Βιάννος. Ενα κρητικό χωριό που ξεκληρίστηκε στη γερμανική Κατοχή. Γιατί τόλμησε να βοηθήσει τους αντάρτες. Που ξαναμάτωσε γιατί δεν σταμάτησε να τους βοηθά μετά την πρώτη φρικιαστική σφαγή περισσότερων από τετρακόσια ατόμων. Η 14η Σεπτεμβρίου είναι μέρα οδυνηρής, τραυματικής μνήμης. Αλλά φέτος, από τις 13 έως και τις 15 Σεπτεμβρίου, η Βιάννος θα φιλοξενήσει ένα ξεχωριστό γεγονός. Ενα διεθνές πολιτικό και πολιτισμικό συνέδριο που, με αφετηρία το συγκεκριμένο ιστορικό τραύμα, θα ανακινήσει μείζονα ζητήματα που ξεκινούν από την Κατοχή: το κατοχικό δάνειο που πήραν αλλά ποτέ δεν πλήρωσαν οι Γερμανοί κατακτητές, την κλοπή του χρυσού της Ελλάδας, την κλοπή των αρχαιοτήτων και τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Είναι σημαντικό ότι στο συνέδριο συμμετέχουν άνθρωποι όπως ο Μανώλης Γλέζος, που με μια έννοια συμβολίζει όσο κανείς την περήφανη, μη ενοχοποιητική και μη φιλέκδικη διεκδίκηση της πατρίδας μας για δικαιοσύνη, η Χριστίνα Σταμούλη, που συνεχίζει το παραδειγματικό έργο του αλησμόνητου πατέρα της στον καίριο τομέα της νομικής διεκδίκησης, ο Στέλιος Περράκης, διεθνολόγος αφιερωμένος στην υπόθεση, και ο Αριστομένης Συγγελάκης, πρόεδρος της επιτροπής αγώνα και ψυχή της διοργάνωσης. Και είναι το ίδιο τουλάχιστον σημαντική η παρουσία ανθρώπων που έζησαν στο πετσί τους μια θηριωδία η οποία δεν πρέπει ούτε να λησμονηθεί αλλά ούτε και να συντηρήσει ένα τυφλό και καταστροφικό μίσος,
Ωστόσο, η συμμετοχή στο τριήμερο της Βιάννου Γερμανών επιστημόνων που εργάστηκαν για την ιστορική τεκμηρίωση σφαγών σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, έχει μια ιδιαίτερη σημασία και ανοίγει προοπτικές και προβληματισμούς που συνδέουν το τραύμα του κρητικού χωριού με μια σειρά από ευρύτερα ζητήματα. Ποιοι είναι οι άλλοι που θέλουμε να κάνουμε κοινωνούς του ιστορικού τραύματος που τα ίχνη του είναι γραμμένα όχι μόνο στο μυαλό αλλά και στις ψυχές και στα σώματα, απελθόντα και παρόντα των ανθρώπων; Και πόσο οι συνθήκες σε μια Ευρώπη που ήδη υφίσταται από καιρό τα δεινά της κρίσης, χωρίς ωστόσο να κινητοποιείται όσο μαζικά και σταθερά θα περίμενε κανείς, ευνοούν έναν ουσιαστικό διάλογο;
Αν μάλιστα ξεφύγουμε από χώρες του Νότου, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και σε μικρότερο βαθμό η Ιταλία, και αναζητήσουμε τον απολύτως αναγκαίο αυτό διάλογο με τη Γερμανία και τις άλλες χώρες του Βορρά, θα διαπιστώσουμε ότι πολύ συχνά οι πολιτικές, πολιτισμικές και κοινωνικές συνθήκες που κυριαρχούν εκεί δεν επιτρέπουν μια εύκολη αισιοδοξία ότι όλοι καταλαβαίνουν τα τραύματα, απώτερα και τωρινά, και τα δίκια μας. Για κάποιες σημαντικές μειοψηφίες, ας πούμε της Γερμανίας, η μνήμη των αδικιών του παρελθόντος και η βούληση να μην επαναληφθούν αναδεικνύεται σε πρωτεύον ενδιαφέρον. Ας μην κάνουμε το λάθος να υποτιμήσουμε είτε και να υπερτιμήσουμε γενικεύοντας αυτά τα φαινόμενα. Αυτοί οι άνθρωποι της Γερμανίας και του ευρωπαϊκού Βορρά γενικότερα μας είναι πολύτιμοι. Και, όπως κατορθώθηκε στο συνέδριο που αρχίζει στη Βιάννο, πρέπει να αγωνιζόμαστε για να ανοίγουμε δρόμους επικοινωνίας με όλο και πιο πολλούς σαν κι αυτούς. Γιατί η αναγνώριση από τη Γερμανία των οφειλών της θα βοηθήσει την ίδια να μην επαναλαμβάνει πολιτικές ηγεμονίας που στοιχίζουν στους άλλους αλλά και στην ίδια ακριβά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου