Ναι ανόητε, για το πάρκο!

1

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΔΕΥΤΕΡΑ, 3 Ιουνίου 2013 Βάλια Μπαζού, Ποντίκι   Είναι τρελοί αυτοί οι Τούρκοι! Σκοτώνονται για ένα παλιοπάρκο, για μερικά δεντράκια ενώ από τη γωνία ξεπροβάλλει μεγαλοπρεπώς η ανάπτυξη με τα δώρα της. Τα Μall της, τα loft της, τους επενδυτές της!  Οι σκέψεις αυτές βασανίζουν τα κυβερνητικά στελέχη στην Ελλάδα που δεν μπορούν να αντιληφθούν πώς είναι δυνατόν ενώ η δυναμική διαμαρτυρία για τη σωτηρία ενός πάρκου πνίγηκε στο αίμα, οι γραφικοί πολίτες αντί να κρυφτούν στα σπίτια τους, βγήκαν κατά χιλιάδες σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις σε δεκάδες τουρκικές πόλεις. Και ακριβώς επειδή δεν μπορούν να το αντιληφθούν –όπως και άλλοι πολλοί- κάνουν σενάρια συνωμοσίας για το τι κρύβεται από πίσω. Για το ποιό είναι το βαθύτερο νόημα. Γιατί τα κυβερνητικά στελέχη στην Ελλάδα - και όχι μόνον - δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι η καταστροφή του πάρκου Gezi στην πλατεία Ταξίμ για την υλοποίηση των φαραωνικών σχεδίων ανάπτυξης που προωθεί ο Ερντογάν με ΜΑΤ, ξύλο και χημικά - όπως και οι έλληνες όμοιοί του στη χώρα μας - είναι το ιδανικό πεδίο δράσης για να επιβληθεί με τον τσαμπουκά της ανεξέλεγκτης κρατικής βίας, η ξεπερασμένη και ανόητη πρόταση ανάπτυξης που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση  με τις αυτονόητες επιταγές της εποχής. Σας θυμίζει κάτι; Η πρόταση ανάπτυξης που ο Ερντογάν έχει πάρει επάνω του και την προωθεί προσωπικά (αλήθεια σας θυμίζει κάτι από Ελλάδα;) προβλέπει την καταστροφή του πάρκου Gezi προκειμένου να κατασκευαστεί σε έκταση 35.000 τετραγωνικών μέτρων μια ρέπλικα των παλαιών οθωμανικών στρατώνων που οι αρχές άφησαν να καταρρεύσουν το 1940. Στο κτήριο που θα οικοδομηθεί προβλέπεται να φιλοξενηθεί εμπορικό κέντρο αλλά και κατοικίες ενώ στην πλατεία Ταξίμ θα γίνουν κυκλοφοριακές ρυθμίσεις με βύθιση των δρόμων που οδηγούν στην πλατεία – σύμβολο της πόλης έτσι ώστε να μην χρησιμοποιείται για την κίνηση των οχημάτων. Αρχιτέκτονες, περιβαλλοντικές οργανώσεις και πολίτες από την πρώτη στιγμή που τα σχέδια είδαν το φως της δημοσιότητας αντέδρασαν στην πρόταση για την καταστροφή του πάρκου αλλά και την κατασκευή της ρέπλικας αφού πρόκειται για μια αρχιτεκτονικά ανόητη πρόταση. Όπως λένε οι επιστήμονες, για ένα παλαιό - ιστορικό κτήριο νόημα έχει η αναστήλωσή του. Όταν, όμως, το κτήριο δεν υπάρχει, όταν έχει γκρεμιστεί  και μετά από δεκαετίες στο ίδιο σημείο έχει διαμορφωθεί ένα πάρκο που χαρακτηρίζει την περιοχή, δεν έχει καμιά λογική η καταστροφή του για την οικοδόμηση ενός αντιγράφου. Για παράδειγμα – και μάλιστα ακραίο γιατί οι Οθωμανικοί στρατώνες δεν συγκρίνονται με τον Παρθενώνα- εάν η Ακρόπολη είχε γκρεμιστεί το 1940, θα είχε κάποιο νόημα η κατασκευή ενός αντιγράφου της το 2013, το οποίο μάλιστα θα λειτουργούσε ως εμπορικό κέντρο και chic κατοικίες; Ασφαλώς και όχι. Την ίδια άποψη εξέφρασε τον Ιανουάριο και το αρμόδιο Διοικητικό Περιφερειακό Συμβούλιο για την Προστασία της Πολιτιστικής και Φυσικής Κληρονομιάς το οποίο απέρριψε την πρόταση καταστροφής του πάρκου για την κατασκευή αντιγράφου των στρατώνων. Παρά την αρνητική εισήγηση η κυβέρνηση Ερντογάν πήγε το θέμα στην Ύπατη Αρμοστεία για την Προστασία των Φυσικών Πόρων η οποία όπως αναμενόταν ανέτρεψε την απόφαση αυτή και ενέκρινε ένα μήνα μετά την ανοικοδόμηση του στρατώνα στο πάρκο Gezi. Κι ύστερα εμφανίστηκαν οι μπουλντόζες και οι πολίτες που προσπάθησαν να τις σταματήσουν για να υπερασπιστούν το πάρκο και την κοινή λογική. Για να υπερασπιστούν μια άλλου τύπου ανάπτυξη που δεν είναι ταυτόσημη με την καταστροφή αλλά με τη σύνθεση, την προοπτική, την αντίληψη του χώρου και του χρόνου. Για να υπερασπιστούν τις αρχές του κοινωνικού διαλόγου και της   κοινωνικής συναίνεσης απέναντι στο παράλογο του «αποφασίζουμε -  διατάσσουμε - σκοτώνουμε» γιατί έτσι γουστάρουμε. Η πρωτοφανής βίαιη αντίδραση των τουρκικών αρχών επιβεβαιώνει ότι αυτό που διακυβεύεται – όπως και σε αντίστοιχες περιπτώσεις στην Ελλάδα- είναι πολύ βαθύ και απόλυτα πολιτικό. Και ναι ανόητε, αυτό είναι το πάρκο Gezi, είναι το δάσος στις Σκουριές, είναι το Ελληνικό, είναι η έκταση του παλιού εργοστασίου Μουζάκη στην Ακαδημία Πλάτωνος.