Του Νίκου Καλτσά
Τι μου φταίει η Μελίνα, ακόμα δεν έχω καταλάβει. Στο Μουσείο Μπενάκη, στην έκθεση «Οδός Μελίνας Μερκούρη», όταν βρέθηκα μπροστά στις φωτογραφίες της με τον Ζυλ Ντασσέν, να την πάλι η ίδια επίμονη σκέψη: ότι ο Ντασσέν έκανε τις καλύτερες ταινίες του πριν τη γνωρίσει, ότι η καθοριστική συνάντησή τους εγκλώβισε το ταλέντο του στην εικόνα της. Αμαρτία εξομολογουμένη, λοιπόν, και συνεχίζω.
Μετά τη Μελίνα, ούτε νεορεαλιστική γραφή στη «Γυμνή πόλη», ούτε
ανθρώπινες σκιές με βλέμματα κομμένα από την αγωνία στα «Brute Force»
και «Thieves' Highway», ούτε φτωχοδιάβολοι που έπαιζαν το τελευταίο τους
χαρτί σε τελετουργικές παρτίδες με τη μοίρα στο «Η Νύχτα και η πόλη»
και στο «Ριφιφί».
Μοναδική έμπνευση και όριo για τον σκηνοθέτη ήταν πια το πρόσωπό της, ενώ ο Καζαντζάκης για το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», η Ντιράς για το «10.30 καλοκαίρι βράδυ», ο Ευριπίδης για τη «Φαίδρα», απλώς οι αφορμές.Υπάρχει βέβαια η εξαιρετική «Κραυγή γυναικών», πολύ χαμηλόφωνη όμως για να αντιμετωπίσει το διασκεδαστικά αφελές «Ποτέ την Κυριακή».
Τι μου φταίει η Μελίνα, ακόμα δεν έχω καταλάβει. Στο Μουσείο Μπενάκη, στην έκθεση «Οδός Μελίνας Μερκούρη», όταν βρέθηκα μπροστά στις φωτογραφίες της με τον Ζυλ Ντασσέν, να την πάλι η ίδια επίμονη σκέψη: ότι ο Ντασσέν έκανε τις καλύτερες ταινίες του πριν τη γνωρίσει, ότι η καθοριστική συνάντησή τους εγκλώβισε το ταλέντο του στην εικόνα της. Αμαρτία εξομολογουμένη, λοιπόν, και συνεχίζω.
Μετά τη Μελίνα, ούτε νεορεαλιστική γραφή στη «Γυμνή πόλη», ούτε
ανθρώπινες σκιές με βλέμματα κομμένα από την αγωνία στα «Brute Force»
και «Thieves' Highway», ούτε φτωχοδιάβολοι που έπαιζαν το τελευταίο τους
χαρτί σε τελετουργικές παρτίδες με τη μοίρα στο «Η Νύχτα και η πόλη»
και στο «Ριφιφί».Μοναδική έμπνευση και όριo για τον σκηνοθέτη ήταν πια το πρόσωπό της, ενώ ο Καζαντζάκης για το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», η Ντιράς για το «10.30 καλοκαίρι βράδυ», ο Ευριπίδης για τη «Φαίδρα», απλώς οι αφορμές.Υπάρχει βέβαια η εξαιρετική «Κραυγή γυναικών», πολύ χαμηλόφωνη όμως για να αντιμετωπίσει το διασκεδαστικά αφελές «Ποτέ την Κυριακή».

Τι
σχέση μπορεί να έχουν οι τεκέδες της Ανατολής του προηγούμενου αιώνα με
το χέβι μέταλ της Δύσης; Πώς συνδέονται οι ροκάδες με τους μύστες του
σουφισμού; Η απάντηση δίνεται από την πολυσυνθετική έκθεση για την
ιδιαίτερη αυτή πλευρά του Ισλάμ, που λέγεται σουφισμός, και ξεκινάει 2
Μαΐου στο Μουσείο Μπενάκη.





