Ήταν μια αναμενόμενη συνάντηση στο προαύλιο του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ.
Ο Δημήτρης ήταν φανερά καταρρακωμένος. «Ειλικρινά δε με νοιάζει τόσο που θα χάσω τη δουλειά μου, πεθαίνω στην ιδέα ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να ξανακάνω αυτό που αγαπώ». Αυτά τα λόγια ήχησαν μέσα μου όπως η γκραν κάσα στο φινάλε ενός ρέκβιεμ και αναρωτήθηκα αν η ζωή τελικά τελειώνει με έναν κρότο ή με έναν λυγμό.
Έχουν περάσει δέκα μέρες από τότε και όλα δείχνουν ότι η αυλαία για τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ έχει πέσει οριστικά. Σύσσωμη η κυβέρνηση αλλά και οι ανώτατοι δικαστές της χώρας απαξίωσαν και διέγραψαν με την βαρύγδουπη σιωπή τους, το πιο ζωντανό και δημιουργικό κομμάτι του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Πέταξαν στα αζήτητα τις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων που δεκαετίες τώρα υπηρετούσαν ό,τι πιο όμορφο και ατόφιο είχε να επιδείξει αυτός ο «αμαρτωλός» οργανισμός.
Στην Ελλάδα των μνημονίων, που ακολουθούν πιστά τα σχέδια των δανειστών, πρέπει να εξοβελίζονται όλες εκείνες οι δράσεις που εγκυμονούν έναν διαφορετικό άνθρωπο. Κι αυτό το κάνουν για πολλοστή φορά πράξη, αδιαφορώντας πλήρως για το θλιβερό και στείρο τοπίο που διαμορφώνουν. Ας ζήσουν λοιπόν χωρίς αυτούς τη δυστοπία που ονειρεύτηκαν αγκαλιά με τον αρρωστημένο τους εαυτό.
Άλλωστε, τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ ποτέ δεν έπαιξαν διαπλεκόμενα και κάτω από χρηματοπιστωτικούς όρους παρά μόνο κάτω απ' την πολύχρωμη μπαγκέτα της ψυχής.
- See more at: http://left.gr/news/rekviem-
Μίνα Κωστοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου