Ελληνες, πρόσφυγες και μετανάστες, μια αγκαλιά

.

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Παίζουν στην παράσταση «That's Life»

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

Γιατράκου 2, πλατεία Αυδή. Η αυλή του εγκαταλειμμένου διώροφου κτίσματος στην «καρδιά» του Μεταξουργείου έχει αποκτήσει μια απρόσμενη κινητικότητα, τις τελευταίες ημέρες. Κόσμος μπανοβγαίνει σ' αυτή. Ανθρωποι όλων των φυλών -και Ελληνες- ρωτάνε τι συμβαίνει. Περνώντας την καγκελόπορτά της συναντάνε την πολυφυλετική ομάδα «Vice Versa», η οποία χωρίς φωνασκίες και μανιφέστα κάνει πολιτική μέσα από το θέατρο, γυρνώντας την πλάτη σε κάθε μορφής διάκριση.

Οι «ηθοποιοί» της παράστασης της πολυφυλετικής ομάδας «Vice Versa», στο φυσικό σκηνικό της αυλής, στην πλατεία Αυδή Εκτάκτως, λόγω αθρόας προσέλευσης, αύριο και το Σάββατο η ομάδα παρουσιάζει ξανά στην αυλή την τελευταία της παράσταση «Thαt's Life». Οσοι τη δουν, θα διαπιστώσουν ότι δίπλα στους Ελληνες σπουδαστές, ηθοποιούς, συνταξιούχους και μαθητές Δημοτικού σχολείου βρίσκονται ισότιμα οι μετανάστες και οι πρόσφυγες από τη Συρία, την Κένυα και την Ουκρανία...

Παράσταση-ντοκουμέντο
«Η ομάδα δεν κραυγάζει αντιρατσιστικά συνθήματα. Ζει όμως και δείχνει στην πράξη τι θα πει συνύπαρξη. Η σκέψη μας ήταν να τραβήξουμε την κουρτίνα και... η πολυπολιτισμική πλατεία να συναντήσει τον εαυτό της», μας λέει η σκηνοθέτις Αγγελική Γκιργκινούδη, η οποία μαζί με τη «Vice Versa», τον Μπακάρ από τη Συρία, τον Ηλία από την Κένυα, την Ανία από τη Ρωσία, τη Σβετλάνα από την Ουκρανία, και τους Ελληνες της παρέας, ανθρώπους από τις 4 ηπείρους που όμως ζουν στην Ελλάδα, συνέθεσε το «Thαt's Life».
Μια παράσταση-ντοκουμέντο με πρώτη ύλη τις αυθεντικές μαρτυρίες των πρωτεργατών και ερμηνευτών της, η οποία λειτουργεί στη φιλόξενη αυλή σαν μια ευρύχωρη αγκαλιά που χωράει στην κυριολεξία τους πάντες. «Δεν κάνουμε μπρεχτικό θέατρο. Θέλουμε ο θεατής να ταυτιστεί».
Τα κείμενα της παράστασης δεν μιλάνε για το μεταναστευτικό άμεσα ούτε καταφεύγουν στην καταγγελία, παρ' όλο που θίγουν το ζήτημα της κοινωνικής ανισότητας και των εργασιακών συγκρούσεων. «Ολα τα κείμενα αφορούν τον άνθρωπο. Ενώ η ξενοφοβία απλώνεται επικίνδυνα μαζί με τον πολιτικό και πολιτισμικό βανδαλισμό, η ομάδα είναι μια καλλιτεχνική κίνηση πολιτικής αντίστασης», υποστηρίζει η Γκιργκινούδη.
Η σκηνοθέτις και «ψυχή» της ομάδας Αγγελική Γκιργκινούδη με τον Ηλία από την Κένυα και τον Μπακάρ από τη Συρία Το «ταξίδι» για το χτίσιμο του «That's Life» ξεκίνησε ήδη το 2011. «Αρχίσαμε να δουλεύουμε προσωπικές μαρτυρίες με άξονες το φόβο, την ενοχή, την ντροπή και τον έρωτα. Μαζέψαμε 125 κείμενα και τα δουλεύαμε όλο το χρόνο. Τελικά κρατήσαμε 50», εξηγεί η σκηνοθέτις. Ο πρώτος κύκλος συμπεριελάμβανε 20 χώρες. Αλβανία, Ζιμπάμπουε, Νιγηρία, Παλαιστίνη Αφγανιστάν, Ιράκ, Σρι Λάνκα, Τσεχία, Γαλλία... Το τελευταίο χέρι των μαρτυριών που ακούμε το επεξεργάστησαν η Κοραλία Σωτηριάδου και ο Δημήτρης Κοκκώνης. Την επιμέλεια των κοστουμιών έκανε η Κλερ Μπρέσγουελ και της κίνησης η Νατάσα Ζούκα.
Μία από τις δυνατές μαρτυρίες ανήκει στον Μπακάρ, ο οποίος έπαιζε και στις «Πατρίδες» των Ρέππα και Παπαθανασίου στο Εθνικό Θέατρο. Περιγράφει την περιπέτειά του για να φτάσει στη χώρα μας πολύ προτού ξεσπάσει η κρίση στη δική του. «Με πιάσανε στον Εβρο οι Τούρκοι φαντάροι και με κράτησαν δύο μήνες φυλακή». Επέστρεψε στη χώρα του, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Με τη δεύτερη προσπάθεια πέρασε τα ελληνικά σύνορα. Ηταν το 2006. Τι τον ενοχλούσε στη γενέτειρά του; «Η δικτατορία, η φτώχεια και η πίεση. Ηταν σαν να είσαι δεμένος με σκοινιά». Η ζωή στην Ελλάδα του αρέσει, παρ' όλο που πλέον βιώνει κι αυτός την άγρια ύφεση.
Αληθινός πόλεμος
Για να βιοποριστεί εργάζεται ως μεταφραστής από τα αραβικά, αλλά καταπιάνεται και με τα υδραυλικά. «Λυπάμαι που βλέπω τους Ελληνες να φεύγουν μετανάστες, γιατί ζουν έναν πόλεμο χωρίς όπλα».
Στη Συρία, όπου μαίνεται αληθινός πόλεμος και σκοτώνονται άνθρωποι καθημερινά, υπάρχει σήμερα τεράστια έλλειψη στα βασικά αγαθά και ό,τι διατίθεται είναι πανάκριβο. «Αν το ρύζι και η ζάχαρη έκαναν 1 ευρώ, σήμερα κάνουν 50. Αν δηλαδή δεν πεθαίνεις από τις ριπές, πεθαίνεις από την πείνα. Την Αλ Κάιντα την έχουν φυτέψει οι Αμερικανοί και ο Ασαντ για να παραμείνει στην εξουσία».
Ο Ηλίας Κιάμα Τζογόνας, φοιτητής της Φιλοσοφικής και αγιογράφος, ήρθε στην Ελλάδα τριών χρόνων το '78. Η υποδοχή των Ελλήνων δεν ήταν εχθρική. «Είχαν περιέργεια. Σήμερα όμως ξέρω ότι μπορεί να με μαχαιρώσει κάποιος».