«Σε πλατεία Ζακλίν ντε Ρομιγί μετονομάζεται η πλατεία Θησείου. Την απόφαση πήρε το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων ως ελάχιστο φόρο τιμής στο έργο της σπουδαίας αυτής γυναίκας, που μελέτησε όσο λίγοι την αρχαιοελληνική γραμματεία» («Εφ.Συν.» 5/9).
Δεν είναι και λίγο, στον νεοελληνικό μας «μικρόκοσμο», με τις ατελείωτες μικρο-σκοπιμότητες, ανιστόρητες ή μικρονοϊκές, να δίνεται σε ιστορική πλατεία της Αθήνας (συμβολή Ηρακλειδών, Νηλέως, Αποστόλου Παύλου και Ακάμαντος, πριν από 100-120 χρόνια καρδιά της κοσμικής, προπαντός της αποκριάτικης Αθήνας!) το όνομα της εκλεκτής Γαλλίδας ιστορικού. Δεν είναι και λίγο, διότι σπανίζουν στα δημοτικά συμβούλια της Αθήνας ανάλογες γενναίες τιμές σε προσωπικότητες των Γραμμάτων και των Τεχνών. Ισως επειδή… ο φόβος φυλάει τα έρημα, καθώς πολλές από αυτές τις προσωπικότητες ακτινοβολούν τόσο που δύσκολα πλησιάζονται από τρόμο… εγκαύματος.
Προς απόδειξη είπα να κάνω μια «βόλτα» στις πλατείες της Αθήνας, με οδηγό το πόνημα των Μάρως Βουγιούκα – Βασίλη Μεγαρίδη «Οδωνυμικά – Η σημασία των ονομάτων των οδών της Αθήνας», έκδοση Δήμου Αθηναίων. Μέτρησα ακριβώς 238 μεγάλες και μικρές πλατείες στην Αθήνα. Απ’ αυτές μόλις 23 αναγράφουν ονόματα πνευματικών δημιουργών και καλλιτεχνών, από την αρχαιότητα ίσαμε σήμερα. Απεναντίας υπάρχουν 39 πλατείες αγίων (ανά τρεις πλατείες π.χ. στους αγίους Γεώργιο, Δημήτριο και Νικόλαο), στις οποίες δέον να προστεθούν οι πλατείες προφητών: Δανιήλ και Ηλία, η Μεγάλου Βασιλείου και, βεβαίως, η Μητροπόλεως.
Από τους πνευματικούς δημιουργούς τιμώνται με πλατείες οι: Τάσος Βουρνάς (Νεάπολη), ο μέγας Δάντης της «Θείας Κωμωδίας» (Κολωνάκι), Πηνελόπη Δέλτα, Ελληνορώσσων, Θεοδέκτης (μόνος με… πλατεία από όλη την αρχαιότητα, πλην της πλατείας Ακαδημίας Πλάτωνος∙ μαθητής του Πλάτωνα ο Θεοδέκτης, τραγωδός από τη Λυκία, πολύ αγαπητός στους Αθηναίους και λόγω πρόωρου θανάτου – Ν. Φιλοθέη), Θανάσης Κανελλόπουλος (Αμπελόκηποι), Ιωάννης Καραμάνος (εκπαιδευτικός, 19ος αιώνας, εξαίρετος, πρότυπο το ομώνυμο σχολείο του – Μοναστηράκι), Ανδρέας Καρκαβίτσας (Κυπριάδου), Νίκος Κιτσίκης (Λυκαβηττός), Λορέντσος Μαβίλης (Αμπελόκηποι), Σατωβριάνδος (Χίλτον), Κωστής Παλαμάς (Ακαδημία, πίσω από Εθνική Βιβλιοθήκη), Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (Κυπριάδου).
Από τους καλλιτέχνες, γενικά, οι: Σοφία Βέμπο (Ν. Φιλοθέη), Νικόλαος Γύζης (Πλατεία Γκύζη, από τη λατινική υπογραφή του μεγάλου μας ζωγράφου: Gisis!), Ραλλού Μάνου (Ζάππειο), Χριστόφορος Νέζερ (Χίλτον), Σπύρος Παπαλουκάς (Κυπριάδου) και Κώστας Παρθένης (Ν. Φιλοθέη). Υπάρχουν επίσης και δύο άλση, αφιερωμένα στους: Δημήτρη Μητρόπουλο, αρχιμουσικό (Ωδείο Αθηνών, παλαιά Βατραχονήσι) και Τάσσο, χαράκτη (πίσω από Α΄ Νεκροταφείο).
Ο Δήμος Αθηναίων δεν τιμά με πλατεία ούτε έναν γλύπτη! Παραδόξως, εμμέσως, τιμάται μόνον ο Δημήτριος Φιλιππότης: Το αριστούργημά του, Ξυλοθραύστης, έναντι Σταδίου, έμπροσθεν Ζαππείου, έχει ονοματίσει τον περιβάλλοντα χώρο σε πλατεία Ξυλοθραύστη. Από την (αρχαία) Αθήνα, των γλυπτών, στη νεότερη Αθήνα, των… γλειφτών! Αν αφηγηθώ κάποτε τα βάσανα του Ξυλοθραύστη και άλλων γλυπτών της Αθήνας που… σκανδάλισαν φανατικούς παντός… θρησκεύματος και λοιπούς ανοήτους, θα κλάψουμε, αλίμονο, απ’ τα γέλια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου