Μάθημα το παραμύθι

Έντυπη Έκδοση Επτά, Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

«Είναι εθνικόν ό,τι είναι αληθές» Διονύσιος Σολωμός

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΒΟΥΡΗ

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ στην Παιδεία είναι κάτι περισσότερο από δραματική. Φωτισμένοι δάσκαλοι, με προσωπικό κόστος, κάνουν ό,τι μπορούν. Πολλοί προσπαθούν, αλλά δεν γνωρίζουν. Δεν έχουν από πού να μάθουν. Βρίσκονται συνεχώς μπροστά σε αδιέξοδα, που τις περισσότερες φορές τους καταβάλλουν.

Η Παιδεία που παρέχεται από την πολιτεία είναι σε ακριβώς αντίθετο δρόμο απ' αυτόν που θα έπρεπε. Τα πρώτα μορφώματα έχουν κάνει εδώ και καιρό την εμφάνισή τους, καλλιεργημένα από το πολιτικό σύστημα και τα οποία μέσα στη φαιδρότητά του τα δημιουργεί και τα καταδικάζει.
Εκπαιδευτικοί σε απόγνωση, απειλούμενοι από γονείς και εκπαιδευτικό σύστημα.
Η κατάρρευση της χώρας έχει τη ρίζα της στην Παιδεία. Δημιούργησαν ένα λαό δίχως Παιδεία, σε κατάσταση νευρικής κρίσης.
Υστερα ακολούθησε η άλλη κρίση. Ποιοι; Ενα πολιτικό σύστημα δίχως Παιδεία. Πολιτικοί ανήθικοι, ψεύτες, υποκριτές. Μπορεί έτσι να υπάρξει Παιδεία;

Από την άλλη, οι «απόφοιτοι» μιας τέτοιας Παιδείας έχουν βαλθεί με κάθε τρόπο να μας πείσουν για τις γνώσεις τους.
Με τούτα και με κείνα φτάνουμε στο παραμύθι. Δηλαδή στα χιλιάδες βιβλία που κυκλοφορούν και βαφτίζονται παραμύθια.
Αποκρουστικά κείμενα, που βομβαρδίζουν βιβλιοθήκες και σχολεία. Κείμενα να ντρέπεσαι, που εξευτελίζουν αυτούς που τα γράφουν, αλλά πώς να τους ξεχωρίσεις; Ανθρωποι που δεν γνωρίζουν ούτε τα είδη της λογοτεχνίας.
Η χιονοστιβάδα της αμάθειας, του φαίνεσθαι, του εγωισμού, των ψυχικών διαταραχών του καθενός εκφράζεται και στα βιβλία του, μάλιστα για παιδιά. Το δόγμα, αντί να πας στον ψυχίατρο, γράψε ένα βιβλίο, είναι ψυχοθεραπεία, στη χώρα μας έγινε θεσμός. Τι μπορεί να γίνει τώρα;
Να γίνει μάθημα το παραμύθι. Ποιος να το διδάξει; Υπάρχουν άξιοι δάσκαλοι, που γνωρίζουν το θέμα. Αυτοί θα μπορούσαν να επιμορφώσουν και άλλους.
Για να μη χαθεί η γλώσσα, για να διδαχθεί η λογοτεχνία, για να καλλιεργηθεί η φιλαναγνωσία, για να υπάρξει επί της ουσίας Παιδεία, θα πρέπει να διδάξουμε το παραμύθι παντού. Από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο.
Να ανοίξουν τα σχολεία στους παππούδες, στις γιαγιάδες, στους αφηγητές, σε ανθρώπους που έχουν τη δυνατότητα να γοητεύσουν διδάσκοντας με παραμύθια.
Επειδή η πολιτεία δεν πρόκειται να ασχοληθεί με αυτά, οφείλουν οι εκπαιδευτικοί, για όλα αυτά και για την ποιότητα ζωής τους, να ενεργήσουν.
Το οφείλουν στο έθνος, διότι στο δικό τους πατριωτισμό εναπόκειται η τύχη της Παιδείας μας. Και σε αυτό τον αγώνα δεν πρέπει να υπολογίσουν τίποτα. Είναι η μοίρα του δασκάλου να γαλουχεί το έθνος.
Το παραμύθι περιμένει την αξιοποίησή του. Είναι εθνική ανάγκη.