Για την τροφική ανεξαρτησία

17/01/14 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΕΦ.ΣΥΝ.

 

Ο νέος νόμος που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση για το εμπόριο σπόρων κηρύσσει παράνομο να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν ή να ανταλλαχθούν σπόροι προς σπορά κηπευτικών ή δέντρων, που δεν έχουν ελεγχθεί και εγκριθεί από τον Οργανισμό Φυτικών Ποικιλιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Επιπροσθέτως, θα πρέπει να καταβάλλεται ένα ετήσιο τέλος, γύρω στις 3.500 ευρώ για μία και μόνο ποικιλία ώστε να παραμένουν οι ποικιλίες στον κατάλογο. Εάν το τέλος δεν καταβληθεί, οι σπόροι αφαιρούνται από τον κατάλογο και αυτομάτως απαγορεύεται η καλλιέργειά τους. Είναι αδιανόητο, αλλά συμβαίνει. Με τον νόμο αυτό καταργούνται οι ποικιλίες και ανοίγει ο δρόμος στις πολυεθνικές να βιομηχανοποιήσουν την αγροτική παραγωγή, προωθώντας βεβαίως μεταλλαγμένα προϊόντα.

Διότι ποιος παραγωγός είναι σε θέση να καταβάλλει το απαιτούμενο τέλος κάθε χρόνο; Στην ουσία ο νέος νόμος της Ε.Ε. δίνει το δικαίωμα στις πολυεθνικές εταιρείες να καθορίζουν την καλλιέργεια κατά το δοκούν, μακριά από ποικιλίες και παραδοσιακή παραγωγή προϊόντων. Αυτό σημαίνει κατάργηση της πολυποίκιλτης αγροτικής παραγωγής και άμεση στροφή προς τις μονοκαλλιέργειες που οδήγησαν πολλές παραδοσιακά αγροτικές χώρες στον μαρασμό της υπαίθρου και στην ερήμωση της γης.


Αυτό που χαρακτηρίζει μια οικονομία είναι η ποικιλία των προϊόντων της και η ανάδειξη των τοπικών καλλιεργειών, σύμφωνα με το έδαφος και το κλίμα της γεωμορφολογίας μιας χώρας. Ο νέος νόμος εξαφανίζει τους μικροκαλλιεργητές και τα τοπικά προϊόντα και ταυτόχρονα προωθεί τα μεταλλαγμένα ως λύση μοναδική στις απαιτήσεις των καιρών και της πληθυσμιακής αύξησης.

Οι καλλιέργειες οφείλουν να προσαρμοστούν στα οικοσυστήματα και στη διατήρηση της βιοποικιλότητας, που σημαίνει στις μικρές τοπικές καλλιέργειες που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εθνικών οικονομιών.

Χρειάζεται οι αγροτικές ενώσεις και οι συνεταιρισμοί να αντιδράσουν στα σχέδια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οργανωμένα και με συνεργατικό πνεύμα, διαφορετικά θα οδηγηθούμε σε εγκληματική διατροφή. Οι σπόροι μιας χώρας είναι εθνική κληρονομιά και ταυτόχρονα μια απάντηση στις μονοκαλλιέργειες που προωθούν οι πολυεθνικές εταιρείες. Οι βιοκαλλιεργητές οφείλουν να ζήσουν και να επικρατήσουν, εάν, όμως, ο νόμος περάσει, κινδυνεύουμε να γίνουμε και εμείς μεταλλαγμένοι, πρώτα ως πνευματικές και στη συνέχεια ως υλιστικές προσωπικότητες. Οι σπόροι της γης είναι εθνική περιουσία, πρέπει να το καταλάβουν αυτό οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, εκείνες τουλάχιστον που διακηρύσσουνουν την ανεξαρτησία τόσο την πολιτική όσο και την τροφική.