Ανοιχτά, αλλά όχι νεκρά

23/10/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

 

Της Πέπης Ρηγοπούλου

Ο γραπτός και ο ηλεκτρονικός Τύπος μάς βομβαρδίζει με την είδηση ότι δεκαοκτώ χιλιάδες φοιτητές, που στη συνέχεια διευκρινίζεται ότι δεν είναι και τόσο φοιτητές, αλλά και άλλα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας και επίσης ανησυχούντες πολίτες ζητούν να ανοίξουν εδώ και τώρα τα Πανεπιστήμια. Η επιλογή δημοσίευσης της είδησης, ανήμερα της ονομαστικής ψηφοφορίας στη Βουλή για τις πειθαρχικές διώξεις στα ΑΕΙ που απεργούν, δεν είναι βέβαια τυχαία. Και δεν είναι επίσης τυχαία η λαθροχειρία που επιχειρείται με το θολό ανακάτεμα των κάποιων φοιτητών με διδάσκοντες αλλά και πολίτες που ανησυχούν γενικώς για τα κλειστά Πανεπιστήμια.

Ηδη όσα λέμε φτάνουν για να κατανοήσει κανείς το πόσο η είδηση είναι παραπλανητική και ψευδεπίγραφη και η πρωτοβουλία κατασκευασμένη με στόχο τη στήριξη του υπουργού Παιδείας, από την παράταξη του οποίου εξάλλου προέρχεται. Αλλά η τελευταία πινελιά, αυτή για τους γενικώς ανήσυχους πολίτες, είναι ίσως η πιο ανησυχαστική. Και αυτό, αν όχι για τη συνειδητή πρόθεση όποιου συνέταξε την είδηση, τουλάχιστον για την έλλειψη γούστου, ανακλαστικών και ιστορικής μνήμης που μαρτυρεί. Και αυτό διότι οι ανήσυχοι ή οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες, που στην ουσία προωθούν τα σχέδια της εξουσίας, φέρνουν στον νου παλιά αλλά και εντελώς πρόσφατα γεγονότα που σκιάζουν την ίδια την δημοκρατία.


Το άνοιγμα των Πανεπιστημίων είναι σαφές ότι, ανεξάρτητα από αυτές τις συγκεκριμένες λαθροχειρίες, είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Ολοι νομίζω θα θέλαμε να έχουμε ανοιχτά Πανεπιστήμια, με γεμάτες τάξεις, με ωραία κτίρια και κήπους, σε μια όμορφη πόλη, σε μια περήφανη χώρα που να εμπνέει εμπιστοσύνη. Ομως εδώ βρίσκεται το σημερινό διακύβευμα. Εκτός από ανοιχτά τα Πανεπιστήμια που πρέπει να θέλουμε, οφείλουν να είναι και ικανά να παρέχουν πραγματική γνώση, να προωθούν την έρευνα, να διαπλάθουν κριτικό και δημιουργικό πνεύμα και να συμβάλλουν στη διαμόρφωση επιστημόνων/πολιτών.

Κάτι τέτοιο όμως -το έχουμε ξανατονίσει- δεν μπορεί να γίνει από ιδρύματα που θα έχουν λεηλατηθεί κυρίως από την άυλη περιουσία τους, το ανθρώπινο δηλαδή δυναμικό τους, είτε πρόκειται για διοικητικούς σήμερα είτε πολύ σύντομα και για διδάσκοντες. Και ακόμα περισσότερο από την υπεραξία που έχουν ήδη παραγάγει, τους ίδιους δηλαδή τους αποφοίτους τους, που όσοι δεν μεταναστεύουν δεν μπορούν να ζήσουν, με 7,5% περίπου μεταξύ τους να είναι σήμερα άστεγοι.

Η ένταση αλλά και η ποιότητα των κινητοποιήσεων και η εντυπωσιακή ανταπόκριση που βρήκαν μεταξύ του διδακτικού προσωπικού, των φοιτητών αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, μαρτυρεί ότι, σε πείσμα της πλύσης εγκεφάλων από την εξουσία και τα κάθε λογής φερέφωνά της, είναι πολλοί αυτοί που κατανοούν το βασικότερο. Αν δεν θέλουμε η ανώτατη και η όποια παιδεία μας να αναπαράγει τα εφιαλτικά ανδρείκελα της «Νεκρής τάξης» του Καντόρ, σύμβολα του θανάτου κάθε πραγματικής γνώσης, τότε θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι εκτός από ανοιχτά τα Πανεπιστήμια πρέπει και να μην είναι νεκρά.