6/06/13
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Πεντηκοστή στη Σίφνο. Γεμάτη κόσμο η πλατεία για να γιορτάσει το κατόρθωμα που έγινε και φέτος: σε ογδόντα επτά πύργους, σε δύσβατα μέρη, εθελοντές κάθε ηλικίας άναψαν φωτιές
Πεντηκοστή στη Σίφνο. Γεμάτη κόσμο η πλατεία για να γιορτάσει το κατόρθωμα που έγινε και φέτος: σε ογδόντα επτά πύργους, σε δύσβατα μέρη, εθελοντές κάθε ηλικίας άναψαν φωτιές
Της Πέπης Ρηγοπούλου
Πεντηκοστή στη Σίφνο. Γεμάτη κόσμο η πλατεία για να γιορτάσει το κατόρθωμα που έγινε και φέτος: σε ογδόντα επτά πύργους, σε δύσβατα μέρη, εθελοντές κάθε ηλικίας άναψαν φωτιές, ανανεώνοντας ένα έθιμο που επινοήθηκε πριν από έντεκα χρόνια. Για να μη σβήσουν τα ίχνη από τις αρχαίες φρυκτωρίες, τους πύργους εκείνους που με τα σήματα της φωτιάς διέδιδαν, σαν οπτικός τηλέγραφος, χαρμόσυνες και λυπημένες ειδήσεις. Αλλοι φυτρωμένοι στις βουνοκορφές και άλλοι πιο χαμηλά, κοντά στη θάλασσα, ο φυσικός δρόμος για να φτάσουν οι ειδήσεις. Αιώνες να βλέπουν και να μη χορταίνουν το αρχιπέλαγος.
Χορταριασμένοι οι περισσότεροι, κάποιες πέτρες -έξοχα λαξευμένες- να δηλώνουν σήμερα την παρουσία τους, ζωντανεύουν μέσα από τους χρωματιστούς καπνούς τα σήματα αυτά που είναι -σύμφωνα με τους φανατικούς των τεχνολογιών- περιττά για τη σύγχρονη επικοινωνία. Αλλά απαραίτητα για την επικοινωνία της ψυχής: για τους εθελοντές που συμμετέχουν με τα πράσινα δισάκια τους, για τους θεατές που ήρθαν να δουν τις φωτογραφίες από τις φωτιές που εκείνοι άναψαν, έργα τέχνης γαντζωμένα στους βράχους. Ανάμεσα στους θεατές είναι και αυτός που παρατηρώ χρόνια τώρα να έρχεται πρώτος. Οχι μόνο σε αυτήν αλλά και σε άλλες εκδηλώσεις στο νησί. Πάντα στην ώρα του.
Δεν μιλάει πολλά, μοιάζει ντροπαλός όταν του απευθύνεις τον λόγο, όμως η κρίση του για τα πράγματα είναι πάντα καίρια. Δέχεται με χαρά την προσφορά της συνάθροισης, της γιορτής και ανταποδίδει με ένα χαμόγελο επιδοκιμασίας. Τόσα χρόνια τον βλέπω και ακόμα δεν έχω μάθει το όνομά του. Και δεν ξέρω αν θα το μάθω στο εξής. Είναι κι αυτό ένα σημάδι μιας επικοινωνίας που δεν χρειάζεται στοιχεία ταυτότητας.
Η Γαλλίδα κυρία δίπλα μου ακούει το μουσικό πρόγραμμα και αναρωτιέται γιατί δεν δίνουν παραγγελιές, γιατί δεν σηκώνεται κανείς να χορέψει. Πώς να της εξηγήσεις ότι τα πράγματα θέλουν τον τόπο και τον χρόνο τους. Αλλη αυτή η γιορτή και άλλο το πανηγύρι. Τα περιθώρια της διαπολιτισμικής επικοινωνίας είναι πάντα προς εύρεσιν. Πάντως, το μικρό αγοράκι με τα γυαλάκια που με δυσκολία περπατάει, της κάνει το χατίρι και χτυπά με το χέρι το πόδι του, μια κίνηση ζεϊμπέκικου αποθηκευμένη λες μέσα στο μικρό του σώμα.
Κάπως έτσι θα ήταν και η φωτιά της φρυκτωρίας που ανήγγειλε στον φύλακα του Αγαμέμνονα του Αισχύλου, την άλωση της Τροίας. Και κάπως έτσι θα σηκώθηκε κι αυτός, σαν το παιδάκι της σιφνέικης γιορτής, και θ’ άρχισε να χορεύει μεθυσμένος από το άγγελμα της νίκης. Ισως γι” αυτό μας μαγεύουν οι φωτιές από τις φρυκτωρίες που επέζησαν ώς τις μέρες μας. Γιατί, σε πείσμα της μαυρίλας των καιρών, περιμένουμε κάποιο άγγελμα. Είτε και γιατί, καθώς πατάμε στο χώμα των νησιών που κάποιοι καλοθελητές μας ζητούν να πουλήσουμε, κάποια ίχνη ξυπνούν και μας καλούν σαν αναμνήσεις ενός ζητούμενου μέλλοντος.
Πεντηκοστή στη Σίφνο. Γεμάτη κόσμο η πλατεία για να γιορτάσει το κατόρθωμα που έγινε και φέτος: σε ογδόντα επτά πύργους, σε δύσβατα μέρη, εθελοντές κάθε ηλικίας άναψαν φωτιές, ανανεώνοντας ένα έθιμο που επινοήθηκε πριν από έντεκα χρόνια. Για να μη σβήσουν τα ίχνη από τις αρχαίες φρυκτωρίες, τους πύργους εκείνους που με τα σήματα της φωτιάς διέδιδαν, σαν οπτικός τηλέγραφος, χαρμόσυνες και λυπημένες ειδήσεις. Αλλοι φυτρωμένοι στις βουνοκορφές και άλλοι πιο χαμηλά, κοντά στη θάλασσα, ο φυσικός δρόμος για να φτάσουν οι ειδήσεις. Αιώνες να βλέπουν και να μη χορταίνουν το αρχιπέλαγος.
Χορταριασμένοι οι περισσότεροι, κάποιες πέτρες -έξοχα λαξευμένες- να δηλώνουν σήμερα την παρουσία τους, ζωντανεύουν μέσα από τους χρωματιστούς καπνούς τα σήματα αυτά που είναι -σύμφωνα με τους φανατικούς των τεχνολογιών- περιττά για τη σύγχρονη επικοινωνία. Αλλά απαραίτητα για την επικοινωνία της ψυχής: για τους εθελοντές που συμμετέχουν με τα πράσινα δισάκια τους, για τους θεατές που ήρθαν να δουν τις φωτογραφίες από τις φωτιές που εκείνοι άναψαν, έργα τέχνης γαντζωμένα στους βράχους. Ανάμεσα στους θεατές είναι και αυτός που παρατηρώ χρόνια τώρα να έρχεται πρώτος. Οχι μόνο σε αυτήν αλλά και σε άλλες εκδηλώσεις στο νησί. Πάντα στην ώρα του.
Δεν μιλάει πολλά, μοιάζει ντροπαλός όταν του απευθύνεις τον λόγο, όμως η κρίση του για τα πράγματα είναι πάντα καίρια. Δέχεται με χαρά την προσφορά της συνάθροισης, της γιορτής και ανταποδίδει με ένα χαμόγελο επιδοκιμασίας. Τόσα χρόνια τον βλέπω και ακόμα δεν έχω μάθει το όνομά του. Και δεν ξέρω αν θα το μάθω στο εξής. Είναι κι αυτό ένα σημάδι μιας επικοινωνίας που δεν χρειάζεται στοιχεία ταυτότητας.
Η Γαλλίδα κυρία δίπλα μου ακούει το μουσικό πρόγραμμα και αναρωτιέται γιατί δεν δίνουν παραγγελιές, γιατί δεν σηκώνεται κανείς να χορέψει. Πώς να της εξηγήσεις ότι τα πράγματα θέλουν τον τόπο και τον χρόνο τους. Αλλη αυτή η γιορτή και άλλο το πανηγύρι. Τα περιθώρια της διαπολιτισμικής επικοινωνίας είναι πάντα προς εύρεσιν. Πάντως, το μικρό αγοράκι με τα γυαλάκια που με δυσκολία περπατάει, της κάνει το χατίρι και χτυπά με το χέρι το πόδι του, μια κίνηση ζεϊμπέκικου αποθηκευμένη λες μέσα στο μικρό του σώμα.
Κάπως έτσι θα ήταν και η φωτιά της φρυκτωρίας που ανήγγειλε στον φύλακα του Αγαμέμνονα του Αισχύλου, την άλωση της Τροίας. Και κάπως έτσι θα σηκώθηκε κι αυτός, σαν το παιδάκι της σιφνέικης γιορτής, και θ’ άρχισε να χορεύει μεθυσμένος από το άγγελμα της νίκης. Ισως γι” αυτό μας μαγεύουν οι φωτιές από τις φρυκτωρίες που επέζησαν ώς τις μέρες μας. Γιατί, σε πείσμα της μαυρίλας των καιρών, περιμένουμε κάποιο άγγελμα. Είτε και γιατί, καθώς πατάμε στο χώμα των νησιών που κάποιοι καλοθελητές μας ζητούν να πουλήσουμε, κάποια ίχνη ξυπνούν και μας καλούν σαν αναμνήσεις ενός ζητούμενου μέλλοντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου