Ο Κλούνι και το σκουριασμένο καρφί στην καρδιά μου

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Της ΣΟΦΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΟΥ

«Η Δενδρολιβανιά με τ' άνθη, πήρε μου το νου κι εχάθη»... παραμονές του Αγίου Βαλεντίνου· που με τα γλειφιτζούρια του ...ήθελε να με ξεγελάσει πως τάχα γιορτάζουν μόνο οι ερωτευμένοι. Μόλις είχε βγει και ένας διστακτικός ήλιος μετά το δυνατό κρύο και πρόσεξα πως στις γλάστρες μου άνθισαν τα άγρια τριφύλλια ένα απαλό μοβ και έτσι απλά αρθρώθηκαν οι πρώτες μικρές συλλαβές: τα χαϊκού της άνοιξης!

Και μέσα στη θολούρα της πολιτικής και κοινωνικής σύγχυσης, ανακάλυψα, ψάχνοντας ανάμεσα στα κλαδιά της ψηλής μου Δενδρολιβανιάς (της διάσημης και από τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα), εκείνα τα στραμμένα προς τον ήλιο και πρόσεξα πως και εκεί άνθισαν μικροσκοπικά μοβ λουλουδάκια, που μου έβγαζαν τη γλωσσίτσα· ώστε στη μικρή γωνιά μου και στριμωγμένα παίζονται μικρές ερωτικές παρωδίες, γιατί και στη ροδιά μου έσκασαν τα πρώτα μικρά βλαστάρια, στο σκούρο του πεθαμένου αίματος, επομένως πένθιμα και ακατάπαυστα, όπως κάθε χρόνο προετοιμάζεται η Ανάσταση...

Θεέ μου, είπα, εννοώντας κάποιον δαίμονα που κατοικεί στα μικρά μόρια της χλωροφύλλης και αμέσως άκουσα το ελαφρύ πετάρισμα ενός κοκκινολαίμη που ήταν κρυμμένος μέσα στη λεμονίτσα με το μικρό τελευταίο της ζουμερό λεμονάκι... Χάιδεψα κάμποσες φορές τη Δενδρολιβανιά με τις χούφτες μου, που ποτίστηκαν από το δυνατό της άρωμα και μέθυσα από την ευωδία· το μυαλό μου άρχισε να διεγείρεται από τα ευεργετικά αιθέρια έλαια, ενώ στα μαλλιά μου κρεμάστηκαν μικρές ασημοπράσινες βελονίτσες, που τις έβγαζα αργότερα μια-μια διαβάζοντας στα πολιτιστικά των εφημερίδων το ευχαριστήριο γράμμα του υπουργού Πολιτισμού προς το ομορφόπαιδο Κλούνι για τη δήλωσή του στο φεστιβάλ Βερολίνου: Εχετε καλά επιχειρήματα για να στηρίξετε την υπόθεση της επιστροφής στην Ελλάδα των μνημείων, τα οποία σας ανήκουν.
Τι ωραία πρόταση, σκέφτηκα, και πόσο σωστά διατυπωμένη· ο άνθρωπος εκτός από γόης και πρωταγωνιστής είναι και ενημερωμένος, και καταρτισμένος, και μέγας διπλωμάτης, και δεν είναι τυχαίο που κάνει τόσο σπουδαία καριέρα παγκοσμίως... γοητεύοντας άντρες και γυναίκες.
Κάλεσε λοιπόν ο υπουργός τον σταρ για μια βόλτα στο Μουσείο της Ακρόπολης και για ψαράκι με σος δενδρολίβανου (ίσως) στα μαγευτικά και δαντελωτά ελληνικά ακρογιάλια... και έφαγε το κράξιμο της αρκούδας... Τον είπαν αφελή, γραφικό, μελό... και άλλα πολλά με τα οποία προσωπικά δεν συμφωνώ, γιατί εδώ που τα λέμε έτσι και σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και μας κάτσει ο Κλούνι στην Ακρόπολη, θα βγάλουμε το πετρέλαιο του χειμώνα... τα συσσίτια του 2015-2016... θα περισσέψουν για να βάψουμε και τη στέγη του Καλατράβα και να μοιράσουμε και κατιτίς και στους «δικούς» μας!
Αυτές τις σκέψεις έκανα, όταν έπιασα μία ακόμη μικρή βελονίτσα δενδρολίβανου σκαλωμένη στα μαλλιά μου... Την κοίταξα προσεκτικά αλληθωρίζοντας και άρχισα να της μιλάω: Μικρή βελόνα μην αφήσεις τώρα πάλι το θυμό μου να περάσει στο αίμα μου και να μολύνει τη δημιουργική χαρά μου και τον έρωτά μου για το θέατρο, μέρα που είναι... Κάνε εσύ μαγικό μου αρισμάρι, ροσμαρί και Rosmarinus... δροσιά της θάλασσας... εσύ που έχεις την εγκράτεια να μεγαλώνεις μόνο με την αλμυρή αύρα... διώξε την αόρατη απειλή... τον καθημερινό κίνδυνο, την άδικη προσβολή, τον βίαιο εκφοβισμό... και δώσε μου το μέτρο να θυμώσω με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό και στη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με το σωστό τρόπο - που λέει και ο Αριστοτέλης... Και τότε γύρισε ο χρόνος στη δεκαετία του '80 και βρέθηκα στο Λονδίνο μπροστά στα Μάρμαρα, όπως την πρώτη φορά που με πιάσανε τα κλάματα στο Βρετανικό Μουσείο, όταν είδα το φως να διαπερνά τις σμιλευμένες πτυχώσεις των βαριών χιτώνων και τις θηλές του στήθους κάτω από τα διαφανή υφαντά και «είδα» το αίμα να ρέει στις φλέβες των ποδιών των όμορφων θεών και τις κεφαλές των αλόγων να χλιμιντρίζουν και τον αλαζόνα Λαπίθη να μάχεται τον θρυλικό άγριο Κένταυρο και άκουσα τα λόγια της Μελίνας:
Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν για μας τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Είναι η υπερηφάνεια μας, είναι οι θυσίες μας. Είναι το ευγενέστερο σύμβολο τελειότητας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι οι φιλοδοξίες μας και το ίδιο το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητας.
Και τότε η βελόνα της Δενδρολιβανιάς έγινε σκουριασμένο καρφί στο χέρι μου και καρφώθηκε στην καρδιά μου.