Πέμπτη, 17 Οκτωβρίου 2013 13:58
Επιστημονική φαντασία ή μια σουρεαλιστική ενατένιση του σήμερα; Η
ανήσυχη ομάδα από τη Θεσσαλονίκη έρχεται για πρώτη φορά στη Στέγη με ένα
σαρκαστικό θέαμα για τη συντέλεια του κόσμου. Τι θα έχει διασωθεί από τον πολιτισμό μας μελλοντικά; Τι θα θυμόμαστε και τι θα έχει παραδοθεί στη λήθη; Ποιες εικόνες θα μας κατακλύζουν σε ένα φουτουριστικό σύμπαν;
Παραφράζοντας τον Νίτσε και την περίφημη φράση «ο Θεός είναι νεκρός», η ομάδα του Σίμου Κακάλα, στην πρώτη της συνεργασία με την Στέγη, παρουσιάζει ένα σκηνικό θέαμα επιστημονικής φαντασίας και υπερρεαλιστικής αυτογνωσίας, που θα μπορούσε να έχει τον υπότιτλο «ο πολιτισμός είναι νεκρός». Γιατί τα πάντα στο Τέλος διαδραματίζονται σε μια απέραντη χωματερή, ένα νεκροταφείο του ανθρώπινου πολιτισμού. Στην κορυφή του επιβιώνει, στα όρια της εξαθλίωσης, μια αγέλη ανθρώπων.
Μοιάζουν με άστεγους-κλοσάρ, είναι οι άθλιοι κλόουν-καρικατούρες, τα απομεινάρια ενός πλάσματος που κάποτε ονομαζόταν Άνθρωπος. Κάνουν ιδιότυπες τελετές που έχουν σχέση με την τροφή, την οποία δεν βρίσκουν πια, χτυπούν την πόρτα του σύμπαντος χωρίς να παίρνουν ποτέ απάντηση από κανέναν κι ανασυνθέτουν τη χαμένη τους ταυτότητα από τα πράγματα που βρίσκουν στα σκουπίδια: μια σελίδα από τον Γλάρο του Τσέχοφ και μια άλλη από το Περιμένοντας τον Γκοντό του Μπέκετ, μια αφίσα της Μαντόνα κι ένα άχρηστο πλέον gadget, δυο φράσεις του Τένεσι Ουίλιαμς κι ένα απόφθεγμα του Τζέιμς Τζόυς. Με έμμεσες αναφορές στον τυφώνα Κατρίνα και την καταστροφή της Φουκουσίμα αλλά και στις ταινίες Stalker, Mad Max και Delicatessen, μια παράσταση-κιβωτός της μνήμης και της παράνοιας του 20ου αιώνα.
Ο Σίμος Κακάλας γεννήθηκε το 1973 στη Θεσσαλονίκη και ως απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, έκανε τα πρώτα του βήματα στο θέατρο ως ηθοποιός , μέχρις ότου στράφηκε στη σκηνοθεσία , καταθέτοντας με την Εταιρεία Θεάτρου Χώρος ιδιοσυγκρασιακές παραστάσεις που άφησαν εποχή. Ανάμεσά τους, η manga εκδοχή στην Γκόλφω του Σπ. Περεσιάδη με τον τίτλο Goλfω project, το αυτοσχεδιαστικό, σαν σε συνθήκη πρόβας Λιωμένο βούτυρο του Σ. Σερέφα (Έπαινος Σκηνοθεσίας 2008, Ένωση Ελλήνων Κριτικών) και η Ερωφίλη του Γ. Χορτάτση με τρεις μόνο γυναίκες-ηθοποιούς σε ένα ρεσιτάλ αφηγηματικής δεινότητας.
Το περασμένο καλοκαίρι, στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ, ο Σίμος Κακάλας παρουσίασε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου την παράσταση Άσκηση Επίδαυρος-Σύσσημον: μια συρραφή από σπαράγματα των τριών αρχαίων τραγικών και από στίχους της ποιητικής συλλογής Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια του Νίκου Παναγιωτόπουλου.
Συντελεστες
Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας
Σύνθεση κειμένων – Δραματουργική Επεξεργασία : Έλενα Μαυρίδου
Σκηνικά/Κοστούμια: Kenny MacLellan
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης
Βοηθός Σκηνοθέτη/Βοηθός Δραματολόγος: Δημήτρης Καλακίδης
Παίζουν: Δήμητρα Κούζα, Έλενα Μαυρίδου Δήμητρα Λαρεντζάκη, Βαγγέλης Κρανιώτης, Βασίλης Παπαγεωργίου.
Παράλληλη δράση: Κυριακή 17 Νοεμβρίου
Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές.
