Αναζητώντας την ψυχή που χάθηκε

Ζουμπουλάκης Γιάννης 

ΒΗΜΑ 12/7

Μήπως το λιγότερο είναι περισσότερο;

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια και μετά τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην χώρα μας, το ερώτημα απασχολεί αρκετό κόσμο. Καλώς ή κακώς η κρίση μας έμαθε όντως να ζούμε με λιγότερα. Και όχι απαραιτήτως χειρότερα. Γιατί το σίγουρο είναι ότι μαθαίνοντας (έστω καθυστερημένα) να ζούμε με τα λίγα, δεν μας λείπουν και τόσο τα πολλά. Νομίζω ότι κατά βάθος αυτό έχει μια ομορφιά και αναδύει απελευθέρωση.

Είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, όλοι μέσα μας το γνωρίζουμε. Κυρίαρχο πολιτισμικό πρότυπο, ο καταναλωτισμός έστρεψε τον άνθρωπο στη συσσώρευση, στον πυρετό του ατομικού συμφέροντος, στην απαξία του συλλογικού και στην καταστροφή του πλανήτη. Απομάκρυνση από τα σημαντικά, απλά πράγματα της ζωής. Χάσιμο της  επαφής με τον κόσμο, με την φύση, με την αυτογνωσία, με την παράδοση, με τον πολιτισμό.

Το θέμα είναι ότι κάποιοι, σήμερα _γιατί κάλλιο αργά παρά ποτέ_ το παραδέχονται, έτοιμοι να κάνουν την αυτοκριτική τους. Γι' αυτό και χαίρομαι να βλέπω εκδηλώσεις όπως η 4η συνάντηση Ιουλίου στον Αλέξανδρο της Λευκάδας που πραγματοποιείται από την Παρασκευή 12 ως και την Κυριακή 14 ιουλίου σε συνεργασία του συλλόγου «Φήγος» και του Κ.Π.Ε. Σφακιωτών.

Κάθε μέρα στις 19.30 με 20.00 στην πλατεία του χωριού θεματικές βραδιές δίνουν το δικό τους, ξεχωριστό χρώμα: «Παράδοση και συγχρονικότητα - δάνεια και χρέη», «Σε αναζήτηση της ανθρώπινης κλίμακας και του μέτρου μέσα από την ποίηση του Μιχάλη Γκανά», «Η ανθρώπινη κλίμακα και το μέτρο στην αυθεντική λαϊκή δημιουργία» (ύφανση στον αργαλειό, πλέξιμο, κέντημα, βοτανική, ποδήλατο αγάπη προς τα ζώα κ.α.).

Λέει ο σύλλογος: «Η Λευκάδα ως τμήμα ενός γενικότερου συνόλου είχε την δική της συμμετοχή στο φαινόμενο (της κρίσης). Αφήνοντας να αλωθεί πλήρως από την επέλαση του τουρισμού, μαζί με τις αλλοιώσεις, τις στρεβλώσεις και τις παραμορφώσεις που προξένησε στο σώμα της έχασε και την ψυχή της. Εχασε την αλήθεια. Εχασε την γνησιότητα, την ιδιαιτερότητα, το απότοκο των ιδιαίτερων δραστηριοτήτων και βαθύτερων διεργασιών που τεκταίνονται στα εσώτερα ενός τόπου.»

Εϊναι αλήθεια ότι όχι μόνον στον Αλέξανδρο Λευκάδας αλλά παντού την έχουμε χάσει την ψυχή μας. Η' αν θέλετε ένα μέρος της. Το ερώτημα είναι κατά πόσο θέλουμε να την ξαναβρούμε. Και μπορεί, τέτοιες εκδηλώσεις κάτι τελικά να αφήνουν μέσα μας. Ετσι ελπίζω τουλάχιστον.