Από τη σκηνή του έχουν περάσει μεγάλα ονόματα και θίασοι του ελληνικού
θεάτρου. Αποτελεί το αρχιτεκτονικό «στολίδι» του Πειραιά και μια κιβωτό
πολιτισμού που μέσα της κλείνει δύο περίπου αιώνες θεατρικής
δημιουργίας.
Η κτιριακή του αποκατάσταση ολοκληρώθηκε και το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ετοιμάζεται να ανοίξει ξανά τις πύλες του στο κοινό στις 21 Σεπτεμβρίου. «Ανανεωμένο» πλέον, είναι έτοιμο για τη μετάβασή του σε μια νέα εποχή με τα πιο υπερσύγχρονα τεχνολογικά, φωτιστικά και ηχητικά μέσα, δίχως ωστόσο να χάνει την αίγλη του παρελθόντος.
Ενα λεύκωμα με τίτλο «Η ιστορία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από τον 19ο στον 21ο αιώνα» (εκδόσεις Νέος Κύκλος) συνοδεύει αυτό το νέο άνοιγμά του και παρουσιάζει στον σύγχρονο θεατή το παρελθόν της θεατρικής αυτής στέγης που άνοιξε για πρώτη φορά την αυλαία της το 1895 με τη λόγια τραγωδία «Μαρία Δοξαπατρή» του Δημητρίου Βερναρδάκη.
Το Δημοτικό Θέατρο εγκαινιάστηκε το 1895 και είναι έργο του αρχιτέκτονα Ιωάννη Λαζαρίμου. Στις σελίδες του επιστημονικά τεκμηριωμένου βιβλίου, την επιμέλεια του οποίου έχουν ο Νίκος Αξαρλής και η Κατερίνα Μπρεντάνου, παρατίθενται χρονολογικά τα γεγονότα και οι διαδικασίες που αναδεικνύουν τα ουσιαστικά στοιχεία της ιστορίας του θεάτρου αυτού. Τα κείμενα συνοδεύονται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό, με φωτογραφίες του θεάτρου, εικόνες από παραστάσεις καθώς και από εξώφυλλα προγραμμάτων.
Το χρονολόγιο στις πρώτες σελίδες δίνει μια εικόνα από την πορεία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από το 1880 όταν στον προϋπολογισμό του δήμου υπήρχαν και τα έξοδα για την «ανέγερση θεάτρου» (Εφ. Ηχώ) έως το 2012 με την ολοκλήρωση της αποκατάστασης.
Σημαντικοί σταθμοί, όπως αναφέρονται στο λεύκωμα, σε αυτή την πορεία ήταν μεταξύ άλλων η πρώτη εισπρακτική επιτυχία με την όπερα «Μποέμ» με πρωταγωνιστή τον υψίφωνο Ευάγγελο Αποστόλου (1900), η πρώτη εμφάνιση στο Δημοτικό Θέατρο του νεαρού τότε Πειραιώτη Αιμίλιου Βεάκη στην «Φαύστα» (10 Νοεμβρίου 1907), καθώς και η τελευταία εμφάνιση της Κατίνας Παξινού με το έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ «Μάνα Κουράγιο» (1972).
Από το 1918 το θέατρο «αρχίζει να καταρρέει», όπως έγραφε η εφημερίδα Χρονογράφος. Οι σεισμοί του 1981 και του 1999 έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα.
Την εισαγωγή με τίτλο «Ενα περίλαμπρο κτίριο στην καρδιά της πόλης» υπογράφει η καθηγήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών Αννα Ταμπάκη.
Στο πρώτο μέρος του λευκώματος γίνονται αναφορές στο θέατρο στον Πειραιά τον 19ο αιώνα, με κείμενα της Κατερίνας Μπρεντάνου (Δρ Θεατρολογίας, Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων Πειραιά) για τις «Απαρχές του θεάτρου στον Πειραιά» και το «Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: από τη θεμελίωση στην πρώτη παράσταση».
Το δεύτερο μέρος, «Νέα στοιχεία από την αρχαιολογική έρευνα του χώρου του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά» παρουσιάζει στο κείμενό της η αρχαιολόγος Κορνηλία Αξιώτη, ενώ στην «Αρχιτεκτονική αξία» του αναφέρεται η ομότιμη καθηγήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, Ελένη Φεσσά - Εμμανουήλ.
Στο τρίτο μέρος του λευκώματος, η Κατερίνα Μπρεντάνου κάνει μια αναδρομή με τίτλο «Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: από την πρώτη παράσταση έως το 1922». Στα χρόνια του Μεσοπολέμου αναφέρεται το κείμενο της Αγγελικής Κωνστάντιου (φιλόλογος, μάστερ θεατρολογίας) και στην περίοδο 1945 - 1967 εκείνο της Πολύμνιας Θεοδωράκη (φιλόλογος, μάστερ θεατρολογίας).