Τέλος: από τον Σίμο Κακάλα και την Εταιρεία Θεάτρου Χώρος στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
Πέμπτη, 17 Οκτωβρίου 2013 13:58
Επιστημονική φαντασία ή μια σουρεαλιστική ενατένιση του σήμερα; Η ανήσυχη ομάδα από τη Θεσσαλονίκη έρχεται για πρώτη φορά στη Στέγη με ένα σαρκαστικό θέαμα για τη συντέλεια του κόσμου.
Τι θα έχει διασωθεί από τον πολιτισμό μας μελλοντικά; Τι θα θυμόμαστε και τι θα έχει παραδοθεί στη λήθη; Ποιες εικόνες θα μας κατακλύζουν σε ένα φουτουριστικό σύμπαν;
Παραφράζοντας τον Νίτσε και την περίφημη φράση «ο Θεός είναι νεκρός», η ομάδα του Σίμου Κακάλα, στην πρώτη της συνεργασία με την Στέγη, παρουσιάζει ένα σκηνικό θέαμα επιστημονικής φαντασίας και υπερρεαλιστικής αυτογνωσίας, που θα μπορούσε να έχει τον υπότιτλο «ο πολιτισμός είναι νεκρός». Γιατί τα πάντα στο Τέλος διαδραματίζονται σε μια απέραντη χωματερή, ένα νεκροταφείο του ανθρώπινου πολιτισμού. Στην κορυφή του επιβιώνει, στα όρια της εξαθλίωσης, μια αγέλη ανθρώπων.
Μοιάζουν με άστεγους-κλοσάρ, είναι οι άθλιοι κλόουν-καρικατούρες, τα απομεινάρια ενός πλάσματος που κάποτε ονομαζόταν Άνθρωπος. Κάνουν ιδιότυπες τελετές που έχουν σχέση με την τροφή, την οποία δεν βρίσκουν πια, χτυπούν την πόρτα του σύμπαντος χωρίς να παίρνουν ποτέ απάντηση από κανέναν κι ανασυνθέτουν τη χαμένη τους ταυτότητα από τα πράγματα που βρίσκουν στα σκουπίδια: μια σελίδα από τον Γλάρο του Τσέχοφ και μια άλλη από το Περιμένοντας τον Γκοντό του Μπέκετ, μια αφίσα της Μαντόνα κι ένα άχρηστο πλέον gadget, δυο φράσεις του Τένεσι Ουίλιαμς κι ένα απόφθεγμα του Τζέιμς Τζόυς. Με έμμεσες αναφορές στον τυφώνα Κατρίνα και την καταστροφή της Φουκουσίμα αλλά και στις ταινίες Stalker, Mad Max και Delicatessen, μια παράσταση-κιβωτός της μνήμης και της παράνοιας του 20ου αιώνα.
Ο Σίμος Κακάλας γεννήθηκε το 1973 στη Θεσσαλονίκη και ως απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, έκανε τα πρώτα του βήματα στο θέατρο ως ηθοποιός , μέχρις ότου στράφηκε στη σκηνοθεσία , καταθέτοντας με την Εταιρεία Θεάτρου Χώρος ιδιοσυγκρασιακές παραστάσεις που άφησαν εποχή. Ανάμεσά τους, η manga εκδοχή στην Γκόλφω του Σπ. Περεσιάδη με τον τίτλο Goλfω project, το αυτοσχεδιαστικό, σαν σε συνθήκη πρόβας Λιωμένο βούτυρο του Σ. Σερέφα (Έπαινος Σκηνοθεσίας 2008, Ένωση Ελλήνων Κριτικών) και η Ερωφίλη του Γ. Χορτάτση με τρεις μόνο γυναίκες-ηθοποιούς σε ένα ρεσιτάλ αφηγηματικής δεινότητας.
Το περασμένο καλοκαίρι, στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ, ο Σίμος Κακάλας παρουσίασε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου την παράσταση Άσκηση Επίδαυρος-Σύσσημον: μια συρραφή από σπαράγματα των τριών αρχαίων τραγικών και από στίχους της ποιητικής συλλογής Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια του Νίκου Παναγιωτόπουλου.
Συντελεστες
Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας
Σύνθεση κειμένων – Δραματουργική Επεξεργασία : Έλενα Μαυρίδου
Σκηνικά/Κοστούμια: Kenny MacLellan
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης
Βοηθός Σκηνοθέτη/Βοηθός Δραματολόγος: Δημήτρης Καλακίδης
Παίζουν: Δήμητρα Κούζα, Έλενα Μαυρίδου Δήμητρα Λαρεντζάκη, Βαγγέλης Κρανιώτης, Βασίλης Παπαγεωργίου.
Παράλληλη δράση: Κυριακή 17 Νοεμβρίου
Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου