Το πορτρέτο της κρίσης και των ανθρώπων που έχουν πληγεί από κινηματογραφιστές

Σκιαγραφούν το πορτρέτο της κρίσης αναζητώντας ιστορίες ανθρώπων που έχουν πληγεί απ' αυτήν. Μία ομάδα νέων καταγράφει τις αφηγήσεις της τυφλής εργαζόμενης Αγγελικής, του άνεργου φοιτητή Χρήστου, του 15χρονου μετανάστη Κιαλό, των αγροτών που παλεύουν για την αυτοδιάθεση των προϊόντων τους, αλλά και χιλιάδων άλλων ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν υπό αντίξοες συνθήκες.

Πρόκειται για το πρότζεκτ «Portraits of Greece in Crisis», το οποίο εμπνεύστηκαν ο σκηνοθέτης και δημοσιογράφος, Γιάννης Βάκρινος, και η φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής, Μαριάννα Καραλιόλιου, οι οποίοι σήμερα πλαισιώνονται και από άλλους εθελοντές. «Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα ντοκιμαντέρ για την ελληνική κρίση, ωστόσο μια μεγάλου μήκους ταινία θα μας περιόριζε. Η ζωή και η κρίση τρέχουν γρήγορα.



Οπότε αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια πλατφόρμα, που να μπορούμε να την επικαιροποιούμε, και στήσαμε ένα παζλ από πορτρέτα της κρίσης», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γιάννης Βάκρινος.

Μέχρι σήμερα η ομάδα έχει δημιουργήσει πέντε ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με θέμα την κρίση.

Σε ένα από τα ντοκιμαντέρ ο 23χρονος Χρήστος, φοιτητής Αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ και άνεργος, λέει χαρακτηριστικά ότι «είναι απίστευτο να είσαι 23 χρόνων και άνεργος και να σκέφτεσαι αν θα αγοράσεις ένα μπουκαλάκι νερό. Είναι απίστευτο αδιέξοδο αυτό για τους νέους ανθρώπους».

Η Αγγελική είναι τυφλή εργαζόμενη σε δημόσιο νοσοκομείο και «πρωταγωνίστρια» σε ντοκιμαντέρ του «Portraits of Greece in Crisis». Η περικοπή στους μισθούς και τις συντάξεις των ΑΜΕΑ της έχει δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα διαβίωσης.

Εξομολογείται όμως ότι νιώθει άσχημα που έχει τη δουλειά της, ενώ τόσοι άνθρωποι γύρω της είναι άνεργοι. «Σαν να μη φτάνει η κρίση με τις περικοπές, εγώ θα πρέπει να νιώθω ένοχη γιατί έχω μια δουλειά και ένα μισθό, παρόλο που είμαι σε ευαίσθητη κοινωνική ομάδα. Νιώθω τύψεις απέναντι στους ανθρώπους που δεν έχουν μια αναπηρία για να μπορούν να έχουν πρόσβαση στη δουλειά, όπως είχα εγώ», εξηγεί.

Ο 15χρονος Κιαλό Αμαντού έχει έρθει από τη Γουινέα στην Ελλάδα με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής. Μένει σε μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη στο κέντρο της Αθήνας και δουλεύει ως ρακοσυλλέκτης. «Όταν έχω δύο ευρώ πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ και αγοράζω ψωμί, γυρίζω σπίτι και φτιάχνω καφέ. Πρωί και βράδυ πίνω καφέ. Καθόλου φαγητό». Εκτός από την οικονομική εξαθλίωση έχει να αντιμετωπίσει και τα φαινόμενα ρατσισμού. «Ακόμα και στο λεωφορείο αν μπουν μετανάστες όλος ο κόσμος κάνει πέρα», διηγείται.

Επίσης, το πρότζεκτ αναδεικνύει την προσπάθεια μιας ομάδας παραγωγών αγροτικών προϊόντων στην Πετρούπολη να διαθέσει χωρίς μεσάζοντες τα προϊόντα της, μέσα από την ομάδα «Σπάμε τους μεσάζοντες».

Τέλος, στο ντοκιμαντέρ «Μια χώρα γεμάτη χρυσάφι» καταγράφεται η άνθηση των ενεχυροδανειστηρίων και η αγωνία των ανθρώπων να πουλήσουν τα χρυσά τους αντικείμενα για να επιβιώσουν. Εξάλλου, σε εξέλιξη βρίσκεται η δημιουργία ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ζωές στο σκοτάδι» και θέμα τις χιλιάδες οικογένειες που ζουν χωρίς ρεύμα.

Ποιο είναι, όμως, το πορτρέτο της κρίσης ιδωμένο από το βλέμμα των δημιουργών του «Portraits of Greece in Crisis»; «Ο φόβος είναι το αντιπροσωπευτικό πρόσωπο της κρίσης. Ο φόβος των εργαζομένων που είναι εν δυνάμει άνεργοι. Ο φόβος των ανέργων για το αύριο. Ο φόβος των καταθετών που φοβούνται ότι θα χάσουν τα λεφτά που μαζεύουν μια ζωή. Το φόβο τον συναντάς παντού», λέει ο Γιάννης Βάκρινος, και προσθέτει: «Το πορτρέτο της κρίσης περιλαμβάνει επίσης το φασισμό. Από το φασισμό του να κόβεις το ρεύμα σε αυτόν που δεν έχει να πληρώσει μέχρι το φασισμό της Χρυσής Αυγής».

Και ποια είναι η αισιόδοξη πλευρά της κρίσης; Ο Γιάννης Βάκρινος απαντά: «Η αλληλεγγύη. Αυτή μόνο μας έχει κάνει χαρούμενους. Πρόσφατα στο Πέραμα συναντήσαμε μια συλλογικότητα ανέργων, τα μέλη της οποίας βοηθούν όσους βρίσκονται σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Επίσης, κάποιος επιστήμονας μας έστειλε την ιστορία του ότι μέσα στην κρίση κατάφερε να φτιάξει κάτι χωρίς καμία χρηματοδότηση. Είναι και αυτό ένα πορτρέτο της κρίσης».
http://www.imerisia.gr