Στο φως η πρωιμότερη γνωστή περίπτωση παιδικής κακοποίησης

Η περίπτωση ίσως αντανακλά ρωμαϊκή επιρροή στις αιγυπτιακές πρακτικές

Η παιδική ταφή 519 από τη νεκρόπολη Κέλλις 2.

 

  από Archaeology newsroom - Τετάρτη, 29 Μαΐου 2013

Τα κατάλοιπα ενός νηπίου με εμφανή σημάδια κακοποίησης ήρθαν στο φως στη νεκρόπολη Κέλλις 2, στην ελληνορωμαϊκή χριστιανική εγκατάσταση Κέλλις της όασης Ντάχλα της Αιγύπτου.
Το παιδί που έζησε πριν από 2.000 χρόνια βρέθηκε σε μια κανονική ταφή (Ταφή 519) στο νεκροταφείο που χρησιμοποιήθηκε από το 50 μέχρι και το 450 μ.Χ. Μια στενή εξέταση του σκελετού όμως έδειξε σοβαρά κατάγματα στο λαιμό και τα χέρια του παιδιού.
 «Έχουμε κάποια άλλα παιδιά με ενδείξεις σκελετικών τραυμάτων αλλά αυτό είναι το μόνο που έχει αυτά τα τόσο εμφανή σημάδια καταγμάτων», λέει η βιοαρχαιολόγος Σάντρα Γουίλερ, επικεφαλής της έρευνας. Μια σειρά από τεστ που περιλάμβαναν ακτινογραφίες, και ιστολογικές και ισοτοπικές αναλύσεις έδειξαν περισσότερα τραύματα σε όλο το σώμα, σε σημεία όπως το κάτω μέρος των χεριών, τα πλευρά, η λεκάνη και η πλάτη.


Αν και δεν υπάρχει κανένα συγκεκριμένο κάταγμα που να συνδέεται με κακοποίηση από τη φύση του, ο γενικότερος τρόπος τραυματισμού (θέση τραυμάτων, βαθμός επούλωσης κλπ) συστήνει ότι υπήρξε κακοποίηση. Ο βαθμός επούλωσης για παράδειγμα, που είναι διαφορετικός στην κάθε περίπτωση, δείχνει συνεχείς τραυματισμούς που δεν είχαν σχέση με ατύχημα.
Μεταξύ άλλων, οι ερευνητές υποψιάζονται ότι κάποιος είχε αρπάξει το παιδί από τα μπράτσα και το ταρακούνησε βίαια. Σε άλλες περιπτώσεις τα τραύματα προέρχονταν από χτυπήματα κατευθείαν. Οι αρχαιολόγοι δεν είναι σίγουροι αν η κακοποίηση αυτή συνετέλεσε και στο θάνατο του παιδιού. «Θα μπορούσε να είναι αυτό το τελευταίο κάταγμα, το κάταγμα στη βάση του λαιμού», λέει η Γουίλερ. «Ίσως δε μπορούσε να επιβιώσει μετά από αυτό».
Η παιδική κακοποίηση είναι σπάνια με βάση τα αρχαιολογικά ευρήματα. Μερικές πιθανές περιπτώσεις αφορούν σώματα παιδιών από το Περού, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο και προέρχονται από τον Μεσαίωνα και αργότερα. Έτσι, η ταφή 519 αποτελεί την πρωιμότερη χρονικά καταγεγραμμένη περίπτωση και την πρώτη από την Αίγυπτο.
Σε γενικές γραμμές οι Αιγύπτιοι υπολόγιζαν τη ζωή των παιδιών τους και τη σέβονταν. Αντίθετα οι Ρωμαίοι, αν και αγαπούσαν πολύ τα παιδιά τους, πίστευαν στη σκληραγώγηση ως μέσο εξασφάλισης υπεύθυνων ενηλίκων και προέβαιναν σε πράξεις που σήμερα χαρακτηρίζονται βίαιες ή βασανιστικές. όσον αφορά τη θέση Κέλλις 2, από τις 158 παιδικές ταφές, μόνο μία, η 519, φέρει ενδείξεις κακοποίησης, συστήνοντας ότι επρόκειτο για μεμονωμένη περίπτωση.
«Ξέρουμε ότι οι Αιγύπτιοι λάτρευαν τα παιδιά», λέει η Γουίλερ. «Αλλά δεν ξέρουμε πόσο οι ρωμαϊκές ιδέες επηρέασαν την αιγυπτιακή κοινωνία», συμπληρώνει συστήνοντας ότι η περίπτωση ίσως αντανακλά ρωμαϊκή επιρροή.