Για την «Τελευταία πράξη του δράματος 1967 - 2012» μιλάει ο Νίκος Αξαρλής (ιστορικός τέχνης) με αναφορές μεταξύ άλλων στην εμφάνιση ευρωπαϊκών θιάσων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στις συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη, τη Δικτατορία, τη Μεταπολίτευση, στην «απαξίωση» της περιόδου 1996 - 1999 και στην «κατάρρευση».
Στην παρουσία του Δημήτρη Ροντήρη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αναφέρεται το κείμενο που υπογράφει η Χρυσόθεμις Σταματοπούλου - Βασιλάκου (καθηγήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ). Τα καλλιτεχνικά του βήματα, όπως γράφει χαρακτηριστικά, τον έφεραν πίσω στην πόλη όπου μεγάλωσε, στον Πειραιά. Η παρουσία του στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης έχει ταυτιστεί με τις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου που ο ίδιος σκηνοθέτησε (1947 - 1954) και με την εμφάνιση του δικού του δημιουργήματος, ενός συνεταιρικού θιάσου συνόλου, του «Πειραϊκού Θεάτρου» (1957 - 1959) που στόχο είχε την ανάπτυξη της θεατρικής και καλλιτεχνικής κίνησης στον Πειραιά.
Από τον Σεπτέμβριο το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά θα διεκδικεί τη θέση του στη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία. Οπως δήλωσε πρόσφατα και ο δήμαρχος Πειραιά Βασίλης Μιχαλολιάκος, «θα αποτελέσει ένα υπερσύγχρονο πολιτιστικό κέντρο διεθνών προδιαγραφών, το οποίο θα μπορεί να υποστηρίζει τον προγραμματισμό υψηλού επιπέδου εκδηλώσεων. Θα μεθοδεύσει καλλιτεχνικό άνοιγμα προς τις μεσογειακές χώρες και θα καταστεί πνευματικός πόλος της ευρύτερης περιοχής και μεσογειακό κέντρο πολιτισμού».
“ Το λεύκωμα «Η ιστορία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από τον 19ο στον 21ο αιώνα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νέος Κύκλος (Καραολή και Δημητρίου 43, Πειραιάς, τηλ. 210-4100.145).
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 28/06/2013 20:03 | http://www.tanea.gr/news/culture
Η κτιριακή του αποκατάσταση ολοκληρώθηκε και το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ετοιμάζεται να ανοίξει ξανά τις πύλες του στο κοινό στις 21 Σεπτεμβρίου. «Ανανεωμένο» πλέον, είναι έτοιμο για τη μετάβασή του σε μια νέα εποχή με τα πιο υπερσύγχρονα τεχνολογικά, φωτιστικά και ηχητικά μέσα, δίχως ωστόσο να χάνει την αίγλη του παρελθόντος.
Ενα λεύκωμα με τίτλο «Η ιστορία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από τον 19ο στον 21ο αιώνα» (εκδόσεις Νέος Κύκλος) συνοδεύει αυτό το νέο άνοιγμά του και παρουσιάζει στον σύγχρονο θεατή το παρελθόν της θεατρικής αυτής στέγης που άνοιξε για πρώτη φορά την αυλαία της το 1895 με τη λόγια τραγωδία «Μαρία Δοξαπατρή» του Δημητρίου Βερναρδάκη.
Το Δημοτικό Θέατρο εγκαινιάστηκε το 1895 και είναι έργο του αρχιτέκτονα Ιωάννη Λαζαρίμου. Στις σελίδες του επιστημονικά τεκμηριωμένου βιβλίου, την επιμέλεια του οποίου έχουν ο Νίκος Αξαρλής και η Κατερίνα Μπρεντάνου, παρατίθενται χρονολογικά τα γεγονότα και οι διαδικασίες που αναδεικνύουν τα ουσιαστικά στοιχεία της ιστορίας του θεάτρου αυτού. Τα κείμενα συνοδεύονται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό, με φωτογραφίες του θεάτρου, εικόνες από παραστάσεις καθώς και από εξώφυλλα προγραμμάτων.
Το χρονολόγιο στις πρώτες σελίδες δίνει μια εικόνα από την πορεία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από το 1880 όταν στον προϋπολογισμό του δήμου υπήρχαν και τα έξοδα για την «ανέγερση θεάτρου» (Εφ. Ηχώ) έως το 2012 με την ολοκλήρωση της αποκατάστασης.
