Τα πικρά (;) δάκρυα του κ. προέδρου

http://www.efsyn.gr/?p=181474

Της Πέπης Ρηγοπούλου

Η επίσκεψη του Γερμανού προέδρου στην Ελλάδα σφραγίστηκε από τις σοφά υπολογισμένες δηλώσεις του, που από τη μία πλευρά εξέφραζαν την προσωπική θλίψη του για τις σφαγές και από την άλλη υπογράμμιζαν ότι η όποια συλλογική ευθύνη της χώρας του έχει κατ’ ουσίαν παραγραφεί, έτσι που κάθε αναφορά στο ζήτημα των γερμανικών οφειλών να θεωρείται παράκαιρη, αν όχι και εκτός των κανόνων της ευπρεπούς φιλοξενίας.


Οι δηλώσεις αυτές -όπως και άλλες λιγότερο αβρές κάποιων άλλων Γερμανών επισήμων-προκλήθηκαν προφανώς από το γεγονός ότι για την ελληνική κοινωνία το θέμα παραμένει ζωντανό. Και αν αφαιρέσουμε τη φρασεολογία, επαναλαμβάνουν ξεκάθαρα ότι η συγκίνηση, ο αποτροπιασμός των καλών σημερινών Γερμανών που σώζουν την Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάρει οικονομική διάσταση. Οι σωτήρες μας έχουν εξάλλου φροντίσει να αποσπάσουν γραπτές δηλώσεις -που βεβαίως υπό δεδομένες συνθήκες αυτές μπορεί να θεωρηθούν μη ισχύουσες-, σύμφωνα με τις οποίες αποκλείεται ο συμψηφισμός ανάμεσα σε αυτά που εμείς λέμε ότι η Γερμανία μάς οφείλει για τα εγκλήματα των ναζί και σε αυτά που εμείς της οφείλουμε σύμφωνα με τα μνημόνια και οτιδήποτε άλλο έχουμε υπογράψει. Με δυο λόγια, ο κύριος πρόεδρος της Γερμανίας μάς υπογράμμισε ότι, προφανώς βάσει της προτεσταντικής ηθικής που διέπει όσους καταλαβαίνουν από μπίζνες, άλλο η ευαισθησία και η συμπόνια και άλλο το να βάλουμε το χέρι μας στην τσέπη γι” αυτούς που έχουμε την καλοσύνη να συμπονούμε.

Υπάρχει, ωστόσο, σχετικά με τη μνήμη και την αναγνώριση των γερμανικών οφειλών, μια ιδιαιτερότητα που ενδεχομένως δίνει στο θέμα και μια άλλη διάσταση πλην της οικονομικής. Οπως πριν από λίγες μέρες έγραφε η γερμανική εφημερίδα «Die Zeit», η γερμανική κοινωνία αγνοεί ή λησμονεί τι έκανε στην Ελλάδα ο γερμανικός στρατός, η ορεινή μεραρχία Εντελβάις και όλες οι άλλες, και αυτό οφείλεται στο πέπλο σιωπής που διατηρούν τα γερμανικά Μέσα, τα οποία επανειλημμένως τονίζουν άλλα εγκλήματα της Βέρμαχτ, στην Πολωνία π.χ. και στη Ρωσία. Σύμφωνα με την εφημερίδα, αυτή η αποσιώπηση συμβαίνει γιατί υπάρχει το ζήτημα των οφειλών που έχει εγερθεί και τις οποίες οι Γερμανοί δεν θέλουν να πληρώσουν. Πέρα όμως από το ποιος οφείλει σε ποιον και από το αν μπορεί ή όχι να υπάρξουν στοιχειώδεις κανόνες δικαίου μεταξύ μιας ηγέτιδας δύναμης και ενός περιφερειακού κράτους με μειωμένη σήμερα εθνική κυριαρχία, αυτή η απώθηση πιστεύω δεν έχει μόνο έναν καθαρά οικονομικό χαρακτήρα.

Να πρόκειται άραγε για το γεγονός ότι η Ελλάδα -όσο και αν ο κύριος Φαλμεράγερ και οι ντόπιοι μιμητές του αγωνίστηκαν να διαχωρίσουν απολύτως τον νεότερο ελληνισμό από την αρχαιότητα- παραμένει μια οδηγητική καταγωγή, συνδεδεμένη με τη δημοκρατία, που σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός πολεμά ουσιαστικά να «απωθήσει» ή, για να γίνουμε πιο ακριβείς, να εξαλείψει ή να ευνουχίσει κρατώντας μόνο το αδειανό κέλυφός της; Ή μήπως η «απώθηση» είναι για το γεγονός ότι ο λαός αυτός, που τα γερμανικά Μέσα θυμούνται κυρίως όταν είναι να τον κατακεραυνώσουν, είχε χθες ακόμη σταθεί στην περίπου απόλυτη πλειοψηφία του αντίθετος στα γερμανικά σχέδια που οδήγησαν στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, όπως και σήμερα είναι αντίθετος στον διασπαραγμό της Ουκρανίας, στον οποίο οι Γερμανοί φίλοι μας έπαιξαν και παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο;