Το γαλλικό περιοδικό σε εκτεταμένο ρεπορτάζ μ’ αυτόν τον
τίτλο επισημαίνει το φαινόμενο άνθησης του θεσμού μέσα στην κρίση, τη
διεθνή του πια σημασία και τη στήριξη που προσφέρει στους καλλιτέχνες.
Στηλιτεύει και την κυβέρνηση που θέλησε να απομακρύνει τον καλλιτεχνικό
του διευθυντή
ΠΑΡΙΣΙ Της Ηρας Φελουκατζή
Σε άρθρο του στο περιοδικό «Nouvel Observateur» με τίτλο «Στην Ελλάδα ο πολιτισμός θριαμβεύει επί της χρεοκοπίας» ο Ραφαέλ ντε Γκιμπερνατίς μιλά με εξαιρετικά λόγια για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, επισημαίνοντας τη σημαντική συμβολή του Γιώργου Λούκου ως καλλιτεχνικού του διευθυντή στην επιτυχία του και στη διεθνή ακτινοβολία του τα τελευταία χρόνια. Κατακρίνει, επίσης, την παραλίγο αποπομπή του από τα καθήκοντά του, «ενός ανθρώπου που διευθύνει ένα από τα σπάνια πράγματα στην Ελλάδα που λειτουργούν εξαίσια».
Συγκεκριμένα ο δημοσιογράφος αναφέρει ότι η «Δεξιά που κυριαρχεί στον κυβερνητικό συνασπισμό πολύ εύκολα ήθελε να ξεφορτωθεί έναν άνθρωπο με τόσες ικανότητες…Την ίδια στιγμή η άκρα Δεξιά κατηγορεί τον Γ. Λούκο ότι το πρόγραμμα του Φεστιβάλ δεν προβάλλει τους Ελληνες καλλιτέχνες». Η απόφαση για αποπομπή του Γ. Λούκου προξένησε πλήθος αντιδράσεων και συλλογή 6.000 υπογραφών, μεταξύ των οποίων και του πολιτιστικού ακόλουθου της γαλλικής πρεσβείας. Ο τότε αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού «δεν τόλμησε να αποπέμψει ανοιχτά τον κ. Λούκο, αλλά τον άφησε σε αναμονή μην καταβάλλοντας τους μισθούς των συνεργατών του», αναφέρεται στο άρθρο, και σημειώνεται ότι τελικά έμεινε στη θέση του, αφού δεν βρέθηκε άξιος αντικαταστάτης του.
Η κριτική στην κυβέρνηση συνεχίζεται στο άρθρο του «Nouvel Observateur»: «Πώς να γίνει κατανοητό το γεγονός ότι μια κυβέρνηση αντάξια του ονόματός της, που θα έπρεπε να ενδιαφερόταν περισσότερο για το γενικό καλό απ’ ό,τι για τα δικά της συμφέροντα, μπόρεσε να σκεφτεί να αντικαταστήσει τον άνθρωπο που σε λίγα χρόνια έκανε το Φεστιβάλ Αθηνών αυτό που είναι σήμερα;». Μέσα σε επτά έτη, χάρη στον Γ. Λούκο, το Φεστιβάλ πήρε διεθνείς διαστάσεις, πενταπλασίασε το κοινό του και προσέλκυσε μεγάλο αριθμό σύγχρονων καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, ανοίγοντας διεθνείς ορίζοντες, όταν μέχρι τότε ήταν μια «ελληνοκεντρική επιχείρηση περιορισμένης εμβέλειας, δραματικά κλειστή στον εξωτερικό κόσμο, με θλιβερό συντηρητισμό, όπου οι καλλιτεχνικοί πράκτορες επέβαλλαν το πρόγραμμα ανάλογα με τους καλλιτέχνες που εκπροσωπούσαν, απαιτώντας υπέρογκες αμοιβές εκμεταλλευόμενοι την άλλοτε άφθονη ροή χρήματος».
Ο Γ. Λούκος απολαύει της στήριξης του καλλιτεχνικού κόσμου εντός και εκτός Ελλάδας, σημειώνει το άρθρο και επισημαίνει τη σημασία του συγκεκριμένου Φεστιβάλ, το οποίο αποτελεί «σανίδα σωτηρίας» για τους Ελληνες καλλιτέχνες, δεδομένης της ανεργίας στον ελληνικό καλλιτεχνικό χώρο (90%) και της πτώσης 65% στον προϋπολογισμό της χώρας για τον πολιτισμό, ο οποίος ήταν ανέκαθεν χαμηλός (έως 0,22% του ΑΕΠ).
Ο τσεμπαλίστας Μάρκελλος Χρυσικόπουλος δηλώνει στον Ντε Γκιμπερνατίς ότι «το Φεστιβάλ Αθηνών είναι σήμερα ο μόνος δημόσιος θεσμός με τον οποίο οι Ελληνες καλλιτέχνες ελπίζουν ότι μπορούν να προχωρήσουν σε προγράμματα δημιουργικά και πρωτότυπα». Σύμφωνα, μάλιστα, με τον Γάλλο δημοσιογράφο, μια έρευνα που έγινε από τις πολιτιστικές υπηρεσίες της γαλλικής πρεσβείας στην Αθήνα, υπό την ευθύνη του Ολιβιέ Ντεκότ, δείχνει ότι υπάρχει μια τάση μετανάστευσης των καλλιτεχνών. «Για όσους δεν φεύγουν από την Ελλάδα η επιβίωση εξαρτάται από την ικανότητά τους να παίξουν με τα τελευταία θεσμικά “χαρτιά” που έχουν απομείνει: τα Φεστιβάλ Αθηνών, Επιδαύρου και Καλαμάτας, τα κρατικά θέατρα και τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση», επισημαίνεται στην έρευνα.
Ο Ραφαέλ ντε Γκιμπερνατίς τονίζει ακόμα τη μεγάλη προσέλευση του κοινού στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ και φαίνεται να διαφωνεί με τα λόγια του Γιώργου Λούκου: «Μου φαίνεται ανήθικο να απαιτώ χρήματα για το Φεστιβάλ, όταν έχουν προβλήματα χρηματοδότησης τα νοσοκομεία, όταν πολλές οικογένειες αδυνατούν να τραφούν αξιοπρεπώς κι όταν η ανεργία φτάνει το 20% και το 50% στους νέους».
Το κομμάτι του «Nouvel Obs» κλείνει με δηλώσεις του Γιώργου Βέλτσου. «Η εντυπωσιακή επιτυχία του Φεστιβάλ Αθηνών φαίνεται παράδοξη, αλλά δεν είναι. Σε μια κουρασμένη, βαθιά απογοητευμένη κοινωνία δεν είναι απλώς μια πνευματική και καλλιτεχνική παρηγοριά, αλλά κι ένα σημάδι ζωτικότητας. Μια ρεβάνς, επίσης, πάνω στον νεοπλουτισμό των Ελλήνων επί τόσα χρόνια χάρη στα χρήματα από την Ε.Ε., όπου η τέχνη δεν είχε καμιά θέση. Είναι ακόμα ένα κάλεσμα αντίστασης από ένα νεανικό και διψασμένο κοινό, που τρέχει να ανακαλύψει τις προτάσεις του Φεστιβάλ. Πριν τον Λούκο έπρεπε να πάμε στη Γαλλία, τη Γερμανία ή την Αγγλία για να ανακαλύψουμε τους μεγάλους καλλιτέχνες. Κι αυτός μάς τους έφερε στην πόρτα μας, ακριβώς την εποχή που το είχαμε περισσότερο ανάγκη».
ΠΑΡΙΣΙ Της Ηρας Φελουκατζή
Σε άρθρο του στο περιοδικό «Nouvel Observateur» με τίτλο «Στην Ελλάδα ο πολιτισμός θριαμβεύει επί της χρεοκοπίας» ο Ραφαέλ ντε Γκιμπερνατίς μιλά με εξαιρετικά λόγια για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, επισημαίνοντας τη σημαντική συμβολή του Γιώργου Λούκου ως καλλιτεχνικού του διευθυντή στην επιτυχία του και στη διεθνή ακτινοβολία του τα τελευταία χρόνια. Κατακρίνει, επίσης, την παραλίγο αποπομπή του από τα καθήκοντά του, «ενός ανθρώπου που διευθύνει ένα από τα σπάνια πράγματα στην Ελλάδα που λειτουργούν εξαίσια».
Συγκεκριμένα ο δημοσιογράφος αναφέρει ότι η «Δεξιά που κυριαρχεί στον κυβερνητικό συνασπισμό πολύ εύκολα ήθελε να ξεφορτωθεί έναν άνθρωπο με τόσες ικανότητες…Την ίδια στιγμή η άκρα Δεξιά κατηγορεί τον Γ. Λούκο ότι το πρόγραμμα του Φεστιβάλ δεν προβάλλει τους Ελληνες καλλιτέχνες». Η απόφαση για αποπομπή του Γ. Λούκου προξένησε πλήθος αντιδράσεων και συλλογή 6.000 υπογραφών, μεταξύ των οποίων και του πολιτιστικού ακόλουθου της γαλλικής πρεσβείας. Ο τότε αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού «δεν τόλμησε να αποπέμψει ανοιχτά τον κ. Λούκο, αλλά τον άφησε σε αναμονή μην καταβάλλοντας τους μισθούς των συνεργατών του», αναφέρεται στο άρθρο, και σημειώνεται ότι τελικά έμεινε στη θέση του, αφού δεν βρέθηκε άξιος αντικαταστάτης του.
Η κριτική στην κυβέρνηση συνεχίζεται στο άρθρο του «Nouvel Observateur»: «Πώς να γίνει κατανοητό το γεγονός ότι μια κυβέρνηση αντάξια του ονόματός της, που θα έπρεπε να ενδιαφερόταν περισσότερο για το γενικό καλό απ’ ό,τι για τα δικά της συμφέροντα, μπόρεσε να σκεφτεί να αντικαταστήσει τον άνθρωπο που σε λίγα χρόνια έκανε το Φεστιβάλ Αθηνών αυτό που είναι σήμερα;». Μέσα σε επτά έτη, χάρη στον Γ. Λούκο, το Φεστιβάλ πήρε διεθνείς διαστάσεις, πενταπλασίασε το κοινό του και προσέλκυσε μεγάλο αριθμό σύγχρονων καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, ανοίγοντας διεθνείς ορίζοντες, όταν μέχρι τότε ήταν μια «ελληνοκεντρική επιχείρηση περιορισμένης εμβέλειας, δραματικά κλειστή στον εξωτερικό κόσμο, με θλιβερό συντηρητισμό, όπου οι καλλιτεχνικοί πράκτορες επέβαλλαν το πρόγραμμα ανάλογα με τους καλλιτέχνες που εκπροσωπούσαν, απαιτώντας υπέρογκες αμοιβές εκμεταλλευόμενοι την άλλοτε άφθονη ροή χρήματος».
Ο Γ. Λούκος απολαύει της στήριξης του καλλιτεχνικού κόσμου εντός και εκτός Ελλάδας, σημειώνει το άρθρο και επισημαίνει τη σημασία του συγκεκριμένου Φεστιβάλ, το οποίο αποτελεί «σανίδα σωτηρίας» για τους Ελληνες καλλιτέχνες, δεδομένης της ανεργίας στον ελληνικό καλλιτεχνικό χώρο (90%) και της πτώσης 65% στον προϋπολογισμό της χώρας για τον πολιτισμό, ο οποίος ήταν ανέκαθεν χαμηλός (έως 0,22% του ΑΕΠ).
Ο τσεμπαλίστας Μάρκελλος Χρυσικόπουλος δηλώνει στον Ντε Γκιμπερνατίς ότι «το Φεστιβάλ Αθηνών είναι σήμερα ο μόνος δημόσιος θεσμός με τον οποίο οι Ελληνες καλλιτέχνες ελπίζουν ότι μπορούν να προχωρήσουν σε προγράμματα δημιουργικά και πρωτότυπα». Σύμφωνα, μάλιστα, με τον Γάλλο δημοσιογράφο, μια έρευνα που έγινε από τις πολιτιστικές υπηρεσίες της γαλλικής πρεσβείας στην Αθήνα, υπό την ευθύνη του Ολιβιέ Ντεκότ, δείχνει ότι υπάρχει μια τάση μετανάστευσης των καλλιτεχνών. «Για όσους δεν φεύγουν από την Ελλάδα η επιβίωση εξαρτάται από την ικανότητά τους να παίξουν με τα τελευταία θεσμικά “χαρτιά” που έχουν απομείνει: τα Φεστιβάλ Αθηνών, Επιδαύρου και Καλαμάτας, τα κρατικά θέατρα και τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση», επισημαίνεται στην έρευνα.
Ο Ραφαέλ ντε Γκιμπερνατίς τονίζει ακόμα τη μεγάλη προσέλευση του κοινού στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ και φαίνεται να διαφωνεί με τα λόγια του Γιώργου Λούκου: «Μου φαίνεται ανήθικο να απαιτώ χρήματα για το Φεστιβάλ, όταν έχουν προβλήματα χρηματοδότησης τα νοσοκομεία, όταν πολλές οικογένειες αδυνατούν να τραφούν αξιοπρεπώς κι όταν η ανεργία φτάνει το 20% και το 50% στους νέους».
Το κομμάτι του «Nouvel Obs» κλείνει με δηλώσεις του Γιώργου Βέλτσου. «Η εντυπωσιακή επιτυχία του Φεστιβάλ Αθηνών φαίνεται παράδοξη, αλλά δεν είναι. Σε μια κουρασμένη, βαθιά απογοητευμένη κοινωνία δεν είναι απλώς μια πνευματική και καλλιτεχνική παρηγοριά, αλλά κι ένα σημάδι ζωτικότητας. Μια ρεβάνς, επίσης, πάνω στον νεοπλουτισμό των Ελλήνων επί τόσα χρόνια χάρη στα χρήματα από την Ε.Ε., όπου η τέχνη δεν είχε καμιά θέση. Είναι ακόμα ένα κάλεσμα αντίστασης από ένα νεανικό και διψασμένο κοινό, που τρέχει να ανακαλύψει τις προτάσεις του Φεστιβάλ. Πριν τον Λούκο έπρεπε να πάμε στη Γαλλία, τη Γερμανία ή την Αγγλία για να ανακαλύψουμε τους μεγάλους καλλιτέχνες. Κι αυτός μάς τους έφερε στην πόρτα μας, ακριβώς την εποχή που το είχαμε περισσότερο ανάγκη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου