«Υψηλού κύρους» όχι τόσο εξαιτίας των σημαντικών ευρημάτων, αλλά της
φόρτισης που προκαλεί η ταύτισή τους με το σημαντικό αυτό εκπαιδευτικό
κέντρο της Αρχαίας Αθήνας. Αρκεί να ψελλίσεις τη λέξη «Αριστοτέλης» και η
Ελλάδα μπορεί να «πουλήσει» ακριβά στα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης
την προσθήκη ενός πρότυπου αρχαιολογικού «πάρκου» στην καρδιά της
πρωτεύουσας, ανάμεσα στην πλατεία Συντάγματος και το ξενοδοχείο Χίλτον.
Ολοι εμείς που δεν είμαστε σύνεδροι θα πρέπει να περιμένουμε το επίσημο
άνοιγμα του χώρου ή να περιοριστούμε στην άπλετη, είναι η αλήθεια, θέα
που προσφέρει η διακριτική περίφραξη επί της οδού Ρηγίλλης.
Και η
αλήθεια είναι ότι, περαστικός γαρ, δεν ήξερα πώς να αισθανθώ βλέποντας
για πρώτη φορά την τελική εικόνα του αρχαιολογικού χώρου. Αν εμπιστευτώ
την ενστικτώδη μου αντίδραση, θα πρέπει να πω ότι χάρηκα αντικρίζοντας
την καλή οργάνωση του μικρού αυτού πάρκου, με τα επιμέρους σκάμματα που
κρύβουν τα ίχνη αυτού που πιστεύουμε ότι ήταν κάποτε το Λύκειο του
Αριστοτέλη. Χάρηκα γιατί έβλεπα πράσινο. Περιμετρικά μεσογειακοί θάμνοι
και λουλούδια και στο κέντρο γρασίδι ή, για να είμαι ακριβής,
χλοοτάπητας, παρόμοιος με αυτόν που στρώνεται στα καλά ποδοσφαιρικά
γήπεδα. Αλλά όσο περνούσαν τα λεπτά και μαζί τους και η αρχική
ικανοποίηση, η εικόνα του στρωμένου χλοοτάπητα που περιβάλλει τα αρχαία
ίχνη δημιουργεί κάποια αμηχανία.
Δεν είμαστε συνηθισμένοι σε αυτό
το θέαμα στην καρδιά του καλοκαιριού. Η βλάστηση στους αρχαιολογικούς
χώρους στην Ελλάδα ακολουθεί τις εποχές του χρόνου. Η επιλογή του
διακοσμητικού χλοοτάπητα αντί του (φυσικού) χώματος προσφέρει έδαφος για
μια σύνθετη επιχειρηματολογία υπέρ και κατά. Ομως δεν θα πρέπει να μας
διαφεύγει το γεγονός ότι το Λύκειο του Αριστοτέλη δεν είναι ένας ακόμα
αρχαιολογικός χώρος. Εντάσσεται σε ένα υπό διαμόρφωση πάρκο, που θα
περιλαμβάνει τον κήπο του Βυζαντινού Μουσείου αλλά και το Αλσος Ριζάρη.
Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να δούμε τη συγκεκριμένη επιλογή.
Tρίτη, 6 Aυγούστου 2013 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου