσο η διαρρύθμισή του, όσο και ο πλούσιος τοιχογραφικός διάκοσμος στους περισσότερους τοίχους του.
Ένας χώρος μαγικός!
Και σε μια δεύτερη ανάγνωση, μια μαγική κρύπτη.
Μια ιερή κρύπτη, που έχει να κάνει με την αιωνιότητα. Την αιωνιότητα, που υποδηλώνεται στη ζωφόρο με τις σπείρες, και θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τομές κρόκων, με όσα μπορεί να σημαίνει για μια προϊστορική λατρεία αυτός ο βολβός που θάβεται στη γη και αναθάλλει

Η άνοιξη μπαίνει και στα ελληνικά μουσεία

ΓΙΩΤΑ ΣΥΚΚΑ
http://www.kathimerini.gr/759924/article/politismos/polh/h-anoi3h-mpainei-kai-sta-ellhnika-moyseia 

Τα αγάλματα είναι τα πιο δύσκολα προς πώληση είδη. Ωστόσο πάντα υπάρχει κοινό και γι’ αυτά, καθώς αγοράζονται ύστερα από σχετική παραγγελία (φωτ.: Κώστας Βέργας).

Παραταγμένοι πάνω στο τραπέζι του εργαστηρίου, οι Ποσειδώνες περίμεναν υπομονετικά την τελευταία φροντίδα, πριν αναχωρήσουν για τα πωλητήρια μουσείων και αρχαιολογικών χώρων σε όλη την Ελλάδα. Το ίδιο και τα δεκάδες κυκλαδίτικα ειδώλια, η θεά Αθηνά, οι λιγοστοί Κούροι, ενώ το εντυπωσιακό αντίγραφο του 1,80 μ. Ηνίοχου δεχόταν με ιδιαίτερη προσοχή τις τελευταίες λεπτομέρειες της καλλιτέχνιδος που το είχε αναλάβει στα εργαστήρια του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων στου Ρέντη.

Το Παρίσι του 19ου αι. στη Νέα Υόρκη

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.kathimerini.gr/760202/article/ta3idia/ta3idiwtika-nea/to-parisi-toy-19oy-ai-sth-nea-yorkh

«Ο Ουγκολίνο και οι γιοι του» (Μητροπολιτικό Μουσείο, Νέα Υόρκη).

Στη Νέα Υόρκη, στις αίθουσες του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης, το Παρίσι του 19ου αιώνα έχει την τιμητική του. Από τη μια, είναι οι δύο εκθέσεις φωτογραφίας που προβάλλουν το μεγάλο πολεοδομικό και κοινωνικό σχίσμα ανάμεσα στην παλιά και τη νέα πόλη και, από την άλλη, είναι η ακαδημαϊκή, αλλά τόσο ιδιαίτερη, γλυπτική κυρίως τέχνη του Ζαν-Μπατίστ Καρπό (Jean-Baptiste Carpeaux).