Ο κύριος Μπόρις και τα Μάρμαρα

19/02/14 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ  http://www.efsyn.gr/?p=176017

   

Της Πέπης Ρηγοπούλου

Βλέπω τα προσόντα που δηλώνουν κάποιοι υποψήφιοι δημοτικοί άρχοντες στη χρεοκοπημένη μας χώρα και λέω: σκέψου στις άλλες χώρες, τις καλές, που κρίση έχει ο κόσμος και κρίση δεν καταλαβαίνει, τι θα είναι οι δήμαρχοι: αστέρια! Ενα τέτοιο αστέρι είναι προφανώς και ο δήμαρχος του Λονδίνου κύριος Μπόρις Τζόνσον, που αποφάσισε ότι αφού ο κ. Κλούνι υποστήριξε σε συνέντευξή του την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να υιοθετεί την ατζέντα του Χίτλερ, που ήθελε, αφού καταλάβει την Αγγλία, να πάρει τα Μάρμαρα για να τα επιστρέψει στην Ελλάδα.

Οπως είναι φυσικό, η δήλωση του πολυβραβευμένου ηθοποιού προκάλεσε αίσθηση. Αναμενόμενη ήταν η αντίδραση της κυβέρνησης που βρήκε σε ένα γεγονός άσχετο με τους σχεδιασμούς της την ευκαιρία να δείξει έστω και ξαναζεσταμένο ενδιαφέρον γι” αυτό που επί Μελίνας είχε καταστεί εθνικό αίτημα. Μήπως το ίδιο το σημερινό Μουσείο της Ακρόπολης -με τις ευστοχίες και τις αστοχίες του- δεν σχεδιάστηκε σαν μια προβολή στον χώρο του αιτήματος αυτού της επιστροφής των Μαρμάρων στον τόπο τους;


Το εντυπωσιακό είναι μάλλον άλλο: Το Λονδίνο έχει πάντοτε απαντήσει αρνητικά στο αίτημα της επιστροφής. Η βάναυση ωστόσο αντίδραση του κυρίου Μπόρις πραγματικά λάμπει από διαύγεια: Από την μια, αποκαλύπτει μια άγνοια είτε υποκρισία για το τι ήταν και τι έπραξε ο ναζισμός που γέμισε την πόλη της οποίας είναι σήμερα δήμαρχος με αίμα και ερείπια και καταλήστευσε τους πολιτιστικούς θησαυρούς της Ευρώπης, παραδοσιακούς και μοντέρνους ή «εκφυλισμένους», όχι βέβαια για να τους επιστρέψει στους τόπους δημιουργίας τους, αλλά για να τους μαζέψει -συχνά με το αζημίωτο φιλότεχνων σαν τον Γκέρινγκ- στη Γερμανία. Και από την άλλη, βάζει μια ακόμα πινελιά στον πίνακα της πλαστογραφίας και του ρατσισμού εναντίον της χώρας μας.

Επιμένοντας να νιώθω ότι ανήκω πολιτισμικά σε έναν ενιαίο ευρωπαϊκό χώρο, βλέπω με μελαγχολία ότι σε μια σειρά από ευρωπαϊκά κέντρα οι πολιτικοί μπορούν να επιβιώνουν και να επιτυγχάνουν ακόμη και όταν -ή μήπως ιδίως όταν;- η προσωπικότητα, ο λόγος και οι πράξεις τους αγγίζουν επιεικώς το τίποτε. Και εύχομαι να προλάβω μια Ευρώπη όπου οι «ταγοί» σαν τον κύριο Μπόρις Τίποτα θα έχουν ξεχαστεί. Στον αντίποδα των σκέψεων αυτών έρχεται, με την αισιοδοξία ίσως της μνήμης, μια άλλη ατζέντα, με ονόματα που αξίζει να θυμόμαστε: ονόματα σαν του εκλεγμένου νομάρχη Βοιωτίας Γιάννη Σταμούλη, που μέχρι τον θάνατό του στα 2007, συνέβαλε όσο λίγοι με το πολιτικό και το νομικό του έργο στον αγώνα για τις αποζημιώσεις των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στην Κατοχή και σε αυτόν για την επιστροφή αρχαιοτήτων στην Ελλάδα. Μακάρι ο βασανισμένος αυτός τόπος να βρει και άλλους σαν αυτόν.