«Αττικόν» και «Απόλλων» παραμένουν βουβά

24/10/13 ONLINE ΕΚΔΟΣΗ

Η Βουλή ας βάλει το χεράκι της

Τα δύο ιστορικά σινεμά του κέντρου κάηκαν τον Φεβρουάριο του 2012, στη διάρκεια επεισοδίων. Για δεύτερη συνεχή σεζόν δεν λειτουργούν. Η αποκατάστασή τους, παρ΄ όλο που έχουν βρεθεί τα χρήματα, σκοντάφτει σε μια τροπολογία που από τον Ιούλιο δεν λέει να πάει για ψήφιση.

 

Τα δύο ιστορικά σινεμά του κέντρου κάηκαν τον Φεβρουάριο του 2012, στη διάρκεια επεισοδίων. Για δεύτερη συνεχή σεζόν δεν λειτουργούν. Η αποκατάστασή τους, παρ΄ όλο που έχουν βρεθεί τα χρήματα, σκοντάφτει σε μια τροπολογία που από τον Ιούλιο δεν λέει να πάει για ψήφιση

Της Νόρας Ράλλη

Ο κινηματογράφος στην Αθήνα εκεί απέκτησε φωνή το 1914. Και σχεδόν εκατό χρόνια μετά σιώπησε. Το «Αττικόν», που πρόβαλε για πρώτη φορά ομιλούσες ταινίες, κάηκε το 2012 στη διάρκεια των τραγικών επεισοδίων της 12ης Φεβρουαρίου. Μαζί του και ο διπλανός του «Απόλλων», όπως και τα παρακείμενα κτίρια. Τη μέρα εκείνη στη Βουλή ψηφίστηκε το δεύτερο Μνημόνιο και στους δρόμους της Αθήνας συνδικάτα και κινήσεις πολιτών, αντιδρώντας στα νέα μέτρα, οργάνωναν συλλαλητήρια. Αστυνομικές δυνάμεις πραγματοποίησαν επιχείρηση με σκοπό να αδειάσουν την πλατεία Συντάγματος, τα επεισόδια εξαπλώθηκαν στους γύρω δρόμους, με αποτέλεσμα σφοδρές συγκρούσεις διαδηλωτών και Αστυνομίας, αλλά και πυρπολήσεις κτιρίων.


Συνολικά 93 κτίρια υπέστησαν καταστροφές στο κέντρο της πόλης, όμως τα ιστορικά σινεμά «Αττικόν» και «Απόλλων» ακόμη δεν έχουν συνέλθει από την καταστροφή. Παραμένουν κλειστά, παρά το κονδύλι των 10 εκατομμυρίων ευρώ από την Περιφέρεια Αττικής, που έχει δοθεί για όλους τους «πυρόπληκτους» εκείνης της εφιαλτικής βραδιάς. Προκειμένου οι ιδιοκτήτες του συγκροτήματος, που στεγάζει «Αττικόν» και «Απόλλωνα», να κάνουν χρήση της σημαντικής αυτής βοήθειας, θα πρέπει να κυρωθεί από τη Βουλή το σχέδιο τροπολογίας που προετοίμασαν Δήμος Αθηναίων και Περιφέρεια στη σχετική πράξη νομοθετικού περιεχομένου.

Σύμφωνα με αυτήν, «η σχετική αποζημίωση υπολογίζεται με βάση ενιαία τιμή ανά τετραγωνικό μέτρο επιφανείας«. Και αυτό ισχύει και για τα εν λόγω ακίνητα, καθώς παρουσιάζουν εικόνα ολικής καταστροφής και για να επαναλειτουργήσουν υπολείπονται 300.000 ευρώ (τόσα χρειάζονται για να φτιαχτεί το ισόγειο, αλλά και η αντιστήριξη του κτιρίου του «Αττικόν»). Απαιτείται, ως εκ τούτου, να επικυρωθεί αυτή η τροπολογία ώστε να ξεκινήσουν οι εργασίες και το κέντρο να αποκτήσει και πάλι τους σημαντικούς αυτούς κινηματογράφους. Ουσιαστικά, αρκεί ένας τουλάχιστον βουλευτής για να την προωθήσει, καθώς «λιμνάζει» στον προθάλαμο του Κοινοβουλίου από τον Ιούλιο. Τα μεν χρήματα υπαρκτά, η δε θέληση λειψή.

Ο «Απόλλωνας» και το «Αττικόν» λείπουν από το κέντρο. Και ως πανέμορφο κτίριο, και ως κινηματογραφικές αίθουσες που θα του έδιναν ζωή σε μια περίοδο, που οι Αθηναίοι προσπαθούν να το ανακαλύψουν πάλι και η εικόνα εγκατάλειψης να μειωθεί όσο γίνεται. Και οι δύο κινηματογράφοι συστεγάζονταν στο ίδιο κτίριο. Πρόκειται για ένα από τα πιο εμβληματικά σημεία της πόλης, με ιστορία πάνω από έναν αιώνα.

Συγκεκριμένα, το 1830 ο χιώτικης καταγωγής τραπεζίτης Σταμάτιος Δεκόζη Βούρος (1792-1881) φτάνει από την Τεργέστη στην Αθήνα και αποφασίζει να επενδύσει στην επικερδέστερη δραστηριότητα, που ήταν η αγορά γης στην έρημη ακόμη τότε πόλη. Χαρακτηριστικό αποτελεί το γεγονός ότι τμήματα των σημερινών οδών Σταδίου, Παπαρρηγοπούλου και Χρ. Λαδά, δηλαδή και το τετράγωνο που στεγάστηκε αργότερα το «Αττικόν» και ο «Απόλλων», ήταν ένας τεράστιος χώρος πρασίνου, ιδιοκτησίας Βούρου. Ο ίδιος ανέθεσε στον Σάξονα αρχιτέκτονα Ερνεστ Τσίλερ την οικοδόμηση του κτιρίου. Ηθελε η πρόσοψή του να είναι προς την οδό Σταδίου, που τη θεωρούσε οδό του πνεύματος και του πολιτισμού, αν και το κτίριο χρησιμοποιήθηκε για εμπορικούς σκοπούς.

Ωστόσο, ήδη από το 1907 αρχίζουν κάποιες δειλές προβολές, που προκαλούν όπως ήταν αναμενόμενο γενικό ενθουσιασμό. Κάπως έτσι φτάνουμε στο 1914, όπου λειτούργησε αποκλειστικά ως σινεμά (αρχικά το «Αττικόν» και αργότερα προστέθηκε και ο «Απόλλων»). Εκείνη την περίοδο διαφήμιζε ότι προβάλλει «ταινίας χρωματιστάς εκ του φυσικού!» και διαθέτει αίθουσα «κομψήν και θερμασμένην με καλοριφέρ». Και ήταν πράγματι σινεμά από τα πιο πολυτελή, όπου σύχναζαν οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις της πόλης. Κάθε αλλαγή προγράμματος αποτελούσε κοσμικό γεγονός. Την ίδια εποχή εκδόθηκε και το πρώτο περιοδικό για τον κινηματογράφο, πρωτοποριακό και για τα διεθνή δεδομένα, με τίτλο «Κινηματογραφική Βιβλιοθήκη». «Το φθινόπωρο του 1929, οι Αθηναίοι καλούνται κατ΄ αυτάς εις την πρώτην εν Αθήναις επίδειξιν του ομιλούντος κινηματογράφου εις το κινηματοθέατρον “ΑΤΤΙΚΟΝ”, διαβάζουμε σε εφημερίδες της εποχής. Ακουσαν μια σονάτα του Λιστ, τον βρυχηθμό ενός λιονταριού, κραυγές γλάρων καθώς και μια χαβανέζικη συναυλία. Ολα αυτά τέλη της δεκαετίας του 1920. Σήμερα, στις αρχές της δεκαετίας του 2020, πόση σιωπή θα ακούμε ακόμη από το εμβληματικό αυτό σινεμά;

noraralli@hotmail.com