Κενό λογικής στο Πάρκο Τρίτση

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Hμερομηνία δημοσίευσης: 26-05-13

Του Νικου Βατοπουλου Ακόμη και αν η κατάσταση είναι επιεικώς απερίγραπτη, η εμπειρία από μία επίσκεψη στο Πάρκο Τρίτση, στο Ιλιον, είναι θετική. Οχι μόνο γιατί φαντάζεται κανείς πώς θα μπορούσε να γίνει παράδεισος αυτή η αχανής έκταση των 1.000 και πλέον στρεμμάτων, αλλά, κυρίως, γιατί διαπιστώνει το πόσο μας αρέσει να ζούμε με μύθους (και μάλιστα να τους προτιμάμε από την πραγματικότητα). Οσοι δεν έχετε ποτέ επισκεφθεί το Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης Αντώνης Τρίτσης, αξίζει να το επιχειρήσετε. Αυτό είναι το γραφειοκρατικό όνομα της ιστορικής έκτασης που συνδέεται με την Αμαλία, τον Πύργο Βασιλίσσης, τις πρώτες προσπάθειες καλλιέργειας της περιοχής και της απίστευτης και μακράς καθαρά ελληνικής κωλυσιεργίας για την ανάπτυξη και αξιοποίηση αυτής της υπέροχης γης. Αν ανεβείτε στην Ακρόπολη και γυρίσετε την πλάτη στον Λυκαβηττό, θα δείτε την τεράστια πράσινη «κηλίδα» του Πάρκου Τρίτση. Είναι το μόνο πράσινο κομμάτι που διακρίνει κανείς στη δυτική Αθήνα από μεγάλη απόσταση. Εκεί, λοιπόν, αν ζουμάρει κανείς, και φθάσει στα όρια του πάρκου και τα διαβεί (προσεγγίζοντας είτε από την Εθνική είτε από την Αττική Οδό), θα δει τις αντιφάσεις της ελληνικής ζωής. Η πρώτη εικόνα (που την κράτησα ώς το τέλος) ήταν η χαρά των παιδιών που συμμετείχαν σε έναν ποδηλατικό αγώνα δίπλα σε ξέχειλους κάδους απορριμμάτων. Η διαπαιδαγώγηση έχει δύο όψεις, ακόμη και σε ένα πάρκο. Λίγο παρακάτω, είδα παιδιά να παίζουν τρέχοντας σε μια τσιμεντένια εξέδρα (που άγνωστο γιατί κάποιος θεώρησε ότι έπρεπε να... φυτέψει σε ένα πάρκο «περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης»), ενώ ολόγυρα υπάρχουν εκατοντάδες στρέμματα γης που μυρίζει χώμα και χορτάρι. Οι όμοροι Δήμοι Ιλίου, Αγ. Αναργύρων και Καματερού είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Αυτό δεν εκπλήσσει, καθώς ζητούμενο είναι η λειτουργία ανεξάρτητου φορέα διαχείρισης του πάρκου, κατά τα διεθνή πρότυπα και όπως επιθυμούν και ορισμένοι από τους άξιους ανθρώπους που έχουν εμπλακεί στην προσωρινή διοίκηση. Ξεπερνάει την αντίληψη ενός κοινού νου η κατάσταση που επικρατεί σήμερα και που, εν πολλοίς, διασώζεται χάρη στον εθελοντισμό και στη δράση διαφόρων οργανώσεων. Από εκεί και πέρα, η αδυναμία χειρισμού ενός τόσο σύνθετου ζητήματος (που όμως έχει πολλά διεθνή πρότυπα προς αντιγραφή) δείχνει πόσο μακριά είναι πολλοί «ιθύνοντες» από τις έννοιες της ανάπτυξης και της κοινωνικής προσφοράς. Το Πάρκο Τρίτση πέρα από τη χαρά που μπορεί να προσφέρει σε χιλιάδες ανθρώπους, μπορεί να ανεβάσει τη χώρα μας σε πολλούς τομείς, αν διοργανώνονται εκεί συναντήσεις όπως π.χ. η ελληνική ανθοκομική εκδοχή μιας Floriade, όπως έλεγε ως πρόταση ο γεωπόνος Νίκος Θυμάκης, κάτι που θα έδινε προβολή, δουλειές, χρήμα και ανάπτυξη σε έναν ευαίσθητο κλάδο, στον οποίο μπορούμε να είμαστε ανταγωνιστικοί. Αλλά, αρκεί να δει κανείς την ιδιωτική νησίδα στο Πάρκο Τρίτση, με τον άριστα συντηρημένο νεογοτθικό Πύργο Βασιλίσσης, τον περίβολό του, το οινοποιείο του, το βιβλιοπωλείο, όλα στον ιδιωτικό χώρο της οικογενείας Σερπιέρη, και να κάνει τη σύγκριση. Η παρακμή του πάρκου μπορεί, ωστόσο, να γίνει κινητήριος δύναμη.