‘Ο πολιτισμός της επιφάνειας’.

Άρθρο για την απαγόρευση του τηλεοπτικού σποτ από το Κεντρικό
Αρχαιολογικό Συμβούλιο.

Η απαγόρευση του σποτ των αρχαιολόγων με σκοπό την ευαισθητοποίηση του
κόσμου απέναντι στα μνημεία φαντάζει στα μάτια μου ως μια ξεκάθαρη κίνηση
υποκρισίας και εντυπωσιασμού. Τα ‘ευαίσθητα’ ΜΜΕ και ο επιλεκτικά αυστηρός
κρατικός μηχανισμός αποδεικνύει πως δεν υπάρχουν ίσα μέτρα και σταθμά. Εάν
έρθουμε στην θέση τους και προσπαθήσουμε να βρούμε επιχειρήματα για να
υποστηρίξουμε την κίνηση τους, ένα από αυτά θα ήταν η σκληρότητα του. Η
απαγωγή ενός μικρού κοριτσιού είναι μια εικόνα σκληρή ως προς την εικόνα μας στο
εξωτερικό αλλά και μια διαφήμιση που-έστω και λίγο-ξεπερνάει τα όρια. Επίσης,
αυτό που δεν σκέφτηκε κανείς, είναι πως η απαγόρευση της διαφήμισης πετυχαίνει
το ακριβώς ανάποδο αποτέλεσμα και διαδίδεται γρηγορότερα συνοδευόμενη με τις
αντίστοιχες διαμαρτυρίες. Ίσως, αν παιζόταν στην τηλεόραση, εν τέλει να το έβλεπαν
λιγότεροι! Ανώριμες και χωρίς σχεδιασμό κινήσεις με μια μεγάλη δόση υποκρισίας.

Μετά την απαγόρευση και διαβάζοντας για το βίντεο, έμαθα πως είναι εμπνευσμένο
από την ληστεία στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας, τον Φεβρουάριο
του 2012. Μια ληστεία που έγινε σε ένα μουσείο του οποίου τα μέτρα ασφαλείας
ήταν σχεδόν ανύπαρκτα. Μια παραίτηση Υπουργού και το θέμα πήγε στα ράφια. Τα
μέλη του Συμβουλίου δεν είχαν τίποτα να πουν για την ληστεία; Για την απουσία
φύλαξης; Να λογοκρίνουμε ένα βίντεο και να κάνουμε επίδειξη δύναμης μέσω
της απαγόρευσης είναι πάντα εύκολο αλλά όταν πρόκειται για ανάληψη ευθυνών,
τότε σφυρίζουμε αδιάφορα. Μέσα σε όλα τα προβλήματα του ελληνικού κράτους,
στον ξεπεσμό μας και στην πλήρη αδιαφορία μπροστά στην πολιτισμική παρακμή,
η εικόνα τους πρέπει να φαίνεται πάντα ατσαλάκωτη. Πέραν, όμως της ανάληψης
ευθυνών για την ληστεία, θα ήθελα να σταθώ και στο δεύτερο επίπεδο του βίντεο:
την σκληρότητα του. Είναι σκληρή η απαγωγή ενός κοριτσιού, είναι αλήθεια.
Απαγορευμένη για τα μάτια μας. Όταν, όμως, βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων
φωτογραφίες με 20χρονους τρομοκράτες ξυλοκοπημένους από την Αστυνομία-
ανεξάρτητα με το αν είναι αθώοι ή ένοχοι-τότε αντέχει πολλά το στομάχι μας.
Σωστά; Το ίδιο κράτος που απαγορεύει την διαφήμιση του ΕΣΑ, επιτρέπει την
δημοσίευση φωτογραφιών ξυλοκοπημένων παιδιών. Υποκρισία, στο μεγαλείο της,
είναι η άποψη του υποφαινόμενου. Και θα μπορούσα να απαριθμήσω αμέτρητα
σχετικά παραδείγματα στην χώρα μας αλλά νομίζω η άποψη μου είναι ήδη εμφανής.
Φοβόμαστε μην χαθεί ο τουρισμός από μια διαφήμιση αλλά τα μουσεία που είναι
έρμαια των αρχαιοκάπηλων και των ληστών είναι ξέφραγο αμπέλι.

Θα ήθελα, όμως, κλείνοντας, να πω δύο λόγια για το βίντεο. Σκληρό μεν αλλά
αληθινό. Δεν υπάρχει μέλλον, χωρίς το παρελθόν. Και έτσι είναι. Το κοριτσάκι
χάνεται από την μητέρα του, σαν τον πολιτισμό που χάνεται από τα χέρια μας. Τα
αγάλματα είναι παιδιά μας, είναι κληρονομιά μας. Και εμείς μένουμε άπραγοι στην
αρπαγή τους. Το άγαλμα δεν έχει φωνή για να φωνάξει και μπορεί να το κάνει μόνο
με την απουσία και την φθορά του. Είναι δύσκολες μέρες για όλους, μέρες οργής
και απογοήτευσης μαζί με φτώχια. Όταν όμως ο άνεργος Έλληνας ζητιανεύει για
ένα κομμάτι ψωμί και, στον αντίποδα, τα υψηλόβαθμα στελέχη δεν κάνουν καν
την δουλειά τους να προστατέψουν ένα μουσείο τότε οι επιπτώσεις θα είναι πολύ
χειρότερες από την πολιτισμική μας παρακμή. Τότε θα αντιμετωπίσουμε την ολική
επανάσταση. Και εάν ένα άγαλμα μιλούσε, σίγουρα δεν θα ήθελε να δει απέναντι του
ανθρώπους οργισμένους και βίαιους.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ-280081