15/01/14
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΕΦ.ΣΥΝ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΕΦ.ΣΥΝ.
Αλλο ένα έργο τέχνης έπεσε θύμα βανδαλισμού πριν
από λίγες μέρες, ο «Ποσειδώνας» του Γιώργου Ζογγολόπουλου, ύψους 6 μ.,
από ανοξείδωτο χάλυβα, ισοπεδώθηκε στην πλατεία της Φιλοθέης που φέρει
το όνομα του κορυφαίου γλύπτη. Σπουδαίο πράγμα, είπαν μερικοί, όταν γύρω
μας ο κόσμος καταστρέφεται, σημαντικό όμως για κάποιους άλλους που
βλέπουν στην τέχνη στον δημόσιο χώρο μια ανάσα, ένα στήριγμα στη σκληρή
πραγματικότητα που βιώνουν.
Δεν μου αρέσουν οι ηθικολογίες για την αναγκαιότητα της τέχνης -που δεν είναι πάντα χάρμα οφθαλμών-, για την έλλειψη αισθητικής, την απουσία παιδείας και σεβασμού του δημόσιου χώρου. Αναρωτιέμαι όμως πόσοι από αυτούς που καταστρέφουν τα γλυπτά φέρονται με την ίδια αγένεια στον ιδιωτικό τους χώρο. Αν για παράδειγμα γεμίζουν με γκράφιτι και συνθήματα τους καναπέδες του καθιστικού ή σπάζουν τα γυαλικά της μαμάς στην κουζίνα.
Εδώ και χρόνια τα έργα τέχνης στις πλατείες και τους πεζόδρομους βασανίζονται. Εχουμε δει με κομμένες μύτες, αυτιά, δάχτυλα τους ανδριάντες στην Πανεπιστημίου, την Ακαδημίας και αλλού, γεμάτους μπογιές. Τελευταία, μια άλλη επιδημία έχει πέσει και κλέβουν τα χάλκινα και σιδερένια μέλη τους προκειμένου να τα πουλήσουν με το κιλό. Παλιότερα οι υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων τα καθάριζαν, τα συντηρούσαν πιο συχνά, τώρα δυσκολεύονται λόγω έλλειψης προσωπικού και κονδυλίων, περιμένοντας τον χορηγό για να δώσει τα καθαριστικά, ακόμα και τα συνεργεία που θα προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες στα πολύπαθα έργα.
Δεν λέω, υπάρχει συσσωρευμένη οργή, ανάγκη διαμαρτυρίας, εκτόνωσης, ακόμα και καλλιτεχνικής έκφρασης. Ομως θα περίμενα πιο πρωτότυπους τρόπους από το βίαιο ξέσπασμα πάνω στα ανύποπτα και ανήμπορα αγάλματα. Να γίνονται καλλιτεχνικά χάπενινγκ, δράσεις που καλούν σε συμμετοχή τους περαστικούς, πράγματα ατομικά ή συλλογικά που μπορούν να προκαλέσουν με θετικό τρόπο, να ευαισθητοποιήσουν, να εκπλήξουν, να φέρουν την ανατροπή.
Το μόνο πρωτότυπο που θυμάμαι είναι η αποκαθήλωση της προτομής της Αλίκης Βουγιουκλάκη από την πλατεία Μαβίλη και η τοποθέτηση στη θέση της μιας… σιδερώστρας. Λίγη ειρωνεία, λίγο χιούμορ δεν βλάπτουν.
Παρή Σπίνου
Δεν μου αρέσουν οι ηθικολογίες για την αναγκαιότητα της τέχνης -που δεν είναι πάντα χάρμα οφθαλμών-, για την έλλειψη αισθητικής, την απουσία παιδείας και σεβασμού του δημόσιου χώρου. Αναρωτιέμαι όμως πόσοι από αυτούς που καταστρέφουν τα γλυπτά φέρονται με την ίδια αγένεια στον ιδιωτικό τους χώρο. Αν για παράδειγμα γεμίζουν με γκράφιτι και συνθήματα τους καναπέδες του καθιστικού ή σπάζουν τα γυαλικά της μαμάς στην κουζίνα.
Εδώ και χρόνια τα έργα τέχνης στις πλατείες και τους πεζόδρομους βασανίζονται. Εχουμε δει με κομμένες μύτες, αυτιά, δάχτυλα τους ανδριάντες στην Πανεπιστημίου, την Ακαδημίας και αλλού, γεμάτους μπογιές. Τελευταία, μια άλλη επιδημία έχει πέσει και κλέβουν τα χάλκινα και σιδερένια μέλη τους προκειμένου να τα πουλήσουν με το κιλό. Παλιότερα οι υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων τα καθάριζαν, τα συντηρούσαν πιο συχνά, τώρα δυσκολεύονται λόγω έλλειψης προσωπικού και κονδυλίων, περιμένοντας τον χορηγό για να δώσει τα καθαριστικά, ακόμα και τα συνεργεία που θα προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες στα πολύπαθα έργα.
Δεν λέω, υπάρχει συσσωρευμένη οργή, ανάγκη διαμαρτυρίας, εκτόνωσης, ακόμα και καλλιτεχνικής έκφρασης. Ομως θα περίμενα πιο πρωτότυπους τρόπους από το βίαιο ξέσπασμα πάνω στα ανύποπτα και ανήμπορα αγάλματα. Να γίνονται καλλιτεχνικά χάπενινγκ, δράσεις που καλούν σε συμμετοχή τους περαστικούς, πράγματα ατομικά ή συλλογικά που μπορούν να προκαλέσουν με θετικό τρόπο, να ευαισθητοποιήσουν, να εκπλήξουν, να φέρουν την ανατροπή.
Το μόνο πρωτότυπο που θυμάμαι είναι η αποκαθήλωση της προτομής της Αλίκης Βουγιουκλάκη από την πλατεία Μαβίλη και η τοποθέτηση στη θέση της μιας… σιδερώστρας. Λίγη ειρωνεία, λίγο χιούμορ δεν βλάπτουν.
Παρή Σπίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου