Ο χαμένος παράδεισος: Ενα χίπικο κάμπιγκ προσφύγων

Ηλεκτρονική Έκδοση enet.gr, 01:30 Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Για όσους δεν το γνωρίζετε υπάρχει ένα μέρος που ονομάζεται Taylor Camp, μία τροπική ουτοπία με θέα τον ωκεανό

Υπεύθυνος: Ελένη Καρατζά

Αντισυμβατικό σε όλα του το κάμπινγκ υμνούσε την απόλυτη ελευθερία τόσο στις αποφάσεις για τη λειτουργία που παίρνοντας σύμφωνα με τα «vibes», όσο και στην παρουσία των παραθεριστών που μπορούσαν να είναι απαλλαγμένοι από κάθε είδους ρούχο. Ήταν η απόλυτη φαντασίωση των χίπις.

Το κάμπινγκ Taylor έκανε εγκαίνια την άνοιξη του 1969, από δεκατρείς χίπις που ζητούσαν καταφύγιο από τις συνεχιζόμενες ταραχές στην πανεπιστημιούπολη στην Αμερική και την αστυνομική βία. Έχοντας εγκαταλείψει τα σπίτια τους, κατευθύνθηκαν προς το Kauai στη Χαβάη, μια περιοχή τότε πολύ απομακρυσμένη, με παρθένες εκτάσεις με μόνο ένα φανάρι σε όλο το νησί.

«Ήμασταν εμπλεκόμενοι στο αντιπολεμικό κίνημα και το Berkeley ήταν έτοιμο να εκραγεί. Ήμασταν μεταξύ του να πάρουμε όπλο ή να φύγουμε», θυμάται η Sandra Schaub, ένα από τα ιδρυτικά μέλη του κάμπινγκ Taylor μαζί με τον σύζυγό της Victor. «Γι ‘αυτό και αποφασίσαμε να φύγουμε για την Ευρώπη και ακόμη παραπέρα. Στη συνέχεια προέκυψε η Χαβάη, και μας φάνηκε καταπληκτική ιδέα. Θα πηγαίναμε στη Χαβάη και στη συνέχεια στην Ασία και την Ευρώπη. Δεν είχαμε ιδέα τι κάναμε».
Φτωχοί, άστεγοι όπως ήταν αδιαφορούσαν για τον τρόπο ζωής που θα αναγκαζόταν να ζήσουν και σε πολλές περιπτώσεις η θητεία σε κάποια φυλακή, για αυτούς και τα παιδιά τους, έμοιαζε αναπόφευκτη, αν δεν εμφανιζόταν ένας σωτήρας προερχόμενος από το Χόλυγουντ. Ο Howard Taylor, ο αδελφός της Eizabeth Taylor ο οποίος ήταν κάτοικος του νησιού, τους γλιτώσαμε και τους κάλεσε να ζήσουν χωρίς ενοίκιο στη γη του, ένα από τα πιο όμορφα σημεία του νησιού, όπου η παρθένα ζούγκλα ενωνόταν με τον κρυσταλλικό γαλάζιο κόλπο.
Δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και κάθε είδους παροχή καθώς ο Howard τους άφησε έτσι. Τότε τα μέλη της νεοσύστατης αυτής κοινότητας άρχισαν να χτίζουν παραθαλάσσια δεντρόσπιτα με μπαμπού, σπασμένα ξύλα και ότι υλικό μπορούσε ήταν σε κατάσταση χρήσης. Το όνειρό τους για ζωή χωρίς περιορισμούς ή επιτήρηση γινόταν μέρα με τη μέρα πραγματικότητα.
Τρεφόταν κυρίως με προϊόντα που καλλιεργούσαν οι ίδιοι και από την αλιεία. Προσέλαβαν έναν γιατρό και μία μαία, ενώ τα παιδιά άρχισαν το σχολείο μόλις κατάφεραν να πείσουν τον οδηγό του λεωφορείου να συμπεριλάβει και το κάμπινγκ στη διαδρομή. Η φήμη του χωριού γρήγορα διαδόθηκε και πολλοί σέρφερς, αλλά και βετεράνοι του πολέμου του Βιετνάμ ήρθαν εδώ να ξεκινήσουν μια νέα ζωή στην ακυβέρνητη κοινότητα της παραλίας.
Το 1977 η κυβέρνηση εκκένωσε το χωριό και το μετέτρεψε σε πάρκο. Οι κάτοικοι του κάμπινγκ έμεινα με τις αναμνήσεις της πιο ελεύθερης περιόδους της ζωής τους. Τριάντα χρόνια μετά ο τότε κάτοικος του κάμπινγκ και φωτογράφος John Wehrheim αναζήτησε τους συγκατοίκους τους ζητώντας τους να του αφηγηθούν τις δικές τους εμπειρίες από τότε και τις δημοσίευσε μαζί με το φωτογραφικό υλικό που είχε στην κατοχή του από τότε. Το βιβλίο είναι διαθέσιμο ΕΔΩ.
Πηγή: http://cool2re.gr/