Η Μεσόγειος του Πικάσο

Τη Σίντνεϊ Πικάσο -σύζυγο του γιου του σπουδαίου Ισπανού ζωγράφου από το δεύτερο γάμο του- είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, όπου μας παρουσίασε μαζί με την ιστορικό Τέχνης Ξένια Γερουλάνου μερικά σημεία αναφοράς στην τέχνη του μεγάλου ζωγράφου. Τη σχέση του με τη Μεσόγειο, τον εμβληματικό Μινώταυρο και τις δημιουργίες του από κεραμικά.

 

Μετά το 1931, ο Πικάσο φαίνεται να μπαίνει σε μια περίοδο εσωτερικής αναζήτησης και ένα είδος αμφιβολίας, με αποκορύφωμα το 50ό έτος της ζωής του, όταν τα προσωπικά προβλήματα είχαν κατάληξη το διαζύγιο και τη μετάβαση στο Παρίσι, όπου έφτασε στο σημείο να διακηρύσσει ότι δεν επιθυμεί πλέον να ζωγραφίζει και ότι θέλει να γίνει συγγραφέας. Υπάρχουν πολλά ποιήματα και κείμενά του τα οποία έγραψε την εν λόγω περίοδο.
 Ενα από τα κύρια θέματα με το οποίο καταπιάνεται είναι αυτό του Μινώταυρου, κάτι που η Σίντνεϊ Πικάσο θεωρεί σημείο αναφοράς στα έργα αυτής της περιόδου, όπως «Η μετακόμιση του Μινώταυρου» το 1935 ή ο «Τραυματισμός του Μινώταυρου στην παραλία από τις Ναϊάδες». Τα ταξίδια του στη Βαρκελώνη προκειμένου να επισκεφθεί τη μητέρα του, που τελικά αποβιώνει, φαίνεται να επαναφέρουν τη χαμένη νεότητά του, αλλά και την επαφή του με τη Μεσόγειο, και σύντομα διαπιστώνουμε ότι η δεύτερη πράξη της ζωής του είναι γεμάτη από τις «βασικές τέχνες» (κεραμική, λιθογραφία και γλυπτική). Σε αυτά τα έργα διαφαίνεται η ιδέα ότι η καθημερινή ζωή και η φύση είναι αυτά τα στοιχεία που μας ωθούν εμπρός. Αχινοί, αστακοί και όλα τα είδη των ζώων και της φυτικής ζωής κυριαρχούν στα θέματα αυτής της περιόδου, που συνοδεύονται μάλιστα από έναν ολόκληρο θίασο μυθολογικών μορφών: Φαύνοι, Κένταυροι και ο επικός Μινώταυρος αναμιγνύονται με μύθους και το προσωπικό στιλ του ζωγράφου προκειμένου να αποδώσουν κάθε φορά τις προθέσεις του.

Γ. ΣΤΑΜΟΣ

Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013