Που είναι το Μουσείο;

ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, πρωτίστως, των καλλιτεχνών, της ιστορίας του παρόντος, αλλά και εκείνης του μέλλοντος. Καλά όλα αυτά, αλλά να ξέρετε, έτσι όπως γίνονται πια τα μουσεία, ανήκουν στον αρχιτέκτονα που τα σχεδιάζει και τα υλοποιεί. Οσο πιο προβεβλημένος ο αρχιτέκτων, ενίοτε και υπερεκτιμημένος, τόσο τα έργα τέχνης για τα οποία σχεδιάστηκε το μουσείο αναζητούνται, αφού ο πρωταγωνιστής είναι το κέλυφος, όχι το αντικείμενο που προστατεύει.

Με βασάνιζε δύο χρόνια τώρα, ότι η Ρώμη απέκτησε καινούργιο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και δη από τη Zaha Hadid, που πλέον είναι το συνώνυμο των μουσείων στον κόσμο και εγώ δεν το είχα επισκεφθεί. Η κρίση, γαρ.


Εως την περασμένη βδομάδα, όπου το 'βγαλα το εισιτηριάκι μου (καλύτερα να χρωστώ στις πιστωτικές, παρά να τα κρατώ για να κουρεύονται, είπα) και να 'μαι στο ΜΑΧΧΙ. Ενδιαφέρον, δεν λέω, με πλατφόρμες να ανεβοκατεβαίνεις αλά Γκουγκενχάιμ, κυκλική διαδρομή και όλα τα καλά.
Τα έργα ωστόσο έρχονται σε δεύτερη μοίρα, αφού το κτήριο σε παγιδεύει. Καλά παρουσιασμένες οι μακέτες του διεθνούς διαγωνισμού για το Ιταλικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, καλά τα έργα-εγκαταστάσεις της μόνιμης συλλογής. Δηλαδή, Sol Lewwit, Giuseppe Pennone, Anish Kapoor κ.λ.π.
Η ζωγραφική δεν ξέρω πού μπαίνει, έμαθα πάντως από φίλους ότι η διευθύντρια του μουσείου έλεγε ότι ευτυχώς κρατήθηκε το παλιό κτήριο που διαθέτει τοίχους.
Είναι ένα ζήτημα που ξεκινά στη σύγχρονη εποχή από τις «γκλοριόζες» ημέρες του postmodern και δεν λέει να κοπάσει.
Και βέβαια η περίφημη γυάλινη πυραμίδα του Λούβρου του Pei εντυπωσιάζει εξωτερικά, αλλά εσωτερικά όχι μόνο δεν επεμβαίνει στο χώρο, αλλά συνδράμει καθοριστικά στις διαδρομές του μουσείου.
Σας θυμίζω ένα άλλο μουσείο που εγκαινιάστηκε στο τέλος της δεκαετίας 1980, τη Neve Staatsgallery της Στουτγάρδης του James Stirling.
Τουλάχιστον δύο δισελίδα είχα γράψει τον καιρό εκείνο σ' αυτήν εδώ την εφημερίδα για το μεγαλείο του μπαρόκ και το απαύγασμα του postmodern.
Τα έργα -και τι έργα- δεν μπορούσες να τα δεις, αφού το βλέμμα το παγίδευαν τα αρχιτεκτονικά στοιχεία του κτηρίου.
Σε λίγο θα τρέχουμε, όσοι μουσειομανείς, στο Αμπού Ντάμπι, όπως τρέχαμε στο Μπιλμπάο πριν από χρόνια, στο Λος Αντζελες πριν από κάτι άλλα χρόνια (που πας με ταξί ώς το Contemporal και δεν ξέρεις πώς να γυρίσεις) και όπου αλλού. Μάλλον πρέπει να μπουν όρια στους διαγωνισμούς για τα μουσεία.
ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΜΑΡΑΓΚΟΥ       http://www.enet.gr