Σημαντικοί σταθμοί, όπως αναφέρονται στο λεύκωμα, σε αυτή την πορεία ήταν μεταξύ άλλων η πρώτη εισπρακτική επιτυχία με την όπερα «Μποέμ» με πρωταγωνιστή τον υψίφωνο Ευάγγελο Αποστόλου (1900), η πρώτη εμφάνιση στο Δημοτικό Θέατρο του νεαρού τότε Πειραιώτη Αιμίλιου Βεάκη στην «Φαύστα» (10 Νοεμβρίου 1907), καθώς και η τελευταία εμφάνιση της Κατίνας Παξινού με το έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ «Μάνα Κουράγιο» (1972).
Από το 1918 το θέατρο «αρχίζει να καταρρέει», όπως έγραφε η εφημερίδα Χρονογράφος. Οι σεισμοί του 1981 και του 1999 έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα.
Την εισαγωγή με τίτλο «Ενα περίλαμπρο κτίριο στην καρδιά της πόλης» υπογράφει η καθηγήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών Αννα Ταμπάκη.
Στο πρώτο μέρος του λευκώματος γίνονται αναφορές στο θέατρο στον Πειραιά τον 19ο αιώνα, με κείμενα της Κατερίνας Μπρεντάνου (Δρ Θεατρολογίας, Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων Πειραιά) για τις «Απαρχές του θεάτρου στον Πειραιά» και το «Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: από τη θεμελίωση στην πρώτη παράσταση».
Το δεύτερο μέρος, «Νέα στοιχεία από την αρχαιολογική έρευνα του χώρου του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά» παρουσιάζει στο κείμενό της η αρχαιολόγος Κορνηλία Αξιώτη, ενώ στην «Αρχιτεκτονική αξία» του αναφέρεται η ομότιμη καθηγήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, Ελένη Φεσσά - Εμμανουήλ.
Στο τρίτο μέρος του λευκώματος, η Κατερίνα Μπρεντάνου κάνει μια αναδρομή με τίτλο «Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: από την πρώτη παράσταση έως το 1922». Στα χρόνια του Μεσοπολέμου αναφέρεται το κείμενο της Αγγελικής Κωνστάντιου (φιλόλογος, μάστερ θεατρολογίας) και στην περίοδο 1945 - 1967 εκείνο της Πολύμνιας Θεοδωράκη (φιλόλογος, μάστερ θεατρολογίας).
Για την «Τελευταία πράξη του δράματος 1967 - 2012» μιλάει ο Νίκος Αξαρλής (ιστορικός τέχνης) με αναφορές μεταξύ άλλων στην εμφάνιση ευρωπαϊκών θιάσων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στις συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη, τη Δικτατορία, τη Μεταπολίτευση, στην «απαξίωση» της περιόδου 1996 - 1999 και στην «κατάρρευση».
Στην παρουσία του Δημήτρη Ροντήρη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αναφέρεται το κείμενο που υπογράφει η Χρυσόθεμις Σταματοπούλου - Βασιλάκου (καθηγήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ). Τα καλλιτεχνικά του βήματα, όπως γράφει χαρακτηριστικά, τον έφεραν πίσω στην πόλη όπου μεγάλωσε, στον Πειραιά. Η παρουσία του στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης έχει ταυτιστεί με τις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου που ο ίδιος σκηνοθέτησε (1947 - 1954) και με την εμφάνιση του δικού του δημιουργήματος, ενός συνεταιρικού θιάσου συνόλου, του «Πειραϊκού Θεάτρου» (1957 - 1959) που στόχο είχε την ανάπτυξη της θεατρικής και καλλιτεχνικής κίνησης στον Πειραιά.
Από τον Σεπτέμβριο το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά θα διεκδικεί τη θέση του στη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία. Οπως δήλωσε πρόσφατα και ο δήμαρχος Πειραιά Βασίλης Μιχαλολιάκος, «θα αποτελέσει ένα υπερσύγχρονο πολιτιστικό κέντρο διεθνών προδιαγραφών, το οποίο θα μπορεί να υποστηρίζει τον προγραμματισμό υψηλού επιπέδου εκδηλώσεων. Θα μεθοδεύσει καλλιτεχνικό άνοιγμα προς τις μεσογειακές χώρες και θα καταστεί πνευματικός πόλος της ευρύτερης περιοχής και μεσογειακό κέντρο πολιτισμού».
“ Το λεύκωμα «Η ιστορία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από τον 19ο στον 21ο αιώνα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νέος Κύκλος (Καραολή και Δημητρίου 43, Πειραιάς, τηλ. 210-4100.145).
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 28/06/2013 20:03 | http://www.tanea.gr/news/culture
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου