Τι μπορεί να κάνει την Υδρα ξεχωριστή περίπτωση, ακόμη περισσότερο από την επιβεβλημένη πεζοπορία λόγω απαγόρευσης των οχημάτων και τη γραφικότητα του διατηρητέου πέτρινοι οικισμού της;
Τι αναζωογονεί τους κατοίκους ενός νησιού κοντά στην Αθήνα, εντός του χάρτη της μονοήμερης τουριστικής κρουαζιέρας ; Τι διαφορετικό μπορεί να εκτοπίσει τη μονοτονία της ευθυγραμμισμένης με τον τουριστικό χρόνο συνήθειας;
Το ξάφνιασμα της τέχνης. Το συναπάντημα των παιδιών με την φούρια του καλλιτέχνη. Η ανακούφιση των μεγάλων για την εύρεση δημιουργικού χρόνου σε ένα αυτοσχέδιο εργαστήριο γλυπτικής όπου ο πηλός υπάρχει για δοκιμασίες, πειράματα, γνωριμίες με εαυτούς και αλλήλους.
Αυτό δηλαδή που συμβαίνει τα τελευταία τρία εικοσιτετράωρα στην Ύδρα, με ρυθμό εντατικό και αυξανόμενο. Σε μία διαδικασία που ξεκίνησε ως έργο ενός αναγνωρισμένου καλλιτέχνη και των επτά βοηθών του και ώρα με την ώρα εξελίσσεται από «καλλιτεχνικό εργαστήριο απασχόλησης παιδιών», σε δημιουργικό εργαστήριο γλυπτικής ενηλίκων και φτάνει σε τοπικό πανηγύρι με σύγχρονους όρους ενθουσιασμού και συνάντησης του τοπικού στοιχείου (των κατοίκων) με τη διεθνή επικαιρότητα (από την πλευρά των ξένων περαστικών και ειδικών όπως ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Μπιενάλε Βενετίας Μασιμιλιάνο Τζιόνι, η διευθύντρια του Νέου Μουσείου της Νέας Υόρκης Λίζα Φίλιπς, οι καλλιτέχνες Μαουρίτσιο Κατελάν και Γιούργκεν Τέλερ).
Τον λένε Ουρς Φίσερ και τον εκτιμούν οι επιμελητές μοσυείωνσύγχρονης τέχνης για τα μεγάλων διαστάσεων γλυπτά του, με τις κωμικά παραμορφωμένες φιγούρες ή τις κοροϊδευτικές στάσεις τους. Ζει στη Νέα Υόρκη κι εκθέτει στο Λος Άντζελες, όταν δε συμμετέχει στη Μπιενάλε της Βενετίας. Είναι ελβετός αλλά στην Ύδρα κυκλοφορεί με βερμούδα, φανέλα, ξεκούμπτωτο πουκάμισο και κασκέτο. Τα τατουάζ στα γεροδεμένα χέρια και πόδια του εύκολα τον μετατοπίζουν στην κατηγορία εποχικού αλλοδαπού εργάτη σε οικοδομικές εργασίες. Κουβαλάει μόνος του κομμάτια άψητου πηλού των 25 κιλών και τα στοιβάζει για να δουλέψει με τα χέρια του αυτό που πρόλαβε στην ολιγοήμερη παραμονή του στο νησί να καταγράψει ως πραγματικότητα: προτομές ανδρών επιφανών και ηρώων της Επανάστασης του ’21, θραύσματα αγαλμάτων και αρχαίες κολώνες, ζώα και φτερωτά πλάσματα, υπαρκτές και φανταστικές μορφές, μυθολογικά όντα, κατοίκους της Ύδρας.
Με δική του προτροπή –και της Μαρίνας Βρανοπούλου, επιμελήτριας του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ στην Υδρα - αυτή τη στιγμή δουλεύουν μαζί του, στον ανηφορικό δρόμο που βγάζει έξω από το λιμάνι προς το παλιό Σφαγείο, το σύνολο νεο-εθελοντών «παιδιά-γιαγιάδες-μαμάδες-ανήσυχοι κάτοικοι-φιλοπερίεργοι παραθεριστές». Η σύνθεσή τους είναι ανομοιογενής . Η πρώτη ύλη τους αδρή , πρωτόγονη. Ο πηλός που πλάθεται με νερό και μαλακώνει , ψήνεται στον ήλιο και σπάει. Αλλά που παρά τις ατέλειες του υλικού στέκεται και αφηγείται μία ιστορία από πολλές απόψεις.
Αυτή είναι και η πρόθεση του Ουρς Φίσερ, δημιουργώντας ένα σκηνικό μέσα στο υδραίικο τοπίο. Κάτι σαν παλαιοπωλείο με αντίκες σε κακή κατάσταση, λίγο από εργαστήριο παρανοϊκού καλλιτέχνη, ίσως και μία μικρογραφία του ελληνικού χάους που έχουμε μάθει να βιώνουμε και να απολαμβάνουμε . Με θέα πάντα το απέραντο μπλε και κάτω από το ανελέητο φως του ήλιου που καίει όνειρα και λιώνει συνειδήσεις.
Γλυπτά με θέα τα νερά της Υδρας.
Εφη Φαλίδα |
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 02/06/2013 TA NEA 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου