Τηλε-εμπάργκο στον πολιτισμό των άλλων

Επί 17 ολόκληρα χρόνια κανένα μεγάλο κανάλι και κανένα κεντρικό μέσο ενημέρωσης δεν προβάλλει ουσιαστικά το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, τον μοναδικό θεσμό που φέρνει τόσο συστηματικά κοντά σε χιλιάδες Έλληνες επί ένα τριήμερο, κάθε καλοκαίρι τέλη Ιουνίου με αρχές Ιουλίου, τους πολιτισμούς των μεταναστών – απ’ την τέχνη μέχρι το φαγητό, από την αγωνία για συνύπαρξη στην ξενιτιά μέχρι τα τεράστια προβλήματα στις «μητέρες - πατρίδες» (άντε, ας χρησιμοποιήσω κι εγώ έναν επικίνδυνα φορτισμένο όρο, που κάποτε ήταν ο τίτλος του κόμματος του Τουργκούτ Οζάλ στην Τουρκία).
Τηλε-εμπάργκο στον πολιτισμό των άλλων. Τυχαίο; Καθόλου. Είναι επιλογή πολιτική, μισαλλόδοξη και ύποπτη.


Είναι πολιτική επιλογή, διότι καλλιεργεί την αντίληψη ότι οι μετανάστες αποτελούν μόνο πρόβλημα, όχι πολύπλευρο φαινόμενο της ελληνικής κοινωνίας. Στα περισσότερα κεντρικά δελτία ειδήσεων ο μετανάστης είναι είτε ο «περίεργος» Αλβανός πιτσιρικάς που αρίστευσε στο σχολείο και γουστάρει να παρελαύνει ως σημαιοφόρος, είτε ο φονιάς που σκοτώνει έναν περαστικό για να του κλέψει μια βιντεοκάμερα.  Η εγκληματικότητα στους κόλπους των μεταναστών βαδίζει πλάι πλάι  με τις ντόπιες μαφίες,  είναι υπαρκτή, ενίοτε ανεξέλεγκτη, αλλά όχι «έμφυτη», όπως σφυρίζουν τα ναζιστικά φίδια και σιγοντάρουν οι φαηλο-πολύδωρες. Κομματικά, αυτή η πληγή είναι χρήσιμη όσο παραμένει ανοικτή: ο λαός «βλέπει» ως εχθρό τον μετανάστη, κι όχι την τρόικα και τους ντόπιους μικροσωτήρες.  Καμία ουσιαστική πολιτική διεκδίκηση. Το Δουβλίνο ΙΙ έστησε την κόλαση της χώρας-παγίδας όπου εγκλωβίστηκαν τα τελευταία χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένοι.
Ο μιντιακός αποκλεισμός του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ είναι μισαλλόδοξη επιλογή, διότι προφανώς εμείς, ως δισέγγονα του Περικλέους και ταυτοχρόνως μικρανίψια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, έχουμε πολιτισμό οικουμενικό, «τούρμπο» και «φάρο», ενώ οι Κινέζοι, οι Αιγύπτιοι και οι «άλλοι» δεν έχουν. Μέτρο για τον δικό μας πολιτισμό είναι ο Ηράκλειτος που ουδέποτε διαβάσαμε, ο Δημόκριτος που τα περισσότερα γραπτά του αφανίστηκαν γιατί ήταν υλιστής, μία μεγαλοϊδεατική αντίληψη της ιστορίας για την μικρά πλην έντιμο Ελλάδα, με αισθητική σχολικής παράστασης του ’60.
Και είναι ύποπτη επιλογή αυτό το τηλε-εμπάργκο, διότι πίσω του κρύβει την απόφαση να λυθεί το ζήτημα με την ωμή κρατική βία. Με τα στρατόπεδα, με τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα, με το απέραντο βασίλειο του φόβου.
Όταν, έτσι που πάει το πράγμα, οι σφαλιάρες της Χρυσής Αυγής θα αρχίσουν να πέφτουν μαζικά απ’ τους ξένους στα σβέρκα των Ελλήνων, θα είναι αργά για να συνέλθουν απ’ τον καθεστωτικό τους λήθαργο πολλοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι που τώρα νομίζουν ότι υπηρετούν τη σύγχρονη εκδοχή του τρίπτυχου «ησυχία - τάξις - ασφάλεια». Και μη χειρότερα.

ΠΟΝΤΙΚΙ ART | ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ

ΣΑΒΒΑΤΟ, 6 Ιουλίου 2013

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ ART,
τεύχος 320 στις 4 Ιουλίου 2013

Γιώργος Ι. Αλλαμανής