Λόγια του Οδυσσέα Ελύτη επιστράτευσε ο Αλαβάνος για να απαντήσει στη Ρεπούση

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  ΤΑ ΝΕΑ 11/09/2013 15:55 |

Ο Αλέκος Αλαβάνος παρέθεσε Οδυσσέα Ελύτη για να σχολιάσει τη θέση της Μαρίας Ρεπούση για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

 

 Θέση στο ζήτημα που ανέκυψε με την πρόταση της Μαρίας Ρεπούση να γίνει προαιρετική η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στο λύκειο, και τον χαρακτηρισμό τους ως «νεκρή γλώσσα», πήρε την Τετάρτη και ο Αλέκος Αλαβάνος, εκ μέρους του Σχεδίου Β'. 

Μιλώντας στον ραδιοσταθμό Αθήνα 9,84 ο Αλέκος Αλαβάνος, αν και δεν είναι φιλόλογος, επέμεινε ότι μια γλώσσα που μιλιέται επί 2.500 χρόνια χωρίς διακοπή και με ελάχιστες διαφορές, «δεν είναι νεκρή».

Για να απαντήσει μάλιστα στη βουλευτή της ΔΗΜΑΡ επέλεξε να παραθέσει απόσπασμα από την ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη στην τελετή απονομής του βραβείου Νομπέλ τον Νοέμβριο του 1979:


«Είναι, το ξέρω, άτοπο ν' αναφέρεται κανείς σε προσωπικές περιπτώσεις. Και ακόμη πιο άτοπο να παινά το σπίτι του. Είναι όμως κάποτε απαραίτητο, στο βαθμό που αυτά βοηθούν να δούμε πιο καθαρά μιαν ορισμένη κατάσταση πραγμάτων. Και είναι σήμερα η περίπτωση.

» Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές.

» Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μία Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. - χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρυσμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας.

» Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών.

» Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος 25 αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Να τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